ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΠΑΡΑΙΑΝ. «Εἶπα ὅτι ἡ καρδιά μου ἔχει μόνο εἰσόδους, ἐξόδους δέν ἔχει. Δέν ἀποκλείω κανέναν ἀπό τήν καρδιά μου- ὅσοι μπῆκαν μέσα παραμένουν. Ξέρετε γιατί; Γιατί ὅλες τίς φιλίες μου τίς προγραμμάτισα γιά τήν αἰωνιότητα.»

  Ο Θεός πρέπει να έχει θρονιαστεί στην καρδιά μας

Στο Αγιον Όρος λένε ένα λόγο: η καρδιά μου έχει μόνο εισόδους. Δεν έχει εξόδους. Όποιος μπήκε μέσα στην ψυχή μου δεν μπορεί πλέον να βγει από εκεί. Να προσέχουμε όλοι αυτά τά λόγια και να αναρωτιόμαστε: μέσα στην καρδιά μας υπάρχουν μόνο είσοδοι ή υπάρχουν και έξοδοι; Ή υπάρχουν περισσότερες έξοδοι παρά είσοδοι; Αν η καρδιά μας είναι δομημένη όπως θέλει ο Θεός, τότε δεν έχει άλλο τίποτε παρά εισόδους. Εισόδους από τις οποίες μπαίνει εντός μας πρωτίστως ο Θεός και καταλαμβάνει τη θέση Του.

Βρήκα γραμμένο κάπου στην Άλμπα ’Ιουλία: «’Άν στην καρδιά σου ο Θεός δεν καταλαμβάνει την πρώτη θέση, δέ βρίσκεται σε καμιά θέση». Τώρα θα ήθελα να διορθώσω λίγο αυτή την έκφραση ως έξης:«’Άν ο Θεός στην καρδιά σου δεν κατέχει την πρώτη θέση, τότε δέ βρίσκεται στη θέση που του αρμόζει». Ο Θεός πρέπει να καταλαμβάνει στην καρδιά μας την πρώτη θέση. Μετά την τοποθέτηση του Θεού στην πρώτη θέση στην καρδιά μας, ας μπούνε και οι υπόλοιποι άνθρωποι διά του Θεού και με το λογισμό του Θεού. Να μη σκεφτόμαστε τους ανθρώπους, χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψιν το Θεό. Όπως τά πράγματα δεν μπορείς να τα δεις παρά περικυκλωμένα με το φως, το ίδιο και τούς ανθρώπους γύρω μας να τούς βλέπουμε περικυκλωμένους μέσα στο φως.

Να συμπληρώνουμε εμείς αυτό πού δεν μπορούν οι ίδιοι να αποκτήσουν, να συμπληρώνουμε ότι τους λείπει και να τους κάνουμε δικούς μας, να τους έχουμε μέσα στην ψυχή μας για το Θεό και ενώπιων του Θεού. Ο Θεός να είναι στην πρώτη θέση στη ζωή μας, στη θέση πού του αρμόζει.

Είπα ότι η καρδιά μου έχει μόνο εισόδους, εξόδους δεν έχει. Δεν αποκλείω κανέναν από την καρδιά μου- όσοι μπήκαν μέσα παραμένουν. Ξέρετε γιατί; Γιατί όλες τις φιλίες μου τις προγραμμάτισα για την αιωνιότητα. Ίσως να με αποχωριστεί κάποιος ως φίλο, αλλά εγώ δεν τον αποχωρίζομαι από την ψυχή μου ως φίλο. Γιατί; Γιατί υπάρχει εντολή του Θεού να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, υπάρχει εντολή να αγαπάμε τον πλησίον μας, τον αδελφό μας, όχι μόνο αυτούς πού συμπαθούμε, αλλά και αυτούς πού δέ συμπαθούμε, αλλά κάνουμε και γι’ αυτούς χώρο στην καρδιά μας για τη δόξα του Θεού. Αν κάνουμε αυτό, τότε τηρούμε τα λόγια του π. Σεραφείμ Ποπέσκου: «Να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να προσφέρεσαι».

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει: «Όταν προσφέρεις κάτι, η χαρά του προσώπου σου να είναι μεγαλύτερη από αυτό το πράγμα πού προσφέρεις, ώστε να δει ότι δίνεις κάτι από τον εαυτό σου, όχι κάτι πού βρίσκεται δίπλα σου». Σίγουρα στην αρχή υπάρχει η κατάσταση του ελεήμονα καλού Σαμαρείτη: να δίνει αλλά έπειτα, με τον καιρό και με τη χάρη του Θεού, δίνεις και την ίδια τη χαρά του να προσφέρεις, δίνεις και την καρδιά σου όπως οι μυροφόρες γυναίκες έδωσαν την καρδιά τους στο Χριστό όταν προετοίμασαν αρώματα για να αλείψουν το σώμα Του. Ό Κύριος δέχτηκε την τιμή τους, δέχτηκε την καρδιά τους, που ήταν γεμάτη τιμή για το πρόσωπό Του, δέ δέχτηκε ομοίως τά αρώματα, γιατί αναστήθηκε.

