« Ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου μέσα στήν Ἐκκλησία». Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

 

Ὁμιλία στίς 23-09-2015
(Σύναξη στὸ Ἐνοριακό κέντρο Ἀμπελειῶν Πέλλης)

 Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:http://hristospanagia3.blogspot.gr/2015/10/blog-post_31.html

    Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γεννιόμαστε ἄρρωστοι γιατί ἔχουμε τήν κληρονομιά τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὕας. Αὐτοί τοποθετήθηκαν ἀπό τόν Θεό μέσα στόν Παράδεισο, τούς ἔδωσε τή Χάρη Του, τό Ἅγιο Πνεῦμα, ψυχή καί σῶμα καί τήν δυνατότητα ἀπό τό λίαν καλῶς πού ἦταν, νά φτάσουν στό ἄριστα. Ἡ μόνη ὑπακοή πού τούς ἔβαλε νά κάνουν, ἦταν νά μήν φᾶνε ἀπό ἕνα δέντρο, τό δέντρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Δέν τηρήσαμε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὕα ἁμάρτησαν.

   Ὁ Θεός παρ’ ὅλη τήν ἀνυπακοή, προσπάθησε νά μᾶς βοηθήσει κάνοντας μεταξύ μας διάλογο. Ἐμεῖς ὅμως προσπαθήσαμε νά δικαιολογηθοῦμε. Ὁ Ἀδάμ ἔριξε τό φταίξιμο στήν Εὕα καί ἡ Εὕα στό φίδι. Βλέποντας ὁ Θεός ὅτι δέν μετανοοῦμε ἀπό ἐγωισμό καί ὑπερηφάνεια, μᾶς ἔβγαλε ἀπό τόν Παράδεισο καί πέσαμε στήν κατάσταση τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς, τῆς κυριαρχίας τοῦ διαβόλου πάνω στόν ἄνθρωπο καί τῆς κυριαρχίας τοῦ θανάτου.

   Ὁ Θεός, δέν ἔπαψε ποτέ νά μᾶς ἀγαπάει, παρόλο πού ἐμεῖς φερθήκαμε τόσο ἀχάριστα στίς δωρεές Του. Οὔτε Τόν ὑπολογίσαμε, οὔτε ζήσαμε σύμφωνα μέ τήν ἐντολή Του. Ἐκεῖνος ὅμως συνέχισε νά μᾶς βοηθάει. Ἔστελνε προφῆτες, Ἁγίους, ἀνθρώπους πού ἔκαναν ὑπακοή στόν Θεό καί μᾶς παρότρυναν στή μετάνοια. Ὅλοι αὐτοί οἱ μεγάλοι Ἅγιοι της Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὁ προφήτης Ἱερεμίας, μᾶς ἔδειχναν τόν δρόμο πρός τόν Θεό. Ἐμεῖς ὡστόσο δέν μετανοούσαμε. Ὅποτε, ὁ καλός Θεός ἔστειλε τόν Υἱό του, τό ἴδιο Του τό παιδί, δίνοντάς Του τήν ἀνθρώπινη φύση, χωρίς νά παύσει νά εἶναι καί Θεός. Ἔγινε λοιπόν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε ἀπό τήν Παναγία μας.

    Ὁ Χριστός -τό λέμε καί στήν Ἐκκλησία- εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ. Αὐτός δηλαδή πού ἔκανε τήν ὑπακοή, τήν ὁποία δέν εἶχαν κάνει οἱ πρωτόπλαστοι, ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὕα, στόν Παράδεισο. Ὁ Χριστός τώρα ὡς καινούριος Ἀδάμ, ὡς τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, κάνει τέλεια ὑπακοή στόν Θεό Πατέρα. Μέ τή θυσία πού κάνει γιά μᾶς ὁ Χριστός ὡς Θεάνθρωπος, παίρνει κατά κάποιο τρόπο τήν δική μας θέση. Κανονικά ἐμεῖς ἔπρεπε νά πληρώσουμε γιά τίς ἁμαρτίες μας. Ὁ Χριστός ὅμως, ἄν καί ἀναμάρτητος, παίρνει τήν θέση μας στόν σταυρό καί μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Θεό. Ὁ Θεός πάντα μᾶς ἀγαποῦσε, ποτέ δέν ἦταν ἐχθρός μας. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴχαμε γίνει ἐχθροί τοῦ Θεοῦ καί εἴχαμε ἀνάγκη νά συμφιλιωθοῦμε. Ἔρχεται λοιπόν ὁ Χριστός μας καί μᾶς συμφιλιώνει. Γιατί εἶναι καί Θεός καί ἄνθρωπος. Πεθαίνει Αὐτός ἀντί γιά ἐμᾶς.

   Ἐμεῖς διά τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, μποροῦμε νά ξαναμποῦμε στόν Παράδεισο. Νά ζήσουμε τόν Παράδεισο ἀπό αὐτήν τήν ζωή καί νά φτάσουμε ἐκεῖ πού θά ἔφτανε ὁ Ἀδάμ, ἄν ἔκανε ὑπακοή. Νά φτάσουμε στό ἄριστα, στή θέωση, νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό, νά γίνουμε ὅμοιοι μέ τόν Θεό κατά πάντα.

   Αὐτό δέν γίνεται ὄχι μέ τήν δική μας δύναμη, ἀλλά μόνο ὅταν ζοῦμε σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία.

-  Τί εἶναι Ἐκκλησία;

   Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός μας ἦρθε στή γῆ, ἔφτιαξε τήν Ἐκκλησία, ὄχι τό ναό, τά ντουβάρια, ἀλλά τό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου κεφαλή εἶναι ὁ ἴδιος ὀ Χριστός καί σῶμα ὅλοι ὅσοι εἴμαστε Ὀρθόδοξα βαπτισμένοι. Αὐτό τό λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

   Ὅταν βαφτιζόμαστε μπαίνουμε μέσα σέ αὐτό τό σῶμα καί μποροῦμε νά ζήσουμε πάλι τόν Παράδεισο. Νά διώξουμε τήν ἁμαρτία, νά διώξουμε τόν διάβολο, νά ξεπεράσουμε τόν θάνατο, νά ζήσουμε αἰώνια εὐτυχισμένοι μέ τόν Χριστό. Κεφαλή εἶναι ὁ Χριστός καί κομμάτια τοῦ σώματός Του, ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς.

   Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο, ἡ μεγάλη δωρεά πού μᾶς ἔκανε ὁ Χριστός ἀπό τήν ἀπειρη ἀγάπη Του. Ὁ Χριστός δέν ἦρθε στή γῆ γιά νά μᾶς φέρει κάποιους κανόνες, νά μᾶς θέσει κάποια ‘πρέπει’. Οὔτε ἦρθε γιά νά μᾶς δώσει ἕνα βιβλίο, τήν Ἁγία Γραφή. Οἱ προτεστάντες πιστεύουν ὅτι διαβάζοντας τήν Ἁγία Γραφή, θά σωθοῦνε. Ἦρθε γιά νά μᾶς φτιάξει  Ἐκκλησία. Νά μᾶς δώσει τήν Ἐκκλησία Του.

   Ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρχε πάντα. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος λέει ὅτι «ἡ πρώτη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα». Μέσα στήν πρώτη Ἐκκλησία, ὁ Χριστός ἔβαλε τούς Ἀγγέλους. Οἱ Ἄγγελοι δημιουργήθηκαν πρίν ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός πρῶτα ἔφτιαξε τούς Ἀγγέλους, μετά ὅλο τό σύμπαν καί στό τέλος τόν ἄνθρωπο.

   Ἀφοῦ δημιούργησε τά πάντα (τόν ἥλιο, τά ἀστέρια, τά φυτά, τά ζώα..), ὅπως ἕνας βασιλιάς ἑτοιμάζει τό παλάτι καί βάζει μέσα τό πριγκηπόπουλο, ἔτσι καί ὁ Θεός ἔβαλε τόν ἄνθρωπο σάν πριγκηπόπουλο. Γιά τόν ἄνθρωπο ἔφτιαξε ὅλο αὐτό τό σύμπαν, δηλαδή τό ἀνάκτορο. Βλέποντας ἐμεῖς καί θαυμάζοντας τήν τελειότητα τοῦ σύμπαντος διαπιστώνουμε ὅτι δεν εἶναι δυνατόν νά δημιουργήθηκε μόνο του, οὔτε νά ἐμφανίστηκε ξαφνικά καί ὁδηγούμαστε χωρίς ἀμφιβολία στήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχει δηλαδή κάποιος σοφός νοῦς πού τό δημιούργησε.

   Τό σύμπαν ὅπως ἔχει ἀρχή -τό δέχεται καί ἡ ἐπιστήμη αὐτό- θά ἔχει καί τέλος. Γιά παράδειγμα, περπατᾶς στό δάσος καί βρίσκεις κάτω στό χῶμα ἕνα ρολόι. Εἶναι δυνατόν τό ρολόι νά φτιάχτηκε μόνο του, ἀκόμα κι ἄν πέρασαν τρισεκατομμύρια χρόνια; Μήπως μαζεύτηκαν τά μόρια καί φτιάχτηκε τό πλαστικό, φτιάχτηκε τό σίδερο, οἱ δεῖκτες, μετά κουρδίστηκε καί δουλεύει καί μόνο του; Πρέπει νά εἶσαι τρελός γιά να πιστέψεις κάτι τέτοιο!

   Πόσο μᾶλλον ἕνα τεράστιο σύμπαν, πού ἀκόμα δέν τό γνωρίζουμε ὅλο. Τό σύμπαν λειτουργεῖ καλύτερα καί ἀπό ρολόι. Ἄν λοιπόν ἕνα ρολόι δέν εἶναι λογικό νά φτιάχτηκε μόνο του, πόσο περισσότερο τό σύμπαν! Γι’ αὐτό ὁ Θεός ἔφτιαξε αὐτό τό μεγαλεῖο. Ἤθελε νά φανεῖ ὅτι τό σύμπαν τό δημιούργησε ἕνας σοφός καί παντοδύναμος Νοῦς, δηλαδή ὁ Θεός.

   Τό σύμπαν ἔχει τεράστια ἐνέργεια. Στήν ἀτομική βόμβα, λόγου χάριν, σ’ ἕνα ἐλάχιστο μόριο ὕλης ἔχουμε ἐνέργεια, πού κρύβεται μέσα στό μόριο, στό ἄτομο καί γι’ αὐτό λέγεται ἀτομική ἐνέργεια. Σκεφτεῖτε μέσα στό σύμπαν πόση ἐνέργεια ὑπάρχει!

-  Μά ποῦ βρέθηκε τόση ἐνέργεια;

    Ἀπό τό πουθενά δέν βγαίνει τίποτα!

    Ὁ Θεός τήν ἔβαλε. Συνεπῶς ὁ Θεός πού ἔβαλε αὐτήν τή δύναμη, εἶναι  Παντοδύναμος. Κατόπιν, βλέπουμε αὐτήν τήν ἄπειρη ὀμορφιά πού τήν ἔκανε ὁ Θεός. Ἄν λοιπόν τό δημιούργημα εἶναι τόσο ὡραῖο, πόσο πιό ὡραῖος συγκριτικά θά εἶναι ὁ δημιουργός, ὁ Θεός!

    Ἑπομένως μέ τό σύμπαν ὁ Θεός μᾶς διδάσκει. Γι’ αὐτό ἔφτιαξε πρῶτα τό παλάτι, γιά νά μᾶς δείξει πόση σοφία, πόση δύναμη καί πόση ὡραιότητα ἔχει. Ζητάει λοιπόν νά τόν ἀγαπήσουμε, γιά μᾶς, ὄχι γι’ Αὐτόν. Γιά νά μοιάσουμε στόν Θεό. Νά γίνουμε ἀπείρως μακάριοι, νά ἔχουμε ἄπειρη εἰρήνη, χαρά  καί εὐφροσύνη.  Αὐτό πού ποθοῦμε ὅλοι. Αὐτό εἶναι ὁ Θεός.

   Ὁ Θεός αὐτά ἦρθε νά μᾶς τά δώσει διά μέσω τοῦ σώματός Του, τῆς Ἐκκλησίας. Δέν τά δίνει στόν καθένα πού μέ ἐγωισμο λέει ὅτι μόνος του  θά βρεῖ τόν Θεό, ὅπως λένε οἱ προτεστάντες. Ἀρχικά θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά βαπτιστεῖ, νά χριστεῖ καί νά μπεῖ στήν Ἐκκλησία ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Στή συνέχεια νά προσπαθεῖ νά διαφυλάσσει αὐτήν τήν Χάρη πού τοῦ δόθηκε στό βάπτισμα καί στό χρίσμα καί νά τήν ἀνανεώνει μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» καί μέ τή συνεχῆ μυστηριακή και ἀσκητική ζωή.

