Τό ἀπέναντι πεζοδρόμιο ἤ ἄλλως περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων

ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ 
Ή ΑΛΛΩΣ ΠΕΡΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Μία χιλιαστική, νεοπατερική, καμπαλιστική κακοδοξία 

    Ξεκινάει το άρθρο μας με την εξής διήγηση. «Είναι μια σεβάσμια γιαγιά, η κυρία Σπυριδούλα, που περιμένει υπομονετικά, στην άκρη του πεζοδρομίου. Και ενώ αναμένει κάποιους συγγενείς της να έρθουν να την πάρουν με το αυτοκίνητό τους, εμφανίζονται ξαφνικά δύο νεαροί που βιαστικά χωρίς να τη ρωτήσουν την αρπάζουν και επιχειρούν να την περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Παρόλο την ισχνή αντίστασή της και τις εύλογες διαμαρτυρίες της οι νεαροί κάτω από την ευχαρίστηση και την ηδονή της προσφοράς της δήθεν καλής τους πράξης προς ένα αναξιοπαθούντα συνάνθρωπό τους ξεχνάνε μια βασική πλην όμως ουσιώδη λεπρτομέρεια.  Να συμμεριστούν, να κατανοήσουν και να σεβασθούν την αληθινή επιθυμία της κυρίας Σπυριδούλας και να τη βοηθήσουν να πάει στο απέναντι πεζοδρόμιο αφού όμως εκείνη το είχε ζητήσει και το ήθελε».

Η αναγκαστική μεταφορά της όσο και θεάρεστη αν φαίνεται σε μια πρώτη ανάγνωση ως πράξη, στην πραγματικότητα για την ίδια αποτελεί κόλαση, ταλαιπωρία, βιασμό της ελευθερίας της, καταπάτηση του συνειδήσεώς της, αν θέλετε και στραγγαλισμό  του αυτεξουσίου της.
Κατά κάποιον τρόπο αναγωγικά η αποκατάσταση των πάντων, ερμηνευόμενη είτε ως εκμηδενισμός και εξαφάνιση στην κατάσταση ανυπαρξίας των κολασμένων, είτε ως αναγκαστική σωτηρία και των κολασμένων συνιστά κατάφωρη κατάργηση του βασικότερου και δομικότερου στοιχείου του κατ΄εικόνα που είναι το αυτεξούσιο, η ελευθερία.«Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία γίνεται συνεχώς  λόγος για τον Παράδεισο και την Κόλαση, που είναι βασικό σημείο της πίστεώς μας, εν τούτοις από παλαιούς χρόνους αναπτύχθηκε από μερικούς η θεωρία της αποκαταστάσεως των πάντων, με την έννοια ότι δεν θα υπάρχη αιώνια Κόλαση. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή ο Θεός με την αγάπη και την φιλανθρωπία Του θα αποκαταστατήση όλη την κτίση, όλη την δημιουργία, θα αφανίση το κακό, και κατά συνέπεια δεν θα υπάρξη αιώνια Κόλαση. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι  θα σωθούν.
Φυσικά, μια τέτοια θεώρηση της εσχατολογίας και της σωτηριολογίας ανατρέπει όλο το οικοδόμημα της πίστεως, και αναιρεί βασικές διδασκαλίες της Εκκλησίας, όπως εκφράζονται μέσα στην Αγία Γραφή και τα κείμενα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Μπορεί κανείς να υποστηρίξη ότι μια τέτοια θεωρία αναιρεί και την ουσία της εκκλησιολογίας.[1]» «..Γεγονός είναι ότι πουθενά στην Αγία Γραφή δεν μπορεί να σταθή η ιδέα περί αποκαταστάσεως των πάντων, ότι, δηλαδή οι ψυχές θα επανέρχωνται στην ζωή ως την τελική κάθαρση, ότι δεν θα υπάρξη αιώνια Κόλαση. Ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο έχουμε και συνοδική καταδίκη της θεωρίας της αποκαταστάσεως των πάντων.