Η αγάπη εμπεριέχει και την τιμή. Όταν αγαπάς κάποιον, τότε και τον τιμάς, εκπληρώνοντας έτσι την εντολή του Χριστού να τιμάς τους ανθρώπους. Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει η προς Φιλήμονα επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Αυτή την επιστολή την έγραψε ο Απόστολος Παύλος, προκειμένου να ενδυναμώσει ένα δούλο πού έφυγε από το σπίτι του Φιλήμονα. Στη φυλακή ο Απόστολος Παύλος συνάντησε το δούλο, τον κέρδισε για την πίστη, έστειλε πίσω το δούλο στον αφέντη του και του έδωσε στα χέρια μία επιστολή, την προς Φιλήμονα επιστολή. Είναι πολύ χαρμόσυνο γεγονός ότι αυτή η επιστολή έφτασε μέχρι εμάς.

Στην επιστολή ο Απόστολος Παύλος επαινεί το Φιλήμονα ότι τιμάει τούς ανθρώπους, αναπαύει τούς ανθρώπους και λέει συγκεκριμένα: «…ότι τά σπλάγχνα των άγιων αναπέπαυται διά σου, αδελφέ» (στίχ. 7). Και στη συνέχεια, αποστέλλοντας τον ’Ονήσιμο στο Φιλήμονα, του λέει: «Όν ανέπεμψά σοί, αύτόν, τουτ’ εστιν τά έμά σπλάγχνα» (στίχ. 12). Δηλαδή, δέ σου στέλνω κάποιον πού βρίσκεται έξω από μένα, αλλά σου στέλνω αυτόν πού θέλω να ξέρεις ότι είναι τα ίδια τά σπλάγχνα μου μέσα σ’ αυτόν, γιατί τον αγαπώ. Δέξου τον, όπως θα δεχόσουν εμένα.

Αυτό βέβαια δεν είναι μία εξαιρετική επίδοση αλλά κάτι πού μπορούν να το κάνουν όλοι. Η καρδιά μας δένεται με τούς ανθρώπους πού αγαπάμε. Ή καρδιά μας δένεται με το Θεό που αγαπάμε και, αν αγαπάμε το Θεό, τότε σκεπάζουμε με αγάπη και τούς ανθρώπους.

Έτσι, όπως αναφέρει και η ποιήτρια Ζ. Λάτσκου στο ποίημα «Σέ έχω μέσα μου», όταν φέρεις κάποιον μέσα σου, τον σκεπάζεις με την αγάπη σου. Έτσι μας σκεπάζει ο Θεός με την αγάπη Του. Έτσι να περικυκλώνουμε το Θεό με την αγάπη μας. Έτσι να σκεπάζουμε τούς ανθρώπους που αγαπάμε. Να δώσει ο Θεός να σκεπάσουμε όσο πιο πολλούς με την αγάπη μας, για να είμαστε μακάριοι. Να έχουμε μακαριότητα από την μακαριότητα της αγάπης. Να έχουμε ενδυνάμωση από το θεμέλιο της πίστεώς μας.

Επιθυμώ να βάλω μέσα στην καρδιά σας την πίστη πού εκφράζεται με έμπρακτη αγάπη, να βάλω μέσα στην καρδιά την αλήθεια ότι, όση πίστη και να έχω, αν δεν έχω αγάπη, δεν είμαι ικανοποιημένος. Επιθυμώ να βάλω μέσα στην καρδιά σας τη σκέψη ότι η αγάπη πού δείχνουμε, αν δέ συνοδεύεται από την πίστη, δεν είναι αληθινή αγάπη, αλλά είναι μία αγάπη αμφιταλαντευόμενη.

Ενώ, όταν η αγάπη θεμελιώνεται πάνω στην πίστη, τότε την έχουμε πάντοτε μέσα μας και δεν είναι δυνατόν να μάς λείψει ποτέ η αγάπη για τούς δικούς μας, για τούς φίλους, για τούς συναδέλφους, για τούς ανθρώπους με τούς οποίους σχετιζόμαστε.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΠΑΡΑΙΑΝ. ΧΩΡΙΣ ΦΩΣ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/06/blog-post_625.htmlhttp://www.hristospanagia.gr/?p=27769