ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ
ΧΑΙΡΕ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΒΑΔΙΣΤΟΝ(Κάνετε κλίκ στήν εἰκόνα γιά νά ὁδηγηθεῖτε στό ἱστολόγιο: ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ 3

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

7ο Μέρος, Ἡ μορφή τοῦ Γέροντα 2. Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, π. Σωφρονίου, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης




Μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ συνεχίζουμε τό 3ο Κεφάλαιο τοῦ Ἁγίου Γέροντα Σιλουανοῦ, πού ἔχει τίτλο «Ἡ μορφή τοῦ Γέροντα».
«Ἡ ἐξωτερική του διαγωγή ἦταν ἁπλή, μά συγχρόνως τήν στόλιζε μιά ἀναμφίβολη ἰδιότητα, ἡ ἐσωτερική εὐγένεια, ἤ, ἄν θέλετε, ἡ ἀριστοκρατικότητα στήν πιό σωστή σημασία τῆς λέξεως. Σέ ὅποιες συνθῆκες καί νά τόν συναντοῦσε ὁ ἄνθρωπος μέ τήν λεπτότερη διαίσθηση, δέν θά μποροῦσε νά παρατηρήσει σ’ αὐτόν ἄξεστες κινήσεις καρδιᾶς: ὅπως ἀντιπάθεια, ἀπροσεξία, περιφρόνηση, προσποίηση καί τά παρόμοια». Βλέπουμε, πόσο ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ λεπτύνει τόν ἄνθρωπο. «Ἦταν ἄνθρωπος πραγματικά εὐγενικός, ὅπως μπορεῖ νά εἶναι μόνο ὁ χριστιανός», ἁπλός, ἀνεπιτήδευτος, ἀνυπόκριτος.
«Ὁ Γέροντας ποτέ δέν γελοῦσε δυνατά οὔτε μιλοῦσε διφορούμενα. Δέν περιεγελοῦσε οὔτε ἀστειευόταν ἄλλους ἀνθρώπους». Ξέρουμε πόσο πολύ πληγώνει ἡ εἰρωνεία καί τό νά περιπαίζει κανείς τούς ἄλλους. «Στό συνήθως σοβαρό γαλήνιο πρόσωπό του ζωγραφιζόταν καμιά φορά ἕνα ἐλαφρό μειδίαμα, χωρίς νά ἀνοίγονται τά χείλη, ἐκτός καί ἄν μιλοῦσε». Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κατακρίνουν τόν λεγόμενο «βρασματώδη γέλωτα», αὐτό τό χαχανητό τό θορυβῶδες, γιατί δέν ἔχει μέσα του σεμνότητα. Μάλιστα, λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅταν κανείς χαμογελᾶ, νά χαμογελᾶ ἔτσι λίγο, καί ὄχι νά προκαλεῖ. Γιατί ἐκεῖνο πού κατεξοχήν ἁρμόζει στόν ἄνθρωπο εἶναι τό πένθος. Εἴμαστε ἐν μετανοία, στήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, στήν ἐξορία. Καί τόν Κύριο, ὅπως ἔχει λεχθεῖ, ποτέ δέν Τόν εἶδαν νά γελᾶ, ἀλλά ἀρκετές φορές Τόν εἶδαν νά κλαίει.

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

Μοναστικοί ἀγῶνες 2, Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, π. Σωφρονίου 5ο Μέρος, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης





Συνεχίζουμε μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τόν Ἅγιο Σιλουανό καί εἴμαστε στό κεφάλαιο πού ἀναφέρεται στήν ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ πού εἶχε ὁ Ἅγιος, ὁ Ὁποῖος τόν καθοδήγησε μέ τά λόγια «κράτα τόν νοῦ σου στόν Ἅδη καί μήν ἀπελπίζεσαι» καί κατάλαβε ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὅτι ἡ αἰτία πού εἶχε χάσει τήν Χάρη ἦταν ἡ ὑπερηφάνεια.
Συνεχίζει ὁ π. Σωφρόνιος: «Νέο στάδιο ἄρχισε στήν πνευματική ζωή τοῦ μοναχοῦ Σιλουανοῦ. Ἡ πρώτη ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου ἐνώπιόν του ἤτανε γεμάτη ἀπό ἀπερίγραπτο φῶς. Ξεχύθηκε πάνω του πλοῦτος ἀπό αἰσθήματα: πλῆθος ἀγάπης, ἡ χαρά τῆς ἀναστάσεως, τό ἀληθινό καί ἑδραῖο συναίσθημα πώς διάβηκε «ἐκ θανάτου πρός ζωήν» (Ἰω. 5,24)». Αὐτή ἦταν ἡ πρώτη ἐμπειρία. Ἀλλά τήν ἔχασε τήν Χάρη καί ρωτάει: «Γιατί κρύφτηκε ἐκεῖνο τό φῶς; Γιατί τό χάρισμα δέν ἦταν ἀμετάκλητο, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου: «καί τήν χαράν ὑμῶν οὐδείς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν»; (Ἰω. 16,22)», πού λέει στό δέκατο ἕκτο κεφάλαιο τοῦ κατά Ἰωάννη Εὐαγγελίου. «Ἀφοῦ ὁ Χριστός λέει ὅτι κανένας δέν παίρνει τήν χαρά σας, γιατί ἐγώ ἔχασα τήν χαρά μου;», ἀναρωτιότανε ὁ μετέπειτα Ἅγιος Σιλουανός. «Ἦταν ἄραγε τό δῶρο ἀτελές, ἤ ἡ ψυχή ἀνίκανη νά τό βαστάσει;». Προφανῶς τό δεύτερο…
Τώρα, μέ τήν δεύτερη ἐμπειρία, πού, θά θυμάστε, εἶχε προσπαθήσει νά προσκυνήσει τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί εἶδε μπροστά της ἕναν δαίμονα, ὁ ὁποῖος περίμενε τήν προσκύνηση… καί συνομιλώντας μέ τόν Κύριο, τοῦ εἶπε ὅτι αὐτό τό παθαίνει αὐτός πού ἔχει ὑπερηφάνεια. Τώρα, λοιπόν, κατάλαβε ὅτι αἰτία τῆς ἀπώλειας τῆς Χάρης δέν ἦταν ὁ Θεός οὔτε ἠ ἀτέλεια τοῦ δώρου ἀλλά ὁ ἴδιος, ἡ ὑπερηφάνειά του, ὅτι «ἡ ψυχή δέν κατεῖχε τήν σωστή γνώση καί οὔτε εἶχε τίς ἀπαιτούμενες δυνάμεις γιά νά τήν διαφυλάξει». Πῆρε ἀπό τήν ἀρχή τῆς μοναχικῆς του πορείας μία πολύ μεγάλη δόση Θείας Χάρης, ἀλλά ἡ ψυχή του δέν γνώριζε πῶς θά φυλάξει αὐτή τήν Χάρη. Γιατί τό ζητούμενο δέν εἶναι νά πάρει κανείς τήν Χάρη, ἀλλά καί νά τήν βαστάξει καί νά τήν φυλάξει.
Τώρα, ἡ δεύτερη ἐμπειρία, αὐτή ἡ φανέρωση τοῦ δαίμονος, ἔγινε βεβαίως κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, ἔτσι ὥστε ὁ Σιλουανός νά ταπεινωθεῖ, νά ζητήσει τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί νά μάθει τό μάθημα τῆς ταπείνωσεως. «Τώρα, λοιπόν, δόθηκε στόν Σιλουανό τό «φῶς τῆς γνώσεως» καί τό «συνιέναι τάς Γραφάς».

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

Ἀσκητικοί ἀγῶνες 1. Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης. Π. Σωφρονίου. 4ο Μέρος. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης.


«Μοναστικοί ἀγῶνες» ἀπό τό βιβλίο «Ὁ Γέροντας Σιλουανός» τοῦ πατρός Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ. Ἔχουμε ἀφήσει τόν Ἅγιο Σιλουανό στό μοναστήρι, ὅπου εἶχε μιά συγκλονιστική ἐμπειρία. Εἶδε τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Εἴδαμε ἐπίσης πῶς ἀγωνιζόταν. Τώρα ἀκόμα περισσότερο θά μελετήσουμε τούς ἀγῶνες πού ἔκανε στό μοναστήρι του.
«Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ στόν ἀδελφό Συμεών -ἔτσι λεγόταν ὁ Ἅγιος Σιλουανός προηγουμένως- ὑπῆρξε χωρίς ἀμφιβολία τό σπουδαιότερο γεγονός τῆς ζωῆς του. Δέν ἦταν δυνατόν παρά νά ἐπιδράσει μέ τόν πιό οὐσιαστικό τρόπο σέ ὅλη τήν κατοπινή ζωή του καί νά προκαλέσει τίς πιό βαθιές ἀλλαγές στήν ψυχή καί τήν συνείδησή του». Μιά Θεοφάνεια εἶναι συγκλονιστικό γεγονός, τό ὁποῖο ἀφήνει ἀνεξίτηλα ἴχνη στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. «Ἐξωτερικά βέβαια ἡ ροή τῆς ζωῆς του λίγο ἄλλαξε. Παρέμεινε στό ἴδιο διακόνημα στόν Μύλο», πού, ὅπως εἴχαμε πεῖ, ἦταν πάρα πολύ κοπιαστικό, «καί μοίραζε τόν χρόνο του ὅπως καί πρίν, κατά τήν γενική τάξη τῆς Μονῆς: ἡ προσευχή στό κελλί, οἱ πολύωρες ἀκολουθίες στἠν Ἐκκλησία, ἡ κοπιαστική ἡμέρα μέ τίς φυσικές ἀνθρώπινες ἀνάγκες: διατροφή, ἀνάπαυση, ὕπνο». Γιατί ἀκομα καί ὁ ἅγιος καί κάθε πνευματικός ἄνθρωπος ἔχει φυσικά καί σῶμα καί ὁπωσδήποτε πρέπει νά δίδει καί στό σῶμα αὐτά πού χρειάζεται. «Ἡ τάξη ἦταν γενική γιά ὅλους, ἀλλά ἡ ζωή καθενός διαφορετική, «δική του». Μπορεῖ κανείς νά βρίσκεται σ’ ἕνα σύνολο ὀργανωμένο, σ’ ἕνα κοινόβιο καί νά ἔχουν ἕνα κοινό πρόγραμμα, ἀλλά δέν σημαίνει αὐτό ὅτι ὅλοι κάνουν τήν ἴδια ζωή. Ὁ καθένας ἔχει τή δική του προσωπική ζωή καί μάλιστα τή δική του ἐσωτερική πνευματική ζωή.

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017