    Συγκεκριμένα, στο “Συνοδικό της Ορθοδοξίας” καταδικάζονται όσοι πιστεύουν στην θεωρία περί της αποκαταστάσεως των πάντων και όλων των άλλων θεμάτων που συνδέονται με αυτήν. Λέγεται: [2]«Τοῖς δεχομένοις καὶ παραδίδουσι τὰ μάταια καὶ ἑλληνικὰ ῥήματα, ὅτι τε προΰπαρξίς ἐστι τῶν ψυχῶν, καὶ οὐκ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος τὰ πάντα ἐγένετο, καὶ παρήχθησαν, ὅτι τέλος ἐστὶ τῆς κολάσεως ἡ ἀποκατάστασις αὖθις τῆς κτίσεως, καὶ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, καὶ διὰ τῶν τοιούτων λόγων τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν λυομένην πάντως, καὶ παράγουσαν εἰσάγουσιν, ἣν αἰωνίαν καὶ ἀκατάλυτον αὐτός τε ὁ Χριστὸς καὶ Θεὸς ἡμῶν ἐδίδαξε, καὶ παρέδοτο καὶ διὰ πάσης τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας Γραφῆς ἡμεῖς παρελάβομεν ὅτι καὶ ἡ κόλασις ἀτελεύτητος καὶ ἡ βασιλεία ἀΐδιος, διὰ δὲ τῶν τοιούτων λόγων ἑαυτούς τε ἀπολλύουσι, καὶ ἑτέροις αἰωνίας καταδίκης προξένους γενομένοις ἀνάθεμα τρίς».[3]  
Η θεωρία περί αποκαταστάσεως των πάντων θεωρείται “μάταιο και ελληνικό ρήμα”, δηλαδή καρπός της ελληνικής φιλοσοφίας, που λυμαίνεται την Βασιλεία των Ουρανών, και καταργεί τον λόγο της Γραφής, που μιλά για ατελεύτητη Κόλαση. Όσοι δέχονται τέτοιες απόψεις όχι μόνο καταστρέφουν τον εαυτό τους, αλλά γίνονται πρόξενοι και αιτία καταστροφής των άλλων. Γι’ αυτό ακριβώς αναθεματίζονται και αποβάλλονται από την Εκκλησία ως άρρωστα και σεσηπότα μέλη»[4].


«Υπάρχει μια αιρετική αποκατάσταση των πάντων, όπως την πρέσβευε ο Ωριγένης, και την οποία κατεδίκασε η Εκκλησία, και υπάρχει μια ορθόδοξη αποκατάσταση των πάντων, όπως την διδάσκει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης και ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Σύμφωνα με την τελευταία όλοι οι άνθρωποι θα αναγνωρίσουν τον Θεό στην Δευτέρα Παρουσία, αλλά δεν θα έχουν όλοι μέθεξη του Θεού. Όλοι θα αναστηθούν, αλλά δεν θα δοξασθούν όλοι. Η ανάσταση του Χριστού είναι ένα δώρο που δόθηκε σε όλους, η ανάληψη όμως θα βιωθή μόνον από τους αγίους. Επομένως σε όλους θα γίνη αποκατάσταση της φύσεως, που θα παραμείνη αιώνια, αθάνατη, αλλά δεν θα υπάρξη αποκατάσταση της θελήσεως, αφού, κάθε άνθρωπος, ανάλογα με την προαίρεσή του, θα αισθανθή τον Χριστό»[5].  «Αλλά οι ωριγενισταί δεν κάμπτονται, παρά την σαφή ένδειξιν ότι ο Ωριγένης ανεθεματίσθη και προσωπικώς»[6].    
 Ας φωτίσουμε την θεανθρώπινη διδασκαλία της Εκκλησίας με τον κρυστάλλινο λόγο του ιερού Χρυσοστόμου: «Στην κόλαση “το σκουλήκι δεν πεθαίνει και η φωτιά δεν σβήνει ποτέ” (Μαρκ. θ΄, 44). Και ακούγοντας για φωτιά, μη νομίσεις ότι πρόκειται για όμοια με την υλική. Γιατί η υλική φωτιά καίει και εξοντώνει τον άνθρωπο, που, μετά απ΄αυτό, παύει, σαν νεκρός, να αισθάνεται κάψιμο. Εκείνη η φωτιά, όμως, όσους δεχθεί, θα τους καίει ασταμάτητα, αιώνια. Γι΄ αυτό και λέγεται “φωτιά άσβεστη” (Μαρκ. θ΄, 43).
Στη μελλοντική ζωή και οι αμαρτωλοί θα είναι άφθαρτοι, όχι όμως για να δοξάζονται μαζί με το Χριστό, αλλά για να κολάζονται μαζί με το διάβολο στους ατέλειωτους αιώνες»[7]. «.. Ό,τι κι αν αναφέρουμε από τη Γραφή για την κόλαση, λένε μερικοί πως είναι μόνο απειλή και πως δεν θα πραγματοποιηθεί… Πόσο πανούργος είναι ο διάβολος! Πόσο απάνθρωπη είναι η φιλανθρωπία του! Αυτός βάζει μέσα στο νου μας τέτοιους λογισμούς, που μας οδηγούν στην αμέλεια και την ραθυμία…»[8].  


    Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης παρατηρεί: «… Τοιουτρόπως όταν ακούης περί πυρός της κολάσεως, πρέπει να εννοήσης κάτι διαφορετικόν από το γνωστόν πυρ, διότι εκείνο το πυρ έχει άλλα χαρακτηριστικά από αυτά που έχει το εδώ. Εκείνο δεν είναι δυνατόν να σβήση, ενώ διά το εδώ έχουν ευρεθή πολλοί τρόποι, οι οποίοι το σβήνουν. Διά τούτο είναι μεγάλη διαφορά μεταξύ του πυρός που σβήνει και εκείνου, που δεν σβήνει με τίποτε..»[9].


 «Ο αποστολικός Πατήρ Πολύκαρπος Σμύρνης, απαντών εις τον ανθύπατον, ο οποίος απειλούσε ότι θα τον παραδώση εις την φωτιάν, είπε: “Με απειλείς με φωτιάν προσωρινήν, διότι ‘’αγνοείς  το πυρ της μελλούσης κρίσεως και αιωνίου κολάσεως”, το οποίον επιφυλάσσεται διά τους ασεβείς»[10]. Ο μέγας Πατήρ της ορθόδοξης Εκκλησίας, ο ιερός Χρυσόστομος απαντάει με εκπληκτική θεολογική ακρίβεια και στις 4 τάσεις που αναπτύχθηκαν κατά καιρούς για την ανυπαρξία της κολάσεως: στον κακόδοξο, φιλοσοφικό συλλογισμό του Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου Ι.Ζ. και στους ακολούθους του αλλά και στα νοησιαρχικά επιχειρήματα της εταιρίας Σκοπιάς των ψευδομαρτύρων του Ιεχωβά καθώς και στην αντιχριστιανική, αποκρυφιστική διδασκαλία της Καμπαλά αλλά και στα παραληρήματα του ανθρωπολατρικού αθεϊσμού.