   Ἡ μυστηριακή ζωή εἶναι ἡ Ἱερά Ἐξομολόγηση καί ἡ Θεία Κοινωνία. Ὁ Χριστιανός λοιπόν χρειάζεται συχνά νά ἐξομολογεῖται καί νά κοινωνάει, ὄχι μόνο στίς μεγάλες ἑορτές. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός λέει ὅτι «ἄν γίνεται καί κάθε μέρα νά ἐξομολογούμαστε, ἄντε μία φορά τήν ἑβδομάδα, τουλάχιστον μία φορά τόν μήνα».

   Ἐπίσης ἡ ἀσκητική ζωή δέν ἀφορᾶ μόνο τούς μοναχούς καί τούς ἀσκητές, ἀλλά καί τούς ἀνθρώπους μέσα στόν κόσμο. Πρέπει νά ζοῦμε παρόμοια μέ τούς μοναχούς. Πρέπει δηλαδή νά κάνουμε τίς νηστεῖες, πού ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία καί νά τηροῦμε τόν κανόνα τοῦ Πνευματικοῦ. Μπορεῖ ὁ πνευματικός νά μᾶς βάλει μετάνοιες, νοερά προσευχή μέ τό κομποσκοίνι, ἤ λίγη ἀγρυπνία. Ὅλα αὐτά εἶναι ἄσκηση. Ἡ μεγαλύτερη ἄσκηση ὅμως ἀπό ὅλες εἶναι ἡ ὑπακοή. Ἡ ὑπακοή ὑπάρχει καί μέσα στόν κόσμο.

    Κάποιοι ἀποροῦν πῶς γίνεται ἐνῶ ζοῦν μέσα στόν κόσμο, εἶναι ἔγγαμοι, ἔχουν οἰκογένεια, νά κάνουν ὑπακοή. Λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος:  «ὑπακούετε ἀλλήλοις». Νά ὑπακούει ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Ὁ σύζυγος στήν σύζυγο, ἡ σύζυγος στόν σύζυγο, τά παιδιά στούς γονεῖς καί ὅλοι νά ἔχουμε ἕναν πνευματικό ὁδηγό, ἕναν ἐξομολόγο καί νά τοῦ κάνουμε ὑπακοή. Αὐτός εἶναι ὁ γιατρός τῆς ψυχῆς μας. Σήμερα δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι ἀντί νά ἔχουν Πνευματικό, ἔχουν ψυχίατρο καί τά παιδιά τους ἀντίστοιχα παιδοψυχίατρο καί παιδοψυχολόγο, ἐνῶ εἶναι ἀναγκαῖο ἀπό πέντε ἐτῶν καί πάνω νά τά πηγαίνουν στόν πνευματικό. Τά παιδιά ἔτσι, ἀντί νά θεραπεύονται γίνονται πιό ἄγρια καί πιό ἀνυπότακτα. Γιατί; Γιατί δέν μπορεῖ οὔτε ὁ ψυχολόγος, οὔτε ὁ ψυχίατρος νά θεραπεύσουν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Μερικοί, οὔτε κάν ξέρουν τί θά πεῖ ψυχή. Ὁ μόνος πού ξέρει τί εἶναι ψυχή εἶναι ὁ Χριστός, ἀφοῦ Αὐτός τή δημιούργησε καί μᾶς τήν ἔδωσε. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Χριστοῦ, οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀκολουθώντας καί κοινωνώντας μέ τόν Χριστό, ἔχουν τή Θεία φώτιση καί μποροῦν νά θεραπεύουν ψυχές.

   Αὐτά μᾶς ἔχουν διδάξει οἱ Ἅγιοι καί εἶναι γραμμένα στά πατερικά βιβλία. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γιά παράδειγμα, πολύ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, δίνει σοφές συμβουλές στούς γονεῖς: Πῶς θά πρέπει νά μεγαλώνουν οἱ γονεῖς τά παιδιά τους. Ἄν ἀκολουθοῦσαν αὐτές τίς συμβουλές σήμερα, δέ θά εἶχαν κανένα πρόβλημα μέ τά παιδιά τους, οὔτε καί μεταξύ τους τά ἀνδρόγυνα θά εἶχαν πρόβλημα. Δυστυχῶς ὅμως ἐμεῖς ἀντί νά διαβάζουμε αὐτά τά ψυχωφελῆ κείμενα, διαβάζουμε τίς σκουπιδομελέτες ἀπό τή Δύση.

   Ἔστειλε μία μητέρα ἕνα παιδάκι τριῶν χρονῶν στόν παιδικό σταθμό. Σήμερα μέ πῆρε τηλέφωνο καί μοῦ εἶπε ὅτι τό παιδί μετά ἀπό δύο μέρες εἶχε μεταμορφωθεῖ σέ ἄλλο παιδί. Ἄρχισε νά χτυπάει καί νά τρέχει ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ. Ἡ μητέρα ρώτησε τήν νηπιαγωγό τοῦ σταθμοῦ καί τῆς παρουσίασε τήν συμπεριφορά τοῦ παιδιοῦ, ὡς ἀπολύτως φυσιολογική. Τῆς εἶπε ὅτι τό παιδί ἔτσι πρέπει νά κάνει, ὥστε νά ἐξωτερικεύσει τόν θυμό του. Τό παιδί ὅμως πρίν πάει στόν σταθμό δέν εἶχε θυμό! Τόν ἀπέκτησε ἐκεῖ.

   Αὐτή ἡ θεωρία πού υἱοθετεῖται σήμερα ὅτι πρέπει οἱ γονεῖς ν’ ἀφήνουν τά παιδιά νά κάνουν ὅ,τι θέλουν, νά ἐκτονώνονται, εἶναι λάθος ἀγωγή. Ἄν υἱοθετήσουμε αὐτήν τήν ἀγωγή τό παιδί θά βγάλει ὅλα τά ἄγρια ἔνστικτά του, πού ἔχουμε ὅλοι κληρονομήσει ἀπό τόν Ἀδάμ καί τήν Εὕα. Τό θέμα ὅμως δέν εἶναι νά βοηθήσεις τό παιδί νά βγάλει τά ἔνστικτά του, ἀλλά νά τά χαλιναγωγήσει. Σκοπός εἶναι νά βγάλει τό καλό ἔνστικτο, πού ἄν καί τό πήραμε μέ τό βάπτισμα τό ἔχουμε θάψει καί δέν τό ἀφήνουμε νά βγεῖ, ἐξαιτίας τῶν παθῶν. Ὁ Ἅγιος Παϊσιος ἔλεγε ὅτι τό ἔχουμε ‘μπαζώσει’. Ὁ ρόλος λοιπόν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά μᾶς βγάλει τά ‘μπάζα’, ὥστε νά φανερωθεῖ τό καλό, τό Ἅγιο Πνεῦμα πού πήραμε μέ τό βάπτισμα. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἀσκητική, τήν μυστηριακή ζωή καί κυρίως μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή.

   Ὅσο ὁ ἄνθρωπος παρακαλάει -κυρίως- τόν Χριστό νά τόν ἐλεήσει, τήν Θεοτόκο νά τόν σώσει καί ἐπικαλεῖται τούς Ἁγίους καί πιό πολύ τόν Ἅγιό του, τότε δημιουργεῖ μία συνεχῆ ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό. Ἔτσι ἔρχεται μέσα μας ἡ ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ καί πετάει τά μπάζα πού ἔχουν συσσωρευτεῖ.

   Ὅπως, γιά παράδειγμα, ἀνοίγει κάποιος ἕναν δρόμο καί βρίσκει ἕναν βράχο. Γιά νά συνεχιστεῖ τό ἔργο του, ἀνοίγει μέ ἕνα τρυπάνι μία τρύπα, βάζει ἕναν δυναμίτη καί τινάζει τόν βράχο στόν ἀέρα. Τό ἴδιο κάνει καί ὁ ἄνθρωπος πού ἐπικαλεῖται συνέχεια τόν Χριστό. Βάζει ἕναν δυναμίτη, κάνει ἀνατινάξεις μέσα του καί σπάει τά μπάζα. Τότε βγαίνει ἀπό κάτω, αὐτό πού πήραμε μέ τό βάπτισμα καί τό χρίσμα, δηλαδή τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τότε φανερώνεται ὁ ἄνθρωπος πόσο καλός καί ἅγιος εἶναι.

   Αὐτή ἡ ἁγιότητα πού τήν βλέπουμε καί στόν Ἅγιο Παΐσιο, στόν Ἅγιο Πορφύριο, σέ αὐτούς τούς σύγχρονους Ἁγίους, ἦρθε ἀπό τό Ἅγιο Βάπτισμα. Ἀλλά γιατί ἐμεῖς δέν τήν ἔχουμε; Τήν ἔχουμε, ἀλλά δέν τήν ἔχουμε ἀκόμα φανερώσει. Ἄν φροντίσουμε κι ἐμεῖς νά κάνουμε αὐτές τίς ‘ἀνατινάξεις’, νά ζήσουμε δηλαδή ἀσκητικά καί μυστηριακά, θά φανερωθεῖ καί σέ ἐμᾶς.

-  Τί ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος;

   «Λένε ὅτι ἐγώ εἶμαι Ἅγιος καί λάμπω. Μπορεῖ νά τούς φαίνεται ὅτι λάμπω, ἀλλά δέν εἶμαι χρυσάφι. Ξέρετε τί εἶμαι; Εἶμαι ἕνα κονσερβοκούτι». Ἀλλά προσέξτε. Τό κονσερβοκούτι μπορεῖς νά τό κάνεις νά φαίνεται σάν χρυσάφι, ὅταν τό καθαρίσεις καί τό στρέψεις πρός τόν ἥλιο. Καί ἔλεγε «κι ἐγώ αὐτό κάνω. Ἁπλῶς φροντίζω τό κονσερβοκούτι μου νά τό καθαρίζω καί νά τό ἔχω στραμμένο πρός τόν ἥλιο, πού εἶναι ὁ Χριστός». Ἐννοοῦσε ὅτι αὐτό πού ἔκανε ἦταν νά προσεύχεται καί νά καθαρίζεται μέ τήν ἐξομολόγηση. Ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὅπως καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἐξομολογοῦνταν, γιατί κανένας ἅγιος δέν εἶναι ἀναμάρτητος.

   Τό μυστικό εἶναι νά μετανοοῦμε καί νά ἐξομολογούμαστε. Ἔπειτα νά στρέφουμε τό κονσερβοκούτι μας, τήν ψυχή καί τόν νοῦ μας δηλαδή, στόν Χριστό μέ τήν προσευχή. Ὁπότε θά λάμπουμε κι ἐμεῖς καί θά ἔχουμε ὅλα αὐτά πού ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τά λέει: ΄καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος΄.

- Ποιά εἶναι αὐτά τά καλά πού τά ἔχουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἀλλά κι ἐμεῖς ἄν κάνουμε αὐτήν τήν προεργασία πού εἴπαμε;

   Ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χριστότητα, ἀγαθοσύνη, πίστη, πραότητα καί ἐγκράτεια (Γαλ. 5,22-23). Ὅλα αὐτά τά καλά πού τά ψάχνουμε καί δέν τά βρίσκουμε, ὥστε νά ἠρεμήσουμε, νά εἰρηνέψουμε, ν’ ἀπαλλαχτοῦμε ἀπ’ τούς κακούς λογισμούς. Ὁ κόσμος πηγαίνει στούς ψυχολόγους, ἀνοίγει τήν τηλεόραση,  κάνει ταξίδια ἀναψυχῆς καί πάλι ἡ εἰρήνη δέν ἔρχεται. Αὐτό συμβαίνει γιατί ἡ εἰρήνη εἶναι ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Προκειμένου νά ἔρθει τό Ἅγιο Πνεῦμα πρέπει νά καθαρίσουμε τήν καρδιά μας. Ἄν δέν καθαρίσουμε τήν καρδιά μας δέν ἔρχεται γιατί ἀποστρέφεται τή βρωμιά.

   Δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχεις μέσα στήν καρδιά σου σαρκικές ἐπιθυμίες ἤ ἔχθρα, κακία, μίσος, ζήλια, φθόνο καί νά ζητᾶς νά ἔρθει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Δέν πρόκειται νά ἔρθει. Ὑπάρχει βαθιά μέσα μας ἀπό τό Ἅγιο Βάπτισμα, ἀλλά δέν φανερώνεται, εἶναι μπαζωμένο.

-  Πῶς θά τό ἐνεργοποιήσουμε;

   Μέ τή μετάνοια, μέ τήν κάθαρση. Ἡ κάθαρση εἶναι τό πρῶτο στάδιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μέ τήν μετάνοια λοιπόν, τήν ἐξομολόγηση μέ τό νά πολεμᾶμε τά πάθη μας, νά χαλιναγωγοῦμε τίς ἐπιθυμίες, νά ἀπορρίπτουμε ὅσα δέ θέλει ὁ Θεός, ἐνεργοποιοῦμε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Πρέπει νά θέλουμε νά κάνουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό λέμε καί στήν καθημερινή προσευχή μας «Γεννηθήτω τό θέλημά σου».

   Διαβάζουμε στό Εὐαγγέλιο ὅτι ὅποιος βλέπει τόν ἄλλον πονηρά, ἤδη κάνει στήν καρδιά του μοιχεία. Αὐτή εἶναι πολύ βαριά ἁμαρτία. Μοιχεία δέν κάνεις μόνο μέ τό σῶμα, ἀλλά καί μέ τά μάτια ἤ καί μέ τή σκέψη ἀκόμα. Ὁ Θεός λοιπόν δέν τό θέλει αὐτό, γιατί αὐτό μᾶς καταστρέφει. Τότε ὁ πραγματικός χριστιανός δέ θά θελήσει νά τό κάνει. Ἄν τό ἔχει ἤδη κάνει θά ἐξομολογηθεῖ, θά μετανοήσει καί δέ θά τό ἐπαναλάβει. Μέ τήν μετάνοια λοιπόν φεύγει ἕνα πάθος. Ἕνας δαίμονας.

   Τά πάθη εἶναι δαίμονες πού δουλεύουν στήν καρδιά μας. Ἄν ἐμεῖς δέν διώξουμε τούς δαίμονες, δέν θά ἔρθει ὁ Χριστός. Δέν μπορεῖ νά συνυπάρξει ὁ ἐχθρός τοῦ Χριστοῦ μέ τόν Χριστό δίπλα δίπλα. Πρέπει νά πετάξεις τόν ἐχθρό τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τά πάθη ἀπό πάνω σου, γιά νά φανερωθεῖ ὁ Χριστός καί νά σοῦ δώσει τήν εἰρήνη καί τή χαρά.

   Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο χρειάζεται ἡ κάθαρση, ἡ  Ἐκκλησία, ἠ ἐξομολόγηση, ἡ μετάνοια. Τό νά πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία καί νά ὑπακοῦμε σέ ὅσα μᾶς λέει ὁ Πνευματικός μας, δέν εἶναι κάτι τό τυπικό. Εἶναι πράξη πού μᾶς θεραπεύει.

   Ὅταν πᾶς στό νοσοκομεῖο δέν πᾶς τυπικά γιά νά δεῖς τούς γιατρούς καί νά φύγεις. Πηγαίνεις γιά νά σέ ἐξετάσουν, νά τούς πεῖς κι ἐσύ τί συμπτώματα ἔχεις, νά σέ βάλουν ἐνδεχομένως στά μηχανήματα καί νά κάνουν τή διάγνωση. Δέ φτάνει ὅμως αὐτό μόνο. Θά πρέπει νά σοῦ ποῦν καί τί πρέπει νά κάνεις γιά νά θεραπευτεῖ ἡ ἀρρώστια. Ἄν φύγεις πρίν τούς ἀκούσεις δέ θά θεραπευτεῖς. Θά πρέπει νά ἀκούσεις τίς ὁδηγίες πού θά σοῦ δώσουν. Οὔτε αὐτό ὅμως εἶναι ἀρκετό. Ἀφοῦ ἀκούσεις τίς ὁδηγίες, θά πρέπει νά ἀκολουθήσεις τήν ἀγωγή, τή θεραπεία. Μάλιστα εἶναι ἀπαραίτητο νά κάνεις ἐπακριβῶς ὅτι σοῦ δώσουν οἱ γιατροί γιά νά θεραπευτεῖς.

   Αὐτό ἀντίστοιχα γίνεται καί στήν Ἐκκλησία. Ἔχουμε τό νοσοκομεῖο πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, τούς γιατρούς πού εἶναι οἱ Πνευματικοί μας καί τά φάρμακα πού δίνει ἡ Ἐκκλησία.

-  Ποιά εἶναι τά φάρμακα;

   Πρῶτα ἀπ’ ὅλα εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι φάρμακο. Εἶναι κρίμα πού οἱ ἄνθρωποι δέν τό ἔχουν καταλάβει καί δέν πηγαίνουν στά κηρύγματα, δέ διαβάζουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, δέν ἀκοῦν ὁμιλίες. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει δύναμη καί μπαίνοντας στήν ψυχή μας, κάνει τίς ἀνατινάξεις καί διώχνει τά μπάζα.

   Ἀλλιῶς μπήκαμε στήν Ἐκκλησία κι ἀλλιῶς θά βγοῦμε. Κι ἐγώ ἀλλιῶς θά βγῶ. Κι ἐγώ ὠφελοῦμαι πού σᾶς μιλάω κι ἐγώ θυμίζω στόν ἑαυτό μου αὐτά πού μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός καί βοηθιέμαι. Ὅλοι βοηθιόμαστε καί ἄν προσέχουμε θά βγοῦμε πιό ἅγιοι ἀπ’ ὅτι ὅταν μπήκαμε καί ἀκόμα πιό ἅγιοι θά γίνουμε ἄν τά ἐφαρμόσουμε κιόλας. Γιατί εἴπαμε ὅτι αὐτά εἶναι φάρμακα πού τά δίνει μέν ὁ γιατρός, ἀλλά κι ἐμεῖς πρέπει νά τά δεχτοῦμε.

   Πρέπει νά σταματήσουμε τό κακό καί νά κάνουμε τό ἀντίθετο καλό. Ἐάν ὡς τώρα ἔβλεπα  ἀπρόσεχτα καί πονηρά πράγματα, τώρα προσέχω. Βλέπω μόνο τά ἅγια πράγματα. Δέν βλέπω πιά πονηρά θεάματα, οὔτε τηλεόραση, οὔτε κινητά, οὔτε ἴντερνετ… τίποτε πού θά μοῦ μολύνει τήν καρδιά καί τήν ψυχή.

   Θά πεῖς αὐτό ἀκούγεται δύσκολο.

-  Ποιός τό κάνει σήμερα;

    Κι ὅμως ἄν ἀγαπήσουμε τόν Χριστό θά δοῦμε ὅτι δέν εἶναι καθόλου δύσκολο. Κι ἄν μποῦμε στήν διαδικασία νά τό κάνουμε, θά δοῦμε τί χαρά θά μᾶς δώσει ὁ Χριστός καί θά τά μισήσουμε ὅλα αὐτά, θά τά ἀποστραφοῦμε καί θά ἀποδεσμευθοῦμε  ἀπ’ ὅλα αὐτά.

    Ἡ Ἐκκλησία λοιπόν εἶναι αὐτό τό νοσοκομεῖο. Ἔχει τούς γιατρούς, ἔχει τά φάρμακα κι ὅποιος παίρνει τά φάρμακα σωστά, θεραπεύεται.

- Τί θά πεῖ θεραπεύεται;

   Θά πεῖ ὅτι ξεπερνάει αὐτήν τήν κακή κληρονομιά, πού πήραμε ἀπό τόν Ἀδάμ καί τήν Εὕα. Ξεπερνάει τήν ὑποδούλωση στά πάθη, στίς ἁμαρτίες, στόν διάβολο καί στόν θάνατο. Δέν φοβᾶται μετά τόν θάνατο, οὔτε τόν διάβολο, οὔτε τά μάγια, οὔτε κάποιον ἄνθρωπο. Φοβᾶται μόνο τόν Θεό.

   Σήμερα οἱ ἄνθρωποι εἶναι γεμάτοι φοβίες. Ξέρετε γιατί;

   Ἐπειδή δέν φοβοῦνται τόν Θεό καί φοβοῦνται ὅλα τά ἄλλα. Τό λένε καί οἱ Ἅγιοι. «Θέλεις νά μή φοβᾶσαι τίποτα; Νά φοβᾶσαι τόν Θεό». Γι’ αὐτό ἡ Ἁγία Γραφή λέει «ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Παρ. 1,7). Δηλαδή ἡ ἀρχή τῆς ἀληθινῆς σοφίας εἶναι νά φοβᾶσαι τόν Θεό. Μέ ποιά ἔννοια τό λέει; Ὄχι νά τρέμεις τόν Θεό, νά τόν βλέπεις σάν τιμωρό, ἀλλά νά τόν σέβεσαι, νά Τόν λογαριάζεις καί νά τηρεῖς τίς ἐντολές Του.

   Οἱ ἐντολές δέν εἶναι  καταπιεστικές. Οἱ ἐντολές εἶναι οἱ ὁδηγίες χρήσης τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς μας. Μᾶς ἔφτιαξε ὁ Θεός, μέ ψυχή καί σῶμα, δίνοντάς μας τίς ὁδηγίες χρήσης. Ὅπως ὅταν ἀγοράζεις ἕνα μηχάνημα σοῦ δίνει τίς ὁδηγίες χρήσης ἡ ἑταιρεία πού ἔφτιαξε τό μηχάνημα. Δέν θά πᾶς νά πάρεις ὁδηγίες ἀπό ἄλλη ἑταιρεία πού φτιάχνει ἄλλου εἴδους μηχανήματα. Εἶναι ἀνόητο αὐτό. Θά πάρεις τίς ὁδηγίες χρήσης τῆς ἑταιρείας πού ἔφτιαξε τό μηχάνημα, πού ἀγόρασες. Ἄν δέν τίς διαβάσεις καί δέν τίς τηρήσεις τίς ὁδηγίες, θά τό καταστρέψεις. Παίρνεις γιά παράδειγμα ἕνα μίξερ. Δέ θά κοιτάξεις νά δεῖς πῶς δουλεύει; Θά διαβάσεις πῶς θά τό συντηρήσεις, πῶς θά τό λειτουργήσεις, πῶς θά τό πλύνεις. Μπορεῖς νά τό βάλεις κάτω ἀπό τήν βρύση καί νά τό πλύνεις; Θά τό καταστρέψεις ὁλόκληρο.

   Τό ἴδιο συμβαίνει μέ τήν ψυχή καί τό σῶμα μας. Θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε τίς ὁδηγίες χρήσης πού μᾶς ἔδωσε ὁ κατασκευαστής μας, πού εἶναι ὁ Θεός.

-  Ποῦ θά τίς βροῦμε τίς ὁδηγίες τοῦ κατασκευαστῆ μας;

   Μέσα στήν Ἐκκλησία. Τίς ὁδηγίες τίς ἔχουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἀλλά καί ἐμεῖς μποροῦμε νά τίς βροῦμε. Οἱ ὁδηγίες εἶναι τά ἅγια βιβλία μας. Εἶναι ἕνα βιβλίο πού λέγεται Πηδάλιο. Αὐτό τό βιβλίο ἔχει μέσα ὅλους τούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί σοῦ λέει τί πρέπει νά κάνεις. Αὐτό ὅμως εἶναι πιό πολύ γιά τούς πνευματικούς.

   Ἐμεῖς ὅμως πρέπει νά ἔχουμε ἕναν πνευματικό ὁδηγό, ὁ ὁποῖος θά εἶναι τό ζωντανό βιβλίο μας. Αὐτόν θά τόν συμβουλευόμαστε γιά νά μᾶς ἀποκαλύπτει κάθε στιγμή ὅ,τι ἔρχεται ἀπό τόν Θεό, ἀπό τόν διάβολο ἤ ἀπό τόν ἑαυτό μας καί μέ διάκριση νά μᾶς βοηθάει στήν ἀντιμετώπιση διαφόρων καταστάσεων. Αὐτός θά μᾶς καθοδηγεῖ οὕτως ὥστε νά μή ζημιώσουμε, οὔτε νά καταστρέψουμε τό σῶμα καί τήν ψυχή μας.

   Ἀλλά προσέξτε, ὑπάρχουν καί κακές ὁδηγίες.

