Ο χειμώνας του 1990/1991 πέρασε μαρτυρικά.
Υπέφερε φοβερά εκεί στα βουνά, με κρύο και υγρασίες. Έβγαινε λιγότερο
από το κελί. Σπάνια μπορούσε να κατέβει στην τράπεζα. Και όταν έβγαινε,
έπρεπε να επιστρέφει γρήγορα, διότι ούτε τα πόδια τον κρατούσαν, ούτε η
καρδιά του το επέτρεπε.
Κάθε τόσο ένα σφίξιμο στο στήθος τον έπνιγε…
Τη νύχτα, μα και την ημέρα, πάθαινε κρίσεις.
Περνούσανε με τη βοήθεια του Θεού… μα όλο και δυσκολότερα. Και κάθε τόσο
έπρεπε να παίρνει τα φάρμακά του… Τα φάρμακα όμως, για να μη βλάπτουν
το στομάχι, θέλουνε και φαγητό, καλό φαγητό.
Σ’ αυτό αντιδρούσε ο γέροντας. Αντέδρασε όμως και το στομάχι, που εξασθένησε αφάνταστα και τον ταλαιπωρούσε πια με το παραμικρό.
Τα έβλεπαν οι πατέρες της Μονής, στενοχωριόσανε,
δεν ξέρανε πώς να βοηθήσουν. Οι γιατροί επιμένανε να μην κουράζεται, να
μην εξομολογεί, να μη λειτουργεί, και να τρώει καλά για τα φάρμακα.
Όμως, ούτε τα ιερά του έργα μπορούσε ν’αφήσει, ούτε την άσκησή του να
λιγοστέψει.