    Μας πληροφορεί λοιπόν ο ιερός Πατήρ: «..Υπάρχουν , όμως κάποιοι άνθρωποι, που είναι γεμάτοι με τόσο μεγάλη αμυαλωσύνη, ώστε θεωρούν τις θεόπνευστες Γραφές ψεύτικες και δέχονται αλληγορικά τη δικαιοσύνη του Θεού. Διότι κάποιους που τους αρέσει να αμαρτάνουν, και που διακατέχονται από μεγάλη φιληδονία να λένε τέτοια πράγματα, τους άκουσα να λένε: Ακούσατε, λοιπόν, εσείς οι άνθρωποι, που έχετε χάσει τις καρδιές σας, εσείς που πεισθήκατε στην επιβολή του διαβόλου, ο οποίος μισεί το καλό και χαίρεται για την απώλειά σας… Πείτε μου, λοιπόν, εσείς που χαρακτηρίζετε ψεύτη τον Θεό, που σκέφτεστε ότι τα λόγια της Αγίας Γραφής είναι γυμνά λόγια – χωρίς περιεχόμενο – και δεν λένε την αλήθεια, τί νομίζετε, ανόητοι; Δεν τιμωρείται ο πλούσιος που παρέβλεψε τον Λάζαρο; (Λουκ. ιστ΄25-26). Δεν διώχνονται από τον νυφικό θάλαμο οι ανόητες παρθένες; (Ματθ. κε΄11-12) .. Αυτός που είχε τα ρυπαρά ρούχα και δέθηκε χειροπόδαρα δεν διώχνεται στη φωτιά; (Ματθ. κβ΄11-13)…. ή αυτά είναι μόνο απειλές; Ναι, λέει. Και πέστε μου, άθλιοι, από που τολμάτε να αποφαίνεσθε για ένα τέτοιο πράγμα, και γι’ αυτά βγάζετε από τον εαυτό σας άδικη γνώμη; (σ.10-11).. Και λέει -κάποιος-: για ποιο λόγο δεν τους τιμωρεί όλους εδώ; Για να δώσει στους άλλους ευκαιρία μετανοίας. Για ποιο λόγο, λοιπόν, δεν τους τιμωρεί όλους εκεί; Για να μη δυσπιστήσουν πολλοί για την πρόνοιά Του.(σ.15)…Εάν δεν υπάρχει γέενα, ούτε και ο διάβολος κολάζεται, φανερό είναι ότι και εμείς που πράττουμε τα έργα του δεν θα κολασθούμε. Διότι και εμείς παρακούσαμε -τον Θεό- αν και όχι στα ίδια. Πώς όμως δεν φοβάσαι, άνθρωπε, λέγοντας τολμηρά λόγια, όταν λες ότι ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και δεν τιμωρεί; Και αν τιμωρήσει σημαίνει πώς, σύμφωνα με τη γνώμη σου δεν είναι πια φιλάνθρωπος; Βλέπεις σε ποια λόγια σε οδηγεί ο διάβολος; (σ.19)… Και ποιός αυτό θα το έλεγε και δεν θα είναι από τους παράφρονες ανθρώπους; Και μάλλον, ποιός θα πει αυτό και δεν θα είναι δαίμονας; Αλλά και αυτοί οι δαίμονες ομολογούν ότι υπάρχει γέενα, γι΄αυτό και έκραξαν λέγοντας: «Ήλθες εδώ να μας βασανίσεις πριν από την ώρα μας;»(Ματθ. η΄29)(σ.20)…»[11]


    Ο  άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων μας κατηχεί και μας παραθέτει, αλάνθαστα την εμπειρία της Εκκλησίας: «Θα αναστηθούμε λοιπόν και θα έχουμε όλοι αιώνια (και τα) σώματα. Αλλά δεν θα είναι ίδια όλων τα σώματα. Αν κάποιος είναι δίκαιος, θα λάβει επουράνιο σώμα, για να μπορεί επάξια να συναναστρέφεται με τους αγγέλους. Κι αν κάποιος είναι αμαρτωλός, θα λάβει σώμα που αιώνια θα τιμωρείται για τις αμαρτίες του, ώστε, μολονότι θα καίγεται σε αιώνια φωτιά, να μη μπορέσει ποτέ να αφανιστεί»[12].
 
    Ο άγιος  Νικόδημος ο αγιορείτης που συγκεφαλαιώνει όλους τους Πατέρες  απαντά προφητικά στα μελλοντικά «φερέφωνα» της μεταπατερικής ιδιωτείας ή νεοπατερικής αλαζονείας που έχουν πλέον συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο[13] και  τους διδάσκει περί της κολάσεως: «Αιώνιον θέλει να ειπή παντοτεινόν, και εκείνο όπου δεν έχει τέλος ποτέ, ποτέ..»[14].