   Σήμερα πάλι εἶδα στό βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν τῆς Γ’ Λυκείου, πώς γράφει ὄτι ‘οι προγαμιαῖες σχέσεις πού κάνουν οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι παντρεμένοι, μπορεῖ νά εἶναι καί καλές. Γιατί ἄν ὑπάρχει πιστότητα καί ἀφοῦ εἶναι μοναδικά τά δύο πρόσωπα, αὐτό δέν εἶναι πορνεία’. Ἄν εἶναι δυνατόν!

-  Τί εἶναι τότε; Κάθε σχέση ἔξω ἀπό τόν γάμο εἶναι πορνεία.

   Κι ὅμως, βλέπετε, αὐτά τά διδάσκουν στά παιδιά μας στό βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν. Μά θά πεῖς πῶς μπῆκαν αὐτά; Κάποιος τά πέρασε ὕπουλα. Δέν εἴμαστε ὅμως κι ἐμεῖς προσεκτικοί. Αὐτά τά πράγματα τά γράφουν τά βιβλία ἐδῶ καί 15 χρόνια. Σκεφτεῖτε τί ζημιά ἔχει γίνει στά  παιδιά. Σήμερα ἔχουμε ἕνα σωρό προγαμιαῖες σχέσεις, οἱ ὁποῖες εἶναι ὅ,τι χειρότερο, γιά νά πετύχει ὁ γάμος.

-  Γιατί σήμερα νομίζετε ὅτι ὅλοι χωρίζουν;

   Διότι ἀκριβῶς ἔχουν κάνει προγαμιαῖες σχέσεις καί ἔμαθαν νά ζοῦν ἀπρόσεκτα πρίν τόν γάμο. Ἕνας πού ἔμαθε πρίν τόν γάμο νά κοιτάζει ἐδῶ κι ἐκεῖ, μετά τόν γάμο δέν θά κάνει τό ἴδιο; Τό ἴδιο θά κάνει. Μπορεῖ νά σταθεῖ ἔτσι ὁ γάμος, χωρίς πιστότητα; Δέν μπορεῖ. Νά γιατί ὑπάρχουν τά διαζύγια σήμερα.

   Γι’ αὐτό πρέπει νά προσέχουμε ποιούς θά ἔχουμε πνευματικούς ὁδηγούς, ἀλλά καί ποιές ὁδηγίες θά ἀκολουθοῦμε. Θά πρέπει οἱ ὁδηγίες νά εἶναι σύμφωνες μέ τό Εὐαγγέλιο. Θέλει πολλή προσοχή καί διάκριση. Δέ θά πᾶμε στόν πρῶτο τυχόντα. Ὅπως καί στό νοσοκομεῖο δέν πηγαίνεις στόν πρῶτο πού φοράει ἄσπρη μπλούζα νά τοῦ παραδώσεις τόν ἑαυτό σου. Πρῶτα θά ρωτήσεις ἄν εἶναι καλός γιατρός, πόσους ἔχει θεραπεύσει, θ’ ἀναζητήσεις τόν καλό γιατρό. Ἔτσι πρέπει νά ἀναζητήσεις καί τόν καλό πνευματικό. Ὑπάρχουν καί καλοί πνευματικοί. Δέν ἔχει ἀφήσει ὁ Θεός τήν Ἐκκλησία του ἔτσι. Εἶναι λίγοι, ἀλλά ὑπάρχουν.

   Ὑπάρχει λοιπόν ἡ Ἐκκλησία πού εἶναι τό νοσοκομεῖο τῶν ψυχῶν μας, ὑπάρχουν οἱ γιατροί καί τά φάρμακα. Ὅμως ἐναπόκειται σέ μᾶς ἀρχικά νά πᾶμε στήν Ἐκκλησία. Πρέπει δηλαδή πρῶτα νά μποῦμε στή διαδικασία, νά παραδεχτοῦμε ὅτι εἴμαστε ἀσθενεῖς.

   Ἕνας μεγάλος θεολόγος, ὁ π. Ἰωάννης ὁ Ρωμανίδης ἔλεγε ὅτι ὅλοι εἴμαστε ψυχοπαθεῖς. Μέ ποιά ἔννοια; Ὄχι τήν ψυχιατρική, ἀλλά μέ τήν πνευματική ἔννοια. Ἔχουμε πάθη ψυχῆς, ἀρρώστια στήν ψυχή μας, πού ὅπως εἴπαμε τήν κληρονομήσαμε ἀπό τόν Ἀδάμ καί τήν Εὕα. Μέ τή βάφτισή μας παύει αὐτή ἡ ἀρρώστια πρός καιρόν. Ὅμως μέ τήν κακή ἀγωγή πού ὑφιστάμεθα – γιατί καί οἱ γονεῖς μας δέν ξέρουν πῶς νά μᾶς μεγαλώσουν, ἀφοῦ κι αὐτοί δέν διαβάζουν τά κείμενα τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί δέν ἀκολουθοῦν κι αὐτοί σωστή πνευματική πορεία -  ἀνακαινίζουμε μέσα μας τά πάθη καί τήν ἁμαρτία.

   Ἕνα παιδί ἀπό μικρό μαθαίνει νά βρίζει, νά εἶναι θυμῶδες, νά ἀγαπάει τά χρήματα… Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τά μαθαίνουμε τά παιδιά ἔτσι. Λένε γιά παράδειγμα «τό χρύσωσες τό μωρό;». Ἀπό τό μαιευτήριο ἀκόμα τούς δίνουν χρυσή λίρα. Γιατί νά τό χρυσώσεις τό μωρό; Γιατί λένε πρέπει νά μάθει νά ἀγαπάει τόν χρυσό.

-  Ὁ Χριστός λέει ν’ ἀγαπᾶμε τό χρυσό (τά χρήματα);

   Ὅχι, λέει, νά μισήσουμε τόν χρυσό. Ὅλα τά κάνουμε ἀνάποδα. Ἀπό τήν πρώτη στιγμή κιόλας. Ἰσχυρίζονται βέβαια κάποιοι ὅτι τό μωρό δέν καταλαβαίνει. Ὅμως τό μωρό καταλαβαίνει ἀπό τήν ἐπιδοκιμασία πού βλέπει στό πρόσωπό σου, ὅτι κι ἐσύ ἀγαπᾶς τόν χρυσό. Ὁπότε τοῦ μεταδίδεις τό βασικό πάθος, πού λέγεται φιλαργυρία ἀπό πολύ νωρίς. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι  ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ἡ φιλαργυρία (Α΄Τιμ. 6,10). Σήμερα οἱ πόλεμοι γίνονται ἐξαιτίας τῆς φιλαργυρίας. Τό χρῆμα κυβερνάει καί μᾶς σπρώχνει στούς ἀλληλοσκοτωμούς. Ἄν οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τήν φιλαργυρία, ἡ ζωή μας θά ἦταν παραδεισένια.

   Οἱ πρῶτοι χριστιανοί -πού ἦταν πραγματικά χριστιανοί- δέν εἶχαν δικά τους χρήματα, ὅλα ἦταν κοινά. Ὅταν κάποιος ἤθελε νά βαφτιστεῖ, ἔπαιρνε τήν περιουσία του καί τήν πήγαινε στούς Ἀποστόλους. Ὅπως τώρα κάποιος πού ἀποφασίζει νά γίνει μοναχός, δέν μπορεῖ νά ἔχει δικά του χρήματα καί πηγαίνει τήν περιουσία του στό μοναστήρι. Ἔτσι ζοῦσαν ὅλοι οἱ χριστιανοί. Εἶχαν κοινοκτημοσύνη καί γι’ αὐτό δέν ὑπῆρχε φτωχός ἀνάμεσά τους. Ὅ,τι ἔλειπε ἀπό κάποιον, οἱ Ἀπόστολοι τό ἔδιναν ἀπό τό κοινό ταμεῖο πού εἶχαν. Αὐτό κράτησε διακόσια χρόνια στήν Ἐκκλησία. Δέν κράτησε λίγο. Μετά ὅμως ἐπειδή μπῆκε τό κοσμικό πνεῦμα, ἄρχισαν καί οἱ χριστιανοί νά ζοῦν μέ περιουσία καί ὁ καθένας διέθετε τή δική του. Οἱ καλοί χριστιανοί τότε, δέν μποροῦσαν νά ζήσουν ἐκεῖ καί πῆγαν νά μείνουν στήν ἔρημο. Ἔτσι ἔγιναν τά πρῶτα μοναστήρια. Ὡς ἀντίδραση στό κοσμικό πνεῦμα πού μπῆκε στήν Ἐκκλησία καί δυστυχῶς συνεχίζεται καί στίς μέρες μας.

    Ἄν ἐμεῖς τηρήσουμε ὁλοκληρωτικά τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, ἴσως κάποια στιγμή ξαναγυρίσουμε στά τότε δεδομένα. Αὐτό ὅμως εἶναι πολύ δύσκολο γιατί ἔχουμε ἀλλοτριωθεῖ πολύ μέσα μας. Αὐτά ὅλα φαίνονται ἀκατόρθωτα. Ἀκόμη καί σέ μία οἰκογένεια οἱ δύο σύζυγοι ἔχουν ξεχωριστό ταμεῖο! Δέν ἔχουμε καταλάβει ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶναι ἕνα μικρό μοναστηράκι, πού οἱ δύο σύζυγοι κάνουν ὑπακοή ὁ ἕνας στόν ἄλλον κι ἔτσι καθαρίζονται ἀπό τά πάθη τους, ξεμπαζώνουν ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος. Ἔτσι ἡ οἰκογένεια γίνεται μία μικρή Ἐκκλησία. Ὅμως ἐμεῖς οὔτε  στήν οἰκογένεια κάνουμε αὐτά πού λέει ὁ κατασκευαστής μας.

   Ὁ κατασκευαστής μᾶς ἔχει δώσει ὁδηγίες καί γιά τήν οἰκογένεια. Γιά παράδειγμα διαβάζουμε τόν Ἀπόστολο Παῦλο σέ κάθε γάμο, πού λέει «ἡ γυνή ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα» (Εφεσ. 5,33). Μερικές γυναῖκες ἀκούγοντας αὐτό πατᾶνε τό πόδι τοῦ ἄνδρα. Αὐτό εἶναι γελοῖο, ἀλλά καί βλάσφημο. Εἶναι σάν νά λένε πώς ὁ Θεός κάνει λάθος πού τό λέει αὐτό. Ὁ φόβος σημαίνει σεβασμός. Ἔπειτα λέει «ὑπακούεται ἀλλήλοις». Δηλαδή καί ὁ ἄνδρας πρέπει νά κάνει ὑπακοή στήν γυναίκα. Ὁ ἄνδρας κάνει τό πιό δύσκολο, πρέπει ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἄν ἡ γυναίκα του εἶναι καλή ἤ ὄχι, νά τήν ἀγαπάει. Αὐτή ἡ ἐντολή πού δόθηκε στόν ἄνδρα εἶναι πιό δύσκολη. Ἄν ὅμως καί ἡ γυναίκα βοηθήσει μέ τήν ὑπακοή της, ὁ ἄνδρας πιό εὔκολα θά τήν ἀγαπάει.

   Ἄν ὅλα αὐτά τά τηρούσαμε, θά ζούσαμε πολύ ὡραῖα. Ὅμως ἐμεῖς ἔχουμε αὐτήν τήν κακοδαιμονία στή ζωή μας γιατί δέν τηροῦμε τίς ὁδηγίες τοῦ κατασκευαστῆ μας, οὔτε κάν τίς γνωρίζουμε. Δέ μπαίνουμε κἄν στη διαδικασία νά τίς μάθουμε. Γίνεται, γιά παράδειγμα τώρα στό χωριό σας μιά ὁμιλία καί δέν ἦρθαν πολλοί. Φυσικά δέν μποροῦμε νά τούς ἀναγκάσουμε νά ἔρθουν, ἀφοῦ ὁ Χριστός μας εἶπε, ὅποιος θέλει νά τόν ἀκολουθήσει. Ἀκόμα καί ἄν ἕνας εἶναι αὐτός πού θά ἔρθει, τό κήρυγμα θά γίνει, θά ἀκουστεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.

   Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀγαποῦσε πάρα πολύ τό κήρυγμα, γιατί αὐτό εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τό φάρμακο γιά τήν ψυχή. Καί τότε  ὅμως ὑπῆρχαν ἀδιάφοροι ἄνθρωποι. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἦταν ὁ τέλειος ἱεροκήρυκας, ἔκανε τό πιό τέλειο κήρυγμα. Κι ὅμως μία μέρα ἦταν ἄδεια ἡ Ἐκκλησία. Ἐκεῖνος ὅμως βγῆκε νά κάνει κήρυγμα. Τότε ὁ νεωκόρος τοῦ εἶπε ὅτι δέν ὑπάρχει κανείς στήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖνος ὅμως εἶδε μία γυναίκα πίσω ἀπό τήν κολόνα. Ἔκανε λοιπόν κήρυγμα γιά μία γυναίκα, ἡ ὁποία ἦταν καί κωφή. Κι ὅμως ἔκανε κήρυγμα γι’ αὐτήν, γιατί ἤξερε ὁ Ἅγιος ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει δύναμη καί θεραπεύει τήν ψυχή. Γι’ αὐτό πρέπει νά πηγαίνουμε στά κηρύγματα, γιατί θεραπεύεται ἡ ψυχή μας. Ἕνα λοιπόν φάρμακο εἶναι αὐτό, τό μεγαλύτερο φάρμακο μαζί μέ τήν Θεία Κοινωνία. Αὐτά εἶναι τά μεγαλύτερα φάρμακα πού ὑπάρχουν καί εἶναι κρίμα νά μήν τά παίρνουμε. Αὐτά τά φάρμακα ὑπάρχουν κατεξοχήν στή Θεία Λειτουργία, γι’ αὐτό εἶναι ἀπαραίτητο νά μήν τήν χάνουμε. Εἶναι ἀχαριστία ἀπό τίς 168 ὧρες πού ἔχει ἡ ἑβδομάδα νά μή βρίσκουμε μία ὥρα τήν ἑβδομάδα, γιά νά ποῦμε ἕνα εὐχαριστῶ στόν Θεό.

   Στή Θεία Λειτουργία στήν ἀρχή ἔχουμε κήρυγμα. Ἀκοῦμε τόν Ἀπόστολο καί μετά τό Εὐαγγέλιο. Μᾶς μιλάει ὁ Χριστός μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιο. Μετά ὁ ἱερέας ἐξηγεῖ τό Εὐαγγέλιο. Τό πρῶτο μέρος τῆς Θείας Λειτουργίας δηλαδή εἶναι προσφορά τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τό πρῶτο φάρμακο.

   Ἀφοῦ ἀκούσουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἡ ψυχή μας εὐφρανθεῖ καί μπεῖ στή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί προετοιμαστεῖ κατάλληλα, μετά πᾶμε στή Θυσία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, στή Θεία Λειτουργία. Στό τέλος μᾶς δίνει ὁ Χριστός τό δεύτερο φάρμακο, πού εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του. Εἶναι κρίμα νά μήν κοινωνοῦμε.

   Ἐπικρατεῖ μιά ἀντίληψη ὅτι δέν πρέπει νά κοινωνοῦμε συχνά. Αὐτό ἀποτελεῖ βλασφημία νά τό πεῖς. Ἴσα-ἴσα πού πρέπει νά κοινωνᾶμε πολύ τακτικά γιατί ὑπάρχει κανόνας τῆς Ἐκκλησίας. Στούς πρώτους – σωστούς Χριστιανούς ὑπῆρχε ἡ τάξη, ἄν κάποιος δέν κοινωνοῦσε, νά δώσει λόγο στόν Ἱερέα καί νά πεῖ γιατί δέν κοινώνησε. Ἄν ὁ λόγος δέν ἦταν εὔλογος (πχ τεμπελιά), ἔπαιρνε ἐπιτίμιο. Τό ἐπιτίμιο δέν εἶναι τιμωρία. Ἕνα φάρμακο εἶναι γιά νά μπορέσει νά μετανοήσει καί νά κοινωνήσει. Σήμερα ἰσχύει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Ἄν κάποιος κοινωνάει τακτικά, τόν κοιτοῦν κάποιοι περίεργα. Κι ὅμως αὐτό εἶναι τό σωστό. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει «τί πιό καλό τόν Χριστό πού εἶναι ἡ ζωή, νά τόν παίρνεις μέσα σου, ὅσο πιό συχνά γίνεται». Ὁ διάβολος τά ἔχει διαστρέψει τά πράγματα στίς συνειδήσεις μερικῶν, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι πραγματικοί χριστιανοί.

   Ἦταν μία γυναίκα στήν Αἴγυπτο καί κάποιος τήν ἐπιθύμησε, ἐνῶ ἦταν παντρεμένη. Θέλοντας νά ἱκανοποιήσει τήν ἐπιθυμία του, πῆγε σ’ ἕνα μάγο. Αὐτός ἔκανε μάγια, δηλαδή ἔστειλε δαιμόνια. Τότε ἡ γυναίκα μεταμορφώθηκε σέ ἄλογο, σέ φοράδα. Αὐτό τό ἔκανε γιά νά μήν τή θέλει πιά ὁ ἄνδρας της. Ὁ ἄνδρας της ὡστόσο, πού τήν ἀγαποῦσε πραγματικά, τήν πῆγε στούς Ἅγιους Πατέρες στήν ἔρημο. Τότε στήν ἔρημο τῆς Αἰγύπτου ζοῦσε ὁ Ἅγιος Μακάριος. Τήν πῆγε λοιπόν ἐκεῖ. Ὅταν οἱ μαθητές τοῦ Ἁγίου εἶδαν τόν ἄνδρα μέ τό ἄλογο, τόν ρώτησαν πού πάει. Ἐκεῖνος ἀπάντησε ὅτι πηγαίνει στόν γέροντα. Τότε οἱ μαθητές ἀπόρησαν γιατί ἔχει μαζί του τό ἄλογο. Ὁ ἄνδρας τούς ἐξήγησε πώς εἶναι ἡ γυναίκα του κι ἐκεῖνοι τόν πέρασαν γιά τρελό. Τόν ὁδήγησαν λοιπόν στόν Ἅγιο Μακάριο καί τοῦ μετέφεραν τά λόγια τοῦ ἄνδρα. Ὁ Ἅγιος τῆς ἔριξε ἁγιασμό, ἔφυγαν οἱ δαίμονες καί ἔγινε πάλι γυναίκα. Τότε ὁ Ἅγιος τῆς ἀποκάλυψε πώς αὐτό τό ἔπαθε γιατί εἶχε νά κοινωνήσει πέντε ἑβδομάδες καί γι’ αὐτό ἔπιασαν τά μάγια.

-  Πιάνουν τά μάγια; ρωτᾶνε μερικοί.

   Βέβαια πιάνουν ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἐξομολογεῖται καί δέν κοινωνάει. Ὅταν ὅμως κάποιος ἐξομολογεῖται καί κοινωνάει δέν πιάνουν.

-  Πόσο λοιπόν ἀντέχει ὁ ἄνθρωπος χωρίς Θεία κοινωνία;

   Πέντε ἑβδομάδες δέν ἀντέχει. Ὅπως συμβαίνει μέ τό σῶμα. Ὁ ἄνθρωπος ἀντέχει χωρίς φαγητό, τό πολύ 35-40 μέρες, μετά τελειώνει. Τό ἴδιο γίνεται καί στήν ψυχή μας. Τό φάρμακο καί ἡ τροφή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία.

   Ἡ συμμετοχή μας βέβαια στή Θεία Κοινωνία δέ μπορεῖ νά εἶναι ἀπροϋπόθετη. Τίς προϋποθέσεις καί τή συχνότητα θά μᾶς τά πεῖ ὁ πνευματικός μας. Ἐμεῖς ὅμως θά πρέπει νά φροντίζουμε νά ἀκολουθοῦμε τίς ὁδηγίες του, ὥστε νά μᾶς δίνει τήν ἄδεια νά κοινωνοῦμε. Νά θέσουμε ὥς στόχο τήν ἀποφυγή τῶν ἁμαρτιῶν πού θά μᾶς στερήσουν τήν Θεία Κοινωνία. Ὑπάρχουν τέτοιες ἁμαρτίες (π.χ. σαρκικές, ἔχθρα, μίσος, μνησικακία καί ἄλλες). Μέ αὐτόν τόν τρόπο φτάνουμε στή θεραπεία. Θά κάνουμε τήν κάθαρση καί σιγά σιγά θά προχωρήσουμε καί στόν φωτισμό. Ἄν θέλει ὁ Θεός θά φτάσουμε ἀκόμα καί στήν θέωση, στό ψηλότερο σκαλοπάτι ἀπό ὅλα. Τουλάχιστον ὅμως, ὅπως λένε οἱ Ἅγιοι, πρέπει νά φτάσουμε στόν φωτισμό.

-  Πῶς καταλαβαίνει κάποιος ἄν ἔφτασε στόν φωτισμό;

   Ὅταν ἀκούει μέσα του τήν προσευχή πού κάνει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι ὑπάρχει μέσα μας τό Ἅγιο Πνεῦμα καί κράζει, φωνάζει «ἀββᾶ ὁ πατήρ» (Γαλ. 4,6). Ἐμεῖς δέν ἀκοῦμε τό Ἅγιο Πνεῦμα γιατί δέν ἔχουμε βγάλει τά μπάζα ἀπό μέσα μας. Ὅταν τά βγάλουμε θά Τό ἀκούσουμε καί θά πρέπει νά κάνουμε κι ἐμεῖς αὐτήν τή προσευχή. Τότε ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σέ καλή πορεία, στόν φωτισμό. Ἀπό ἐκεῖ μπορεῖ νά φτάσει ἀκόμα καί στή θέωση, ὅπου ὁ Θεός τόν παίρνει καί τοῦ δείχνει τό Ἄκτιστο Φῶς, ὅπως τό εἶδαν οἱ Ἀπόστολοι πάνω στό ὅρος Θαβώρ στήν Μεταμόρφωση. Ἐκεῖ ἦταν ἡ θέωση τῶν Ἀποστόλων, εἶδαν τόν Χριστό μέσα στό Ἄκτιστο Φῶς, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι ἦταν μέσα στό Φῶς. Αὐτή εἶναι πολύ ψηλή κατάσταση. Ἐμεῖς τουλάχιστον νά ἀγωνιστοῦμε νά καθαριστοῦμε ἀπό τά πάθη πού ἔχουμε μέσα μας.

   Αὐτή ἡ θεραπεία καί ἡ μέθοδος (κάθαρση, φωτισμός, θέωση), τό ξεμπάζωμα δηλαδή μέ τή μετάνοια, τήν προσευχή, ὅλα αὐτά διασώθηκαν στήν Ἐκκλησία, κυρίως ἀπό τά μοναστήρια. Οἱ μοναχοί καί οἱ μοναχές προσπαθοῦν καί ζοῦν αὐτήν τήν θεραπευτική μέθοδο πού ἔχει μέσα ὡς πυλῶνες τήν ὑπακοή, τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τήν ἄσκηση καί τά μυστήρια. Αὐτά εἶναι τά βασικά.

-  Ἐμεῖς στόν κόσμο μποροῦμε νά κάνουμε αὐτά τά πράγματα;

   Μποροῦμε καί πρέπει. Θά μοῦ πεῖτε:

-  Πάτερ καλόγερους θά μᾶς κάνετε;

   Μακάρι!

   Δέ χρειάζεται νά φορᾶτε ράσα. Ἀρκεῖ ἡ ζωή μας νά εἶναι ἡσυχαστική. Νά κόψει κανείς τά περιττά, νά βάλει μέσα στήν ψυχή τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί νά μήν περισπᾶται ἀπό τίς πολλές μέριμνες καί τά πολλά πράγματα. Σέ αὐτό βοηθάει ἡ ἀκτημοσύνη, ἡ φτώχεια, τά λίγα πράγματα, ἡ ἁπλή ζωή. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅτι ἀκόμα καί ἕνα σφουγγαράκι νά ἔχεις, εἶναι μέριμνα. Σκέφτεσαι ποῦ θά τό βάλεις, ποῦ θά τό κρεμάσεις. Ἀκόμα κι αὐτό μπελάς εἶναι. Σήμερα ἔχουμε γεμίσει τά σπίτια μας μέ πράγματα καί τό μυαλό μας μέ λογισμούς. Ἔτσι δέν μπορεῖ νά ἡσυχάσει καί ὁ νοῦς μας μέ τόσες μέριμνες. Πρέπει λοιπόν νά ἀρχίσουμε ἀπό αὐτά, νά βροῦμε πνευματικό ὁδηγό, νά κάνουμε ὅσα λέει ἡ Ἐκκλησία μας κι ἔτσι σταδιακά θεραπευόμαστε.

   Οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως, οἱ αἱρετικοί, πολεμᾶνε τά μοναστήρια.

   Τό 1821 ὅταν ὑποτίθεται ὅτι ἐλευθερωθήκαμε -ψευτοελευθερωθήκαμε δηλαδή- οὐσιαστικά σκλαβωθήκαμε στούς Εὐρωπαίους. Αὐτή ἡ σκλαβιά συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Καί σήμερα σκλάβοι εἴμαστε. Αὐτοί ὅταν ἦρθαν στήν Ἑλλάδα, χτύπησαν τά μοναστήρια. Στήν Τουρκοκρατία ὑπῆρχαν ἑξακόσια μοναστήρια, τά ὁποῖα δέν τά εἶχαν πειράξει οἱ Τοῦρκοι  καί τά ἔκλεισαν αὐτοί, οἱ Βαυαροί, οἱ Γερμανοί, ὁ Ὄθωνας. Φταῖμε ὅμως ἐμεῖς πού τούς τό ἐπιτρέψαμε, πού τούς βάλαμε μέσα. Κάποιοι νεοέλληνες, διαφωτιστές (διασκοτιστές πιό σωστά), μέ τρεῖς νόμους ἔκλεισαν τετρακόσια μοναστήρια. Αὐτό τό ἔκαναν γιατί ἤξεραν πολύ καλά ὅτι τά μοναστήρια διασώζουν τήν θεραπευτική μέθοδο τῆς Ἐκκλησίας (κάθαρση, φωτισμό, θέωση).

   Ἕνας πού θεραπεύεται καί φτάνει στόν φωτισμό, δέν φοβᾶται τίποτα, οὔτε τήν ἐξουσία. Αὐτό βέβαια δέ σημαίνει ὅτι εἶναι ἀναρχικός, ἀλλά ὅτι φοβᾶται μόνο τόν Θεό. Δέ φοβᾶται οὔτε κἄν τόν θάνατο. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἔχει λόγο, γνώμη καί μπορεῖ νά γίνει ἡγέτης. Ἕνα ἀπολυταρχικό κράτος πού θέλει μόνο εἵλωτες, δούλους νά κάνουν τίς δουλειές του, δέν θέλει τέτοια πρόσωπα, πού νά ἔχουν γνώμη, νά θέλουν τήν ἀληθινή δημοκρατία. Τέτοιες ἀληθινές προσωπικότητες φτιάχνει μόνο ἡ Ἐκκλησία, πού ἐφαρμόζει αὐτήν τή μέθοδο. Ἔτσι ἐπειδή ἤξεραν  ὅτι αὐτή ἡ μέθοδος ὑπάρχει στά μοναστήρια, τά ἔκλεισαν, γιατί δέν ἤθελαν πραγματικά ἐλεύθερους ἀνθρώπους, ἀλλά ὑποταγμένους.

   Σήμερα ἔχετε ἀκούσει γιά τή νέα τάξη πραγμάτων, τήν παγκοσμιοποίηση, πού θέλουν ὅλους νά μᾶς κάνουν ἕναν πολτό, μία μάζα. Γι’ αὐτό μας ἔφεραν καί τούς λαθρομετανάστες. Θέλουν νά χάσουμε τήν ἐθνική μας ὑπόσταση καί τήν παράδοσή μας πού σχεδόν τήν ξεπουλήσαμε ἤδη. Ἔτσι, χωρίς πολιτισμό, θρησκεία, πίστη, ἱστορία καί ἔχοντας γίνει μία μάζα, στοχεύουν νά δεχτοῦμε ὅ,τι μᾶς ποῦν καί τελικός σκοπός εἶναι ὁ ἀντίχριστος, τό χάραγμα. Νά μᾶς ἔχουν ἀπόλυτα ἐλεγχόμενους μέ τήν ὑποστήριξη τῶν ὑπολογιστῶν. Σ’ αὐτό εἶναι ἐμπόδιο ἡ Ἐκκλησία, ὁ μοναχισμός καί ἡ θεραπεία, πού ἀναφέραμε. Ἕνας ἐλεύθερος ἄνθρωπος πού ἀκολούθησε τή θεραπεία, θά ἀπορρίψει τό χάραγμα καί θά προτιμήσει χίλιες φορές νά πεθάνει ἀπό τήν πείνα. Μόνο ἡ Ὀρθοδοξία φτιάχνει τέτοιους ἐλεύθερους ἀνθρώπους, πού δέν δέχονται ὅ,τι τούς ἐπιβάλλουν, γι’ αὐτό τήν πολεμοῦν. Αὐτός ὁ πόλεμος συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ὑπάρχουν καί σήμερα ἄνθρωποι πού φέρονται κατά τῶν παπάδων καί τῆς Ἐκκλησίας. Πίσω ἀπό αὐτά ὑπάρχει τό προτεστάντικο πνεῦμα, τό πνεῦμα τῶν ἐχθρῶν της Ἐκκλησίας, πού εἰσέβαλε μέ τήν λεγόμενη ‘ἀπελευθέρωση’. Μακάρι νά δώσει ὁ Θεός νά γίνει ἀληθινή ἐλευθέρωση! Ἀλλά αὐτή ἄν ἔλθει, θά ἔλθει μόνο διά μέσω τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό εἶναι σημαντικό νά ἀκοῦτε ὁμιλίες, ἄς εἶστε καί λίγοι. Ἄν ἐσεῖς κάνετε αὐτά πού λέμε, θά βοηθήσετε κατόπιν κι ἄλλους.

   Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό πού γίνεται στήν Ἐκκλησία. Ὅταν κάποιος θεραπευτεῖ, ξεμπαζώσει καί φανερωθεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα πού ἔχει μέσα του μέ τό Βάπτισμα, αὐτός μπορεῖ στή συνέχεια νά βοηθήσει καί ἄλλους ἀνθρώπους. Γίνεται γιατρός καί τῶν ἄλλων, γιατί ὁ ἴδιος γνωρίζοντας τήν διαδικασία τῆς θεραπείας, μπορεῖ νά τή δείξει καί σέ ἄλλους. Δέν ἔχει σημασία ἄν δέν εἶναι κάποιος παπάς ἤ μοναχός. Κατ’ ἀρχήν θά βοηθήσει τήν οἰκογένειά του. Θά τούς δείξει τόν τρόπο πού θά βροῦνε τή χαρά. Σήμερα δέν ὑπάρχει χαρά, ἀλλά κατήφεια καί κατάθλιψη γιατί δέν ἔχουμε θεραπεία, ἀλλά ἀρρώστια. Ὁ διάβολος καί τά πάθη ἀρρωσταίνουν τήν ψυχή καί παθαίνει κατάθλιψη. Οἱ ἐπιστήμονες εἰκάζουν ὅτι τό 2020 ἡ κατάθλιψη θά εἶναι ἡ δεύτερη αἰτία θανάτου στούς ἀνθρώπους. Τόσο αὐξημένα εἶναι τά ποσοστά, γιατί δέν ψάχνουμε νά βροῦμε τόν Χριστό, ἀλλά προσπαθοῦμε νά ἠρεμήσουμε μέ τά χάπια. Μά δέν ἠρεμεῖ ἡ ψυχή πού εἶναι πνευματική μέ τά χάπια, ἀλλά μέ τόν Χριστό, τόν Θεό.

ΑΠΟΡΙΕΣ

- Εἴπατε στήν ἀρχή γιά ἕνα ἀνάκτορο…καί ἐμεῖς τί κάναμε; Τό γκρεμίσαμε; Ὑπάρχει θεραπεία γι’ αὐτό;

- Τό ἀνάκτορο δέν τό γκρεμίσαμε, ἀλλά προσπαθοῦμε νά τό γκρεμίσουμε. Ἄν θέλετε νά ἑστιάσουμε σ’ αὐτό, στό οἰκολογικό πρόβλημα, οἱ  καταστροφές πού κάνουμε στόν πλανήτη καί ὅλες οἱ προφητεῖες τῶν ἐπιστημόνων, ὅτι δῆθεν σέ πενήντα χρόνια θά καταστραφοῦν τά πάντα, τελικά δέ βγαίνουνε, γιατί ἀπό ἀγάπη παρεμβαίνει ὁ Θεός. Ἐμεῖς προσπαθοῦμε νά καταστρέψουμε τό περιβάλλον (καῖμε τά δάση, κάνουμε πυρηνικές δοκιμές κτλ), ὅμως ὁ Θεός παρεμβαίνει καί μᾶς γλυτώνει. Τό λέει καί ἡ Ἁγία Γραφή ὅτι ὁ Θεός «ἐστερέωσε τὴν οἰκουμένην, ἥτις οὐ σαλευθήσεται» (Ψαλ. 92,1).

-  Πότε θά καταστραφεῖ, ἤ μᾶλλον θά ἀνακαινισθεῖ ἡ γῆ;

-  Ὅταν τό θελήσει ὁ Θεός μέ τή Δευτέρα Παρουσία. Ὅμως ὁ Θεός μᾶς ἔχει παραχωρήσει αὐτήν τήν ἐλευθερία καί δυστυχῶς κάνουμε συνέχεια καταστροφές. Ἡ πατρίδα μας εἶναι πολύ εὐλογημένη, γι’ αὐτό λέω στά νέα παιδιά νά μήν φεύγουν. Εἶναι καλύτερα νά περάσουμε φτωχικά, εἶναι καλύτερα. Γιατί ἐδῶ εἶναι θαμμένοι οἱ ἅγιοί μας. Κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς πειράξει γιατί μᾶς προστατεύουν οἱ Ἅγιοί μας, οἱ πραγματικοί ὀρθόδοξοι.

   Σημασία ἔχει ἐμεῖς νά ζήσουμε μέ μετάνοια. Σήμερα ἰσχύει αὐτό πού ἔγινε στά Σόδομα καί τά Γόμορρα. Ὁ Θεός πρίν τά καταστρέψει πῆγε στόν Ἀβραάμ πού ἔμενε λίγο πιό πάνω ἀπό τήν κοιλάδα ἐκείνη, στή Χεβρώνα. Ὁ Ἀβραάμ ἦταν φίλος του Θεοῦ, γιατί ἦταν πιστός, Τόν ἐμπιστευόταν τόν Θεό. Παρόλο πού ὁ Θεός εἶχε ὑποσχεθεῖ στόν Ἀβραάμ ὅτι θά ἀποκτήσει πολλούς ἀπογόνους, μία μέρα τοῦ ζήτησε νά σφάξει τό μοναδικό παιδί πού εἶχε καί ἐκεῖνος ἀμέσως δέχτηκε. Δέ σκέφτηκε ὅτι τόν ἐξαπάτησε ὁ Θεός, ὅτι τοῦ ἔδωσε ἕνα παιδί καί τοῦ ζήτησε νά τό σφάξει. Ἔδειξε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί ὁ Θεός στούς φίλους του, ἀποκαλύπτει τά μυστικά Του.

   Ἔτσι ἀποκάλυψε στόν Ἀβραάμ ὅτι θά καταστρέψει τά Σόδομα καί τά Γόμορρα. Ὁ Ἀβραάμ τότε τόν ρώτησε ἄν θά τά κατέστρεφε, ἄν ὑπῆρχαν 50 καλοί ἄνθρωποι. Ὁ Θεός εἶπε ὅτι ἄν ὑπάρχουν 50 καλοί ἄνθρωποι, δέν θά τά κατέστρεφε. Ὁ Ἀβραάμ τόλμησε νά Τόν ξαναρωτήσει τό ἴδιο ἄν οἱ δίκαιοι ἦταν 45,40,35,30,20. Ἀκόμα κι ἄν ὑπῆρχαν μόνο 10 καλοί ἄνθρωποι, δέ θά κατέστρεφε ὁ Θεός αὐτές τίς 5 πόλεις (ἐμεῖς ξέρουμε τίς 2 ἀλλά ἦταν 5). Ἀλλά δέν ὑπῆρχαν οὔτε 10! Ἄν ὑπῆρχαν 10 καλοί ἄνθρωποι, θά ἔσωζαν χιλιάδες. Τόσο μεγάλη ἀξία ἔχουν οἱ Ἅγιοι! Πόσο μεγάλη ἀξία ἔχει τό νά μετανοήσουμε ἐμεῖς! Ποτέ βέβαια δέν θά μετανοήσουμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ἀλλά κάποιοι μποροῦν νά μετανοήσουν καί μέ τόν τρόπο αὐτό νά βοηθήσουν ὅλη τήν Ἑλλάδα.

