Το παρόν άρθρο της Antonella Gallο
δείχνει γλαφυρά ότι η Ρωμηοσύνη δεν είναι απλώς ένα κρατίδιο που
ονειρεύεται «περασμένα μεγαλεία» κάποιας δήθεν αρχαιοελληνικής ουτοπίας,
αλλά μία παγκόσμιας εμβέλειας οντότητα, που βρίσκεται στη ρίζα όχι μόνο
των εθνών της Μεσογείου, αλλά και της πολιτισμικής κληρονομιάς του
κόσμου, και συμπεριλαμβάνει όλα αυτά τα έθνη, πέρα από εθνικισμούς και
έριδες.
Οι ιστορικοί μόνο περιστασιακά αναφέρουν το γεγονός πως η βορειοανατολική Σικελία – και ειδικώτερα οι θρησκευτικές κοινότητες που φώλιαζαν μέσα στα δασώδη όρη Nebrodi και Peloritan – είχαν παραμείνει ευκρινώς «Βυζαντινοί» [σημ. ΟΟΔΕ: ενν. Ρωμηοί] μέχρι και στον 14ο αιώνα, ακόμα και ενόσω οι υπόλοιποι Χριστιανοί της Σικελίας σταδιακά αποδέχονταν την «Λατινική» κυριαρχία της Ρώμης (το Βατικανό). Συχνά αυτές οι μοναστικές και τοπικές κοινότητες αναφέρονται ως «Βασιλειανές» από συγγραφείς, τουτέστιν, «Ορθόδοξες». Η θρησκευτική και καλλιτεχνική τους κληρονομιά ήταν, και είναι, διακριτά Ελληνική.
Οι ιστορικοί μόνο περιστασιακά αναφέρουν το γεγονός πως η βορειοανατολική Σικελία – και ειδικώτερα οι θρησκευτικές κοινότητες που φώλιαζαν μέσα στα δασώδη όρη Nebrodi και Peloritan – είχαν παραμείνει ευκρινώς «Βυζαντινοί» [σημ. ΟΟΔΕ: ενν. Ρωμηοί] μέχρι και στον 14ο αιώνα, ακόμα και ενόσω οι υπόλοιποι Χριστιανοί της Σικελίας σταδιακά αποδέχονταν την «Λατινική» κυριαρχία της Ρώμης (το Βατικανό). Συχνά αυτές οι μοναστικές και τοπικές κοινότητες αναφέρονται ως «Βασιλειανές» από συγγραφείς, τουτέστιν, «Ορθόδοξες». Η θρησκευτική και καλλιτεχνική τους κληρονομιά ήταν, και είναι, διακριτά Ελληνική.