---

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: 
[1] «Η ζωή μετά τον θάνατο», Αρχιμ. (νυν Μητροπολίτου) Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου, εκδ. Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου Πελαγίας, β΄έκδ. 1995, σελ. 295.

[2] “Ωριγένης και αποκρυφισμός”, μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης, εκδ. Παρακαταθήκη, α΄2007, σελ. 90.

[3] «Σε όλους αυτούς που διαδίδουν τις μάταιες ελληνικές δοξασίες, ότι, τάχα, υφίσταται και προΰπαρξη των ψυχών, και ότι δεν προήλθαν όλα και έγιναν από το μηδέν (Γεν. α΄1,11,12.20,24 εξ. Ρωμ. δ΄ 17, εκ του μη όντος, από την ανυπαρξία) κι ακόμη ότι υπάρχει τέλος στην κόλαση, και ότι θα γίνει εκ νέου αποκατάσταση της κτίσεως και των ανθρωπίνων πραγμάτων, δηλαδή ‘’αποκατάσταση των πάντων’’, με αποτέλεσμα να καταλύεται με τα λόγια τους αυτά  και να “πηγαίνει περίπατο” η Βασιλεία των Ουρανών, αυτή για την οποία ο Ίδιος ο Χριστός και Θεός μας μας παρέδωσε τη διδασκαλία ότι είναι αιώνια και ακατάλυτη και μέσα από ολόκληρη τη Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, παραλάβαμε και πιστεύουμε ότι και η κόλαση είναι ατελεύτητη και η Βασιλεία αιώνια, με αυτά τους δε τα λόγια αυτοοδηγούνται στην απώλεια, αλλά και σ΄ άλλους γίνονται πρόξενοι αιώνιας καταδίκης, ανάθεμα.» (από “Κυριακή της Ορθοδοξίας” (ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ κατά την κριτικήν έκδοση του J. Gouillard), έκδ. ΑΡΜΟΣ, σελ. 50-53) & “Ωριγένης και αποκρυφισμός”, μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης

[4] «Η ζωή μετά τον θάνατο», ένθ. αν. σελ. 300-301.

[5] «Η ζωή μετά τον θάνατο», ένθ. αν., σελ. 340.

[6] «Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος», Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, α΄1985, σελ. 613.

[7] «Θέματα Ζωής Α΄» (από τις ομιλίες του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου), εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, α΄έκδ. 2003, σελ. 69.

[8] «Θέματα Ζωής Α΄» ένθ. αν., σελ. 58.

[9] Γρηγόριος Νύσσης, Λόγ. Κατηχ. ο Μέγας, 40 Pg 45, 104D-105A, (από «Το Μυστήριον του Θανάτου», Νικόλαου Βασιλειάδη, ιβ΄ έκδ. 1995, σελ. 480. )

[10] Πολυκάρπου Σμύρνης, Μαρτύριον ΧΙ ΒΕΠΕΣ 3, 24,(από «Το Μυστήριον του Θανάτου», ένθ. αν., σελ. 483.)

[11] «Για όσους λένε ότι, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΛΑΣΗ», αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, εκδ. Τέρτιος, α΄έκδ. 4/2010, μτφρ. Γεώργιος Μαυρομάτης.

[12] «Κατηχήσεις αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων», εκδ. Ετοιμασία (Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέας), α΄έκδ. 1995, σελ. 405.