   Οἱ ἁμαρτίες φέρνουν τήν καταστροφή. Ὁ Θεός δέν μᾶς ἐκδικεῖται, ἀλλά ἡ ἴδια ἡ ἁμαρτία ἔχει μέσα της τήν καταστροφή καί τόν θάνατο. Ἄν λοιπόν ὑπάρχει καλή ‘μαγιά’, ὅπως ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος, καί ὑπάρχει ἀκόμα δόξα τῷ Θεῶ, αὐτή θά σώσει τήν Ἑλλάδα. Δέν πρέπει ἑπομένως νά ὑποχωρήσουμε, οὔτε νά συνθηκολογήσουμε μέ τό κακό καί τήν ἁμαρτία κι ἄς μᾶς κοροϊδεύουν. Δέν πειράζει. Οἱ πρῶτοι πού θά μᾶς κοροϊδέψουν εἶναι οἱ συγγενεῖς μας. Ἐμᾶς ὅμως δέν πρέπει νά μᾶς ἐνοχλεῖ γιατί ἐμεῖς εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ καί θά τό κάνουμε αὐτό γιά τόν Χριστό, ἀλλά καί γι’ αὐτούς πού μᾶς κοροϊδεύουν, γιατί τούς ἀγαπᾶμε καί αὐτούς. Αὐτό ἄλλωστε μᾶς ζητάει καί ὁ Χριστός μας, νά ἀγαπᾶμε ἀκόμα καί τούς ἐχθρούς μας. Ἔτσι σώζεται ἡ Ἑλλάδα καί δέν καταστρέφεται τό ‘ἀνάκτορο’. Οὔτε ἡ γῆ θά καταστραφεῖ, παρά μόνο ὅταν θέλει ὁ Θεός, θά ἀνακαινιστεῖ.

   Ἐμεῖς ὅμως οἱ ἄνθρωποι μπορεῖ νά χαθοῦμε ἄν δέν ζήσουμε σωστά. Ἔτσι χάθηκαν καί κάποιες ἐκκλησίες στή Μικρά Ἀσία. Ἔτσι ἀκοῦμε ὅτι ὑπάρχει γιά παράδειγμα ἐπίσκοπος Ἐφέσου ἤ Σμύρνης, ἀλλά δέν ἔχει κανένα ποίμνιο, δέν ἔχει λαό, δέν ἔχει χριστιανούς, ἀφοῦ ὅλοι ἐκεῖ εἶναι μουσουλμάνοι.

-  Γιατί χάθηκαν αὐτές οἱ Ἐκκλησίες, ἐνῶ ὑπῆρχαν;

   Παλιά ὑπῆρχαν πολλοί χριστιανοί στή Μικρά Ἀσία. Χάθηκαν ὅμως λόγω τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἄν δέν προσέξουμε λοιπόν, ἔτσι μπορεῖ νά χαθοῦμε κι ἐμεῖς. Ἡ Ἐκκλησία κάπου στήν ὑφήλιο, στή γῆ θά ὑπάρχει πάντα. Τό εἶπε ὁ Χριστός: «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18). Τήν Ἐκκλησία δηλαδή, ὁ Ἅδης δέν μπορεῖ νά τήν πειράξει. Ἄν ὅμως ἐμεῖς μιά τοπική Ἐκκλησία, ὅπως ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας δέν προσέξουμε καί κοσμικοποιηθοῦμε, ἐκκοσμικευθοῦμε -αὐτός εἶναι ὁ μεγάλος κίνδυνος- τό νά κάνουμε κοσμικά πράγματα μέσα στήν Ἐκκλησία, θά χαθοῦμε κι ἐμεῖς.

    Ἤδη ἔχουν ἀρχίσει νά κάνουν διάφορες κοσμικές ἐκδηλώσεις στήν Ἐκκλησία μας (συναυλίες, γλέντια), φοβερά πράγματα. Αὐτά ὅλα εἶναι ἀλλοτρίωση. Ὅπως ἐπίσης ἡ κοσμική ζωή τῶν λεγόμενων χριστιανῶν, οἰ αἱρέσεις, ὁ οἰκουμενισμός, κ.α. Οἱ χριστιανοί καί οἱ χριστιανές γιά παράδειγμα δέν προσέχουν καί δέν ντύνονται σωστά. Αὐτά εἶναι κοσμικότητα καί μπαίνει μέσα στήν Ἐκκλησία. Εἶναι ὁ πιό μεγάλος ἐχθρός.

-   Ἔχουμε τόσες αἱρέσεις ἐδῶ στήν Ἑλλάδα, κανένας ὅμως δέν βρίζει τούς δικούς τους «ἱερεῖς», ὅσο βρίζουν τούς ἱερεῖς τους οἱ ὀρθόδοξοι. Τί ἔχετε νά πεῖτε γι’ αὐτό;

-  Οἱ αἱρέσεις ὅλες, ἀκόμη καί ἄν λέγονται χριστιανικές, ὑπηρετοῦν τόν διάβολο. Εἶναι τοῦ διαβόλου, ὁπότε αὐτούς δέν τούς πειράζει. Ἐμᾶς πειράζει τούς Ὀρθόδοξους, πού ἔχουμε τό Φῶς, τήν Ἀλήθεια. Ἔτσι βάζει τούς Ὀρθόδοξους νά βρίζουν τούς ἱερεῖς τους, γιά νά μή γίνεται τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Γι΄ αὐτό καί ἔχουμε στήν Ἐκκλησία μας τόση ἀταξία. Μᾶς πειράζει πολύ ὁ πονηρός καί πρέπει νά προσέχουμε.

   Κάποτε ἕνας ἄνθρωπος ἔψαχνε νά βρεῖ ποιά εἶναι ἡ σωστή πίστη. Πῆγε στούς προτεστάντες καί εἶδε ἐκεῖ τάξη, ἡσυχία, τραγουδάκια.. Τό ἴδιο εἶδε καί στούς παπικούς, ἠρεμία, ἁρμόνια, συναισθηματισμούς.. Ὅταν πῆγε στούς Ὀρθοδόξους εἶδε ἀταξία, φασαρία καί φωνές. Τότε ρώτησε πότε φτιάχτηκε ἡ Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων καί τοῦ ἀπάντησαν 2000 χρόνια πρίν. Ξαναρώτησε πότε φτιάχτηκε ἡ Ἐκκλησία τῶν προτεσταντῶν καί τοῦ εἶπαν, ἐδῶ καί 500 χρόνια. Τέλος ρώτησε τούς παπικούς καί τοῦ ἀπάντησαν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τους φτιάχτηκε ἐδῶ καί 1000 χρόνια. Τότε ἀπόρησε πῶς γίνεται ἡ Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων νά φτιάχτηκε ἐδῶ καί 2000 χρόνια καί νά μήν ἔχει διαλυθεῖ μέ ὅλη αὐτή τήν τόση ἀταξία πού ἐπικρατεῖ. Ὁδηγήθηκε λοιπόν στό συμπέρασμα πώς αὐτή εἶναι ἡ σωστή πίστη διότι ὁ Θεός φυλάει τήν Ἐκκλησία Του, γι’ αὐτό δέν διαλύθηκε.

   Νά σᾶς πῶ καί ἕνα ἄλλο ἀνέκδοτο, ἀλλά γεγονός. Ὅταν εἶχε ἐπικρατήσει ὁ κομμουνισμός στή Ρωσία, ὁ Ρῶσος ἡγέτης ἀπειλοῦσε τόν Πατριάρχη ὅτι θά διαλύσει τήν Ἐκκλησία μας καί ὅτι θά κάνει τούς πάντες ἄθεους. Ὁ Πατριάρχης τοῦ εἶπε «Μάταια κουράζεσαι. Ἐμεῖς προσπαθοῦμε νά τήν διαλύσουμε ἐδῶ καί τόσα χρόνια καί δέν διαλύεται». Γιατί ἔχουμε τόν Χριστό μέσα μας.

   Τό κοσμικό πνεῦμα δυστυχῶς ἔχει μπεῖ καί μέσα στούς ἱερεῖς. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει καί θά ὑπάρχει. Ἀπλῶς δέν πρέπει νά ἐπαναπαυόμαστε, ἀλλά νά μετέχουμε σέ αὐτήν τήν σωτηρία ὁ καθένας προσωπικά. Γιατί μπορεῖ νά ὑπάρχει Ἐκκλησία, ἀλλά νά πᾶμε στήν κόλαση ἄν δέν προσπαθήσουμε. Πρέπει νά φροντίσουμε νά εἴμαστε ‘σωστά’ μέσα στήν Ἐκκλησία γιά νά πᾶμε στόν Παράδεισο, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἤ πιό σωστά ἀπό τώρα νά ζοῦμε τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

   Στήν ἀρχή τῆς Θείας Λειτουργίας λέμε «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ὅταν μπαίνουμε λοιπόν στήν Ἐκκλησία, μπαίνουμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στόν Παράδεισο καί πρέπει νά ζοῦμε τόν Παράδεισο. Γι’ αὐτό, ὅσο μποροῦμε πιό συχνά, ἀκόμα καί καθημερινές νά πηγαίνουμε στή Θεία Λειτουργία, γιά νά ζοῦμε τή Βασιλεία, τόν Παράδεισο. Νά πάρουμε εὐλογία ἀπό τόν Πνευματικό μας νά κοινωνοῦμε τακτικά. Νά ζοῦμε τόν Χριστό πολύ βαθιά μέσα μας. Τότε δέ θά ἔχουμε οὔτε κατάθλιψη, οὔτε ψυχολογικά, γιατί θά ἔχουμε μέσα μας τό φῶς τοῦ Θεοῦ καί αὐτό θά διώξει τούς δαίμονες. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε ὅτι τά ‘ψυχολογικά’ προβλήματα εἶναι πνευματικά. Πίσω ἀπό τά λεγόμενα ‘ψυχολογικά’ προβλήματα κρύβονται δαιμόνια, πού δέν φεύγουν μέ χάπια, ἀλλά μόνο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα.

-  Γιά νά εἶναι κάποιος Χριστιανός ἀντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες γιατί δέχεται πολλούς πολέμους. Ἄν κάποιος πάει νά κοινωνήσει δύο φορές μέσα σέ  δύο ἐβδομάδες, δέχεται ἄπειρα πυρά ἀπό τούς οἰκείους του. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος παρόλο πού ἔχει κάνει ἀγώνα ἐσωτερικό καί ἐξωτερικό ἀκόμα καί μετά τήν Θεία Κοινωνία δέν ἠρεμεῖ. Τί πρέπει νά κάνει; Πῶς θά μπορέσει νά ἔχει τήν ψυχή καί τό σῶμα τοῦ στραμμένα στόν Θεό, νά ἔχει καλή καρτερία καί ὑπομονή στόν δύσκολο αὐτόν ἀγώνα;

-  Ὁ Χριστός μας μᾶς τό εἶπε : «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε · ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ιω. 16,33). Ζοῦμε μέσα στόν κόσμο.

   Ὅταν λέμε ‘κόσμος’ τί ἐννοοῦμε;  

   Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος λέει ὅτι γιά τήν Ἁγία Γραφή ὁ κόσμος εἶναι τρία πράγματα: «ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός, ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου». Οὐσιαστικά εἶναι τά τρία βασικά πάθη: ἡ φιληδονία, ἡ φιλοδοξία καί ἡ φιλαργυρία, πού κυβερνοῦν τόν κόσμο. Ἄν τό προσέξετε λίγο θά δεῖτε ὅτι οἱ ἄνθρωποι κυβερνῶνται ἀπό  τήν γαστριμαργία (τά σαρκικά πάθη, τήν κοιλιά), ἀπό τά λεφτά (τήν φιλαργυρία) καί ἀπό τήν κενοδοξία (τί θά πεῖ ὁ κόσμος, ἡ μόδα, ἐπιθυμία νά ἀρέσουμε, ἐξωτερική περιποίηση τοῦ σώματος, προσπάθειες νά ἐντυπωσιάσουμε κτλ). Ὁ Χριστός εἶπε ὅτι ζοῦμε μέσα σέ αὐτά. Ὄχι ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε αὐτά τά πάθη, ἀλλά οἱ γύρω μας. Ὅταν λοιπόν μᾶς δοῦν ὅτι πᾶμε νά ξεφύγουμε, ἀντιδροῦν καί μᾶς διεκδικοῦν. Πέφτουν ὅλοι πάνω μας νά μᾶς φᾶνε, δήθεν ἀπό ἀγάπη. Ὁταν γυρνοῦσες ξημερώματα ἀπό τά νυχτερινά κέντρα, δέ σοῦ λέγανε τίποτα καί τώρα φοβοῦνται ‘μήν κρυώσεις στήν ἀγρυπνία’! Ὁ σκοπός εἶναι νά μήν θεραπευτοῦμε. Ἀπό πίσω φυσικά κρύβεται ὁ διάβολος, γιατί εἴπαμε ὅτι τά πάθη εἶναι ὁ διάβολος. Ὅταν λοιπόν βλέπει ὅτι κάποιος πάει νά τοῦ ξεφύγει, ξεσηκώνει τά ὄργανά του, τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἀκόμα καί τούς οἰκείους μας. Ὁ Χριστός μας, μᾶς τά εἶπε ὅλα. Μᾶς εἶπε: «ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ» (Ματθ. 10,36). Οἱ πρῶτοι ἐχθροί μας θά εἶναι οἱ ἄνθρωποι τοῦ σπιτιοῦ μας, οἱ ὁποῖοι θά μᾶς πολεμήσουν. Θέλει γιά παράδειγμα ἡ σύζυγος νά ἐξομολογηθεῖ καί τήν πολεμᾶ ὁ σύζυγος. Μπορεῖ φυσικά νά συμβεῖ καί τό ἀνάποδο.