[13] Αυτές είναι κάποιες θέσεις του κατά τα άλλα εξαίρετου Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα και ορισμένων ακολούθων του. Κάποιες από τις θεολογικές/φιλοσοφικές θέσεις των ακολούθων του έχουν διεισδύσει δυναμικά σε ζωτικούς τομείς της κοινωνίας και της εκπαίδευσης: όπως στο Υπουργείο Παιδείας, στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, στις Θεολογικές Σχολές, σε ιερές Μητροπόλεις, μέσα στο κομμάτι των εκπαιδευτικών θεολόγων που διασπάσθηκαν από την ‘’ΠΕΘ’’,  στον νεοφανή θεολογικό σύνδεσμο ‘’ΚΑΙΡΟ’’ και την βασική πηγή ιδεολογικής τροφοδότησής του την Ακαδημία Βόλου, που εν πολλοίς εκτός κάποιων άλλων θετικών παρεμβάσεων προωθούν τη νεοπατερική προτεστάντική ιδιωτεία.
Στα πρώτα τεύχη της «Συνάξεως» (τ.2) εκεί υποστηρίζεται για πρώτη φορά και ξεμυτίζει δειλά με προκλητικό για τα θεολογικά δεδομένα τρόπο, μια ιδεολογική και φιλοσοφική τοποθέτηση: η θεομίσητη, αντιπατερική, αντιγραφική, αγιομαχική, κακόδοξη και αντισυνοδική εσφαλμένη διδασκαλία περί θνητοψυχισμού και οντολογικής ανυπαρξίας των ευρισκομένων στην κόλαση που οδηγεί αναπόδραστα στην αντιβιβλικό και αντιεκκλησιαστικό σόφισμα της ανυπαρξίας της κολάσεως.
Στο διεθνές συνέδριο που έλαβε χώρα στην Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου από 28 έως 30 Οκτωβρίου 2011, εκεί ο νυν κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών εξήρε την προσωπικότητα και την προσφορά του Σεβ. στη ‘’θεολογία’’ και με προσωπολατρικό ήθος και με ιδεολογική οικουμενιστική συνέπεια και παρρησία προέβαλλε με μια χαρακτηριστική αυθόρμητη αλλά και καλά ζυγισμένη ενδόμυχη αναγκαστική επιβολή, ένα παράδοξο για την τόλμη του, θέσφατο αυτοδικαίωσης και αυτοδιαφήμισης των οικουμενιστικών οραμάτων του εις βάρος της ενότητος του εκκλησιακού σώματος. Ένα θέσφατο που στοιχιζόμενο συναφειακά στην προοπτική και των υπόλοιπων εισηγήσεων καταλήγει με την εξής ομολογία πίστεως: Όποιος δεν υποκλιθεί στην αφεντιά του Περγάμου και να τον αναγνωρίσει ως τον μεγαλύτερο θεολόγο 200 ετών τότε ενδεχομένως μπορεί να προσέλθει για επαναπρογραμματισμό του σε ειδικά μαθήματα στρατευόμενης ιδεολογικής παραμόρφωσης που θα αναλάβουν να μας κάνουν οι ειδικοί εκπαιδευτές της οικουμενιστικής κακοδαιμονίας !!!!!!!!!!!!!!!
Ιδού ένα χαρακτηριστικό ατυχές απόσπασμα του κατ’ άλλου ικανού στη θεολογική εκπαίδευση Μάριου Μπέγζου:
«Εάν Ορθοδοξία είναι όντως η ορθή δόξα, δηλαδή η αληθής γνώμη, και η ορθή δόξα, τουτέστιν η λογική λατρεία, κατά το εύστοχο κλασικό λόγιο “lex credendi, lex orandi”, τότε Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ του 20ού και του 21ου αιώνα είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης, διότι συνδυάζει λογιοσύνη και ιεροσύνη, καθηγεσία και αρχιερατεία, πίστη και σκέψη, αφού κατά έναν ορισμό θεολογία είναι η συνάρτηση της πίστης και της σκέψης».