   Οἱ γυναίκες σήμερα ἔχουν ‘προοδεύσει’ πολύ. Πόσο ἔχουμε ἀλλοτριωθεῖ! Ἡ γυναίκα εἶναι τό ἀσθενές σκεύος καί – παρενθετικά – νά ἀναφέρουμε ὅτι ἡ νέα τάξη πραγμάτων προωθεῖ γυναίκες στά μεγάλα ἀξιώματα γιατί τίς ἔχει πιό εὐκολα ὑποχείρια καί εἶναι καί πολύ σκληρές.

   Εἶπε ὁ Χριστός μας λοιπόν ὅτι θά ἔχουμε θλίψεις. Δέν μᾶς ἔταξε ἀνέσεις καί καλοπέραση. Μᾶς ἀποκάλυψε ὅτι οἱ ἐχθροί μας θά εἶναι οἱ οἰκιακοί μας. Εἶπε καί κάτι ἀκόμη φοβερό: «ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων» (Ματθ. 24,9). Θά μᾶς μισήσουν ὅλοι γιατί δέν ταιριάζει ἡ ζωή μας μέ τήν δική τους. Δέν πρέπει να μᾶς κάνει ἐντύπωση, πρέπει νά εἴμαστε προετοιμασμένοι. Γιά νά εἴμαστε προετοιμασμένοι πρέπει νά τά ξέρουμε καί γιά νά τά ξέρουμε πρέπει νά διαβάζουμε τό Εὐαγγέλιο, τήν Ἁγία Γραφή.

-  Εἶναι χριστιανός αὐτός πού δέν ἔχει διαβάσει Ἁγία Γραφή;

   Κάθε μέρα πρέπει νά διαβάζουμε τήν Ἁγία Γραφή, ὅπως κάθε μέρα τρῶμε φαγητό. Ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι τροφή, εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Νά ἔχουμε τόν Πνευματικό μας, μυστηριακή ζωή καί νά εἴμαστε λίγο ἔξυπνοι! Ὁ Χριστός εἶπε ἄν μᾶς σκανδαλίζει τό ἕνα μάτι μας, νά τό βγάλουμε, γιατί εἶναι καλύτερα νά πᾶμε στόν παράδεισο μέ ἕνα μάτι, παρά καί μέ τά δύο στήν κόλαση. Μέ αὐτό φυσικά δέν ἐννοεῖ νά βγάλουμε τό μάτι μας, ἀλλά νά κόψουμε κάθε σχέση μέ ἄνθρωπο πού εἶναι σάν τό μάτι μας καί μᾶς σκανδαλίζει. Πρέπει νά κόψουμε τίς σχέσεις μας, ἀκόμη καί ἄν εἶναι πολύ κοντινός. Δέν πρέπει νά τόν μισήσουμε, δέν πρέπει νά πάψουμε νά τόν ἀγαπᾶμε, ἀφοῦ ὅλους πρέπει νά τούς ἀγαπᾶμε. Ὅμως δέν πρέπει νά ἔχουμε σχέσεις μέ τέτοιους ἀνθρώπους κοσμικούς, πού ζοῦν μέσα στήν ἁμαρτία καί θά μᾶς ἐμπαίζουν πού πᾶμε στήν Ἐκκλησία. Θά μᾶς συμβουλεύουν νά πᾶμε στήν πορνεία, στά μπάρ, στόν τζόγο, σέ ὅλα τά ἁμαρτωλά. Ὅταν ἐμεῖς δέν πᾶμε θά μᾶς ἐμπαίξουν καί θά μᾶς εἰρωνευτοῦν.

-  Ὅποτε γιατί νά κάνουμε παρέα μέ τέτοιους ἀνθρώπους;

    Ἄν κόψουμε τίς σχέσεις μας, θά προστατευτοῦμε, ἀλλά ὄχι ἀπόλυτα καί πάλι. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός μᾶς εἶπε ὅτι εἴμαστε «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. 10,16), ἀλλά «Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον» (Λουκ. 12, 32). Νά μήν φοβᾶσαι τό μικρό κοπαδάκι, πού εἴμαστε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί. Δέν πρέπει νά φοβόμαστε γιατί ἔχουμε τόν ποιμένα μας, τόν Χριστό μας. Αὐτά πρέπει νά σκεφτόμαστε γιά νά ἔχουμε θάρρος.

   Ἐπιτέλους, ἄν ὁ Θεός θέλει νά πεθάνουμε, ἄς πεθάνουμε. Ὁ Χριστιανός δέν φοβᾶται τόν θάνατο. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ἦταν συνεχῶς ὑπό διωγμό, ἀνά πάσα στιγμή. Σήμερα εἴμαστε μιά χαρά ἐδῶ στήν Ἑλλάδα. Μποροῦμε νά πηγαίνουμε στήν Ἐκκλησία, νά ἀνάβουμε τά κεράκια μας, νά κάνουμε τίς προσευχές μας στό σπίτι. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἀνά τόν κόσμο πού δέν ἔχουν αὐτήν τήν εὐκαιρία. Στήν Ρωσία πρίν λίγα χρόνια δέν μποροῦσαν οἱ ἄνθρωποι, οἱ Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία καί νά προσευχηθοῦν.

   Νά δοξάζουμε τόν Θεό καί νά ἀποκτήσουμε μαρτυρικό φρόνημα, γιατί ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ὄντως ζωή μαρτυρική, ζωή θλίψεως ὄχι ζωή ἀνέσεως. Ἡ ἄνεση εἶναι μετά θάνατον, στήν ἄλλη ζωή. Μέσα μας ζοῦμε ἀπό τώρα τόν παράδεισο, ἀλλά ἀπ’ ἔξω ἔχουμε θλίψεις ἀπό τούς γύρω μας, τούς ἀντίχριστους, πού μᾶς πολεμᾶνε. Θά ἔχουμε πάντα θλίψεις. Αὐτό δέν εἶναι πρόβλημα γιά τόν ἀληθινό Χριστιανό. Δέν τόν πειράζει, μάλλον χαίρεται γιατί ἀξιώνεται νά πάθει κάτι γιά τόν Χριστό.

-  Ὁ Χριστός τόσα τράβηξε γιά ἐμᾶς, νά μήν κάνουμε καί ἐμεῖς κάτι;

   Νά μήν τόν μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς λίγο; Ὅσο περισσότερα τραβήξουμε γιά τόν Χριστό ἐδῶ, τόση μεγαλύτερη δόξα θά μᾶς δώσει ὁ Χριστός.

   Οἱ μεγαλύτεροι Ἅγιοι, εἶναι οἱ Μάρτυρες, πού δῶσαν τό αἷμα τους γιά τόν Χριστό. Ἐπειδή σταμάτησαν οἱ διωγμοί, οἱ Πατέρες ἐφηύραν τό λεγόμενο ‘ἀναίμακτο μαρτύριο’, πού εἶναι ἡ ὑπακοή, πού κάνουν στά μοναστήρια καί κόβουν τό θέλημά τους. Αὐτό κοστίζει στόν ἄνθρωπο. Νά κόψει τό θέλημά του καί νά κάνει ὑπακοή σέ ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο. Αὐτό μπορεῖ νά φαίνεται δύσκολο στήν ἀρχή, ἀλλά εἶναι τό ὡραιότερο πράγμα, ὅταν τό μάθεις. Αὐτό θεραπεύει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.

   Αὐτό τό ἀναίμακτο μαρτύριο μπορεῖτε νά τό ζεῖτε κι ἐσεῖς μέσα στήν οἰκογένεια. Ὅταν κόβει ὁ ἕνας τό θέλημά του στόν ἄλλον, ὁ σύζυγος στήν σύζυγο ἤ ἡ σύζυγος στόν σύζυγο. Αὐτό φαίνεται πολύ δύσκολο, ἀλλά εἶναι πολύ ἀπελευθερωτικό, πολύ θεραπευτικό γιατί μετά μαθαίνεις νά κάνεις καί ὑπακοή στόν Θεό. Ὁ Θεός μᾶς λέει νά μήν θέλουμε τίποτα. Στό Πάτερ ἠμῶν λέμε «γενηθήτω τό θέλημά σου». Στήν πράξη ὅμως στεναχωριόμαστε ὅταν μᾶς δίνει ὁ Θεός κάτι. Διότι στήν πραγματικότητα  δέν θέλουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ζητᾶμε νά μήν τό ἐπιτρέψει τελικά. Ὁμως ἔτσι δείχνουμε ὅτι δέν Τόν ἐμπιστευόμαστε.

-  Ξέρουμε ἐμεῖς καλύτερα ἀπό τόν Θεό ποιό εἶναι τό καλύτερο;

   Ἔλεγε μία Γερόντισσα «πολλές φορές ἤ σχεδόν πάντα, παίρνουμε μία κόλλα χαρτί καί γράφουμε πάνω ὅλα τά θέλω μας. Τότε τήν δίνουμε στόν Θεό καί τοῦ λέμε νά ὑπογράψει ὅλα ὅσα θέλουμε».

   Αὐτό εἶναι τό λάθος μας. Γι’ αὐτό ὁ Θεός πολύ σωστά πράττει καί δέν μᾶς τά ὑπογράφει, γιατί αὐτά πού ζητᾶμε εἶναι καταστροφικά. Ἐμεῖς μετά θυμώνουμε καί λέμε ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι καλός. Τό σωστό ὅμως εἶναι νά πάρουμε μία κόλλα ἄδεια, νά βάλουμε ἐμεῖς τήν ὑπογραφή μας καί νά τή δώσουμε στόν Θεό, λέγοντάς του νά τήν πάρει καί νά γράψει ὅ,τι θέλει. Νά ἀποδεχθοῦμε ἐκ τῶν προτέρων ὅ,τι θελήσει ὁ Θεός νά μᾶς δώσει, ἀρρώστια, ἀναπηρία, εἰρωνία, θάνατο, δυσκολία, ὁτιδήποτε. Αὐτός εἶναι ὁ σωστός Χριστιανός. Ἄν ζοῦμε ἔτσι μετά δέν θά φοβόμαστε τίποτα.

-  Οἱ αἱρετικοί δέν ἔχουν ἱερεῖς..

   Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι μυστήριο καί πηγάζει ἀπό τόν Θεό. Ὅταν δέν ἔχει σωστή δόξα γιά τόν Χριστό (αὐτό σημαίνει αἱρετικός), δέν ἔχει Ἐκκλησία, οὔτε καί μυστήρια. Γι’ αὐτό ἕνας παπικός ὅταν ἔρχεται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πρέπει νά βαφτίζεται ὁλόκληρος, νά μπαίνει ὁλόκληρος μέσα στήν κολυμβήθρα. Τώρα βέβαια κατ’ οἰκονομία, τοῦ κάνουμε μόνο Χρίσμα. Σέ καμιά περίπτωση ὅμως δέν μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι αὐτός εἶναι βαφτισμένος, γιατί ἡ παπική δέν εἶναι Ἐκκλησία, εἶναι μία αἵρεση. Τό ἴδιο  ἴσχύει μέ τούς προτεστάντες καί τίς ὑπόλοιπες αἱρέσεις.

  Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

 http://www.hristospanagia.gr/?p=49459#more-49459