Είναι τόσο μεγάλος θεολόγος που στην δική του ομιλία στο συνέδριο αυτό απαξίωσε με το χειρότερο τρόπο έναν συνεπίσκοπό του, περιφρονώντας τον ονομάζοντάς τον περιπαικτικά οπαδό του Ρωμανίδη, χωρίς καν να τον αναφέρει με σεβασμό ως Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεο. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι οι φίλα προσκείμενοι στον οικουμενισμό ζητάνε τον διάλογο και θεολογικά επιχειρήματα στους θεολόγους επιστήμονες που διαφωνούν μαζί τους. Και όταν αυτά προσφέρονται για να οδηγήσουν σε έναν γόνιμο θεολογικό διάλογο, στις περισσότερες των περιπτώσεων δυσανασχετούν και δυσφορούν αυτοί οι φιλοοικουμενιστές που τα είχαν προσχηματικά αρχικά ζητήσει. Έπειτα συνήθως καταφεύγουν αρκετές φορές οι φιλοοικουμενιστές, σε παραποιήσεις κειμένων, σε απόκρυψη στοιχείων και πηγών, σε συκοφαντικές ενέργειες, σε αφοριστικές και αφαιρετικές πρακτικες όπως αποδείκτηκε από το μεγάλο Διεθνές Επιστημονικό Διορθόδοξο Συνέδριο με θέμα «Οικουμενισμός: Γένεση – Προσδοκίες – Διαψεύσεις» που έλαβε χώρα στην Αίθουσα Τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στις 20-24 Σεπτεμβρίου 2004 (Τα πρακτικά εκδόθηκαν σε δύο τόμους το 2008, από την Θεοδρομία, επιμελεία του «Τμήματος Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας – Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.» και της  «Εταιρείας Ορθοδόξων Σπουδών»). Μετά από αυτό το συνέδριο που τρόμαξε τους φιλοαιρετικούς και οικουμενιστές  τα πράγματα έχουν αλλάξει και ξεκαθαρίσει στο θεολογικό τοπίο, εγχώριο και διεθνές. Ο πανικός των οικουμενιστών   αναδείχθηκε έκδηλα γιατί αποκαλύφθηκε ακόμα πιο ξεκάθαρα ποιοι είναι αυτοί που μισούν και φοβούνται τον επιστημονικό και θεολογικό διάλογο και μετά μανίας επιχειρούν να κουκουλώσουν τα εκαντοντάδες θεολογικά επιχειρήματα και ντοκουμέντα που κατατίθενται με ώριμη υπευθυνότητα και ψύχραιμη νηφαλιότητα στο Ιστορικό αυτό Συνέδριο. (http://www.theodromia.gr/FAFF7E3C.el.aspx)
 Να θυμηθούμε ακόμα ότι ο σεβ. Ναυπάκτου είχε συντάξει ένα αριστοτεχνικό κείμενο  για την Νεοπατερική Θεολογία με τίτλο: «Μια κυοφορούμενη αίρεση στην Ορθόδοξη Εκκλησία« που είναι θεολογικά τουλάχιστον 50 χρόνια μπροστά, μέχρι να δουλευθούν και να κατανοηθούν οι θεολογικές αλήθειες που παραθέτει. Αυτό το κείμενο δημοσιεύθηκε σε 5 συνέχειες στο περιοδικό της «Πειραϊκής Εκκλησίας» της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς. (Οκτ. 2011, τ.230, σ.16-19, α΄μερος,  Νοεμ. 2011, τ.231, σ.18-21, β΄μερος, Δεκ. 2011, τ.232, σ.18-21, Ιαν. 2012, τ.233, σ.16-19, δ΄μερος, Φεβ. 2012, τ.234, σ.18-21, ε΄μερος)                                              
 Σε αυτό το κείμενο γεμάτο από θεολογικά επιχειρήματα που το πρώτο μέρος είχε ήδη κυκλοφορήσει πριν από το συνέδριο του Βόλου, ο Σεβ. Περγάμου στο συνέδριο αυτό, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τις θεολογικές αναταραχές και ζυμώσεις που προκάλεσε η νεοπατερική αίρεση περιέπιπτε συνεχώς σε ανακόλουθες επαναλήψεις, που φανέρωναν την τραγική έλλειψη επιχειρημάτων του. Από την άλλη η σπασμωδική, αφοριστική προχειρολογία του ανεδείκνυε μάλλον μια κατάσταση πανικού, ίσως επειδή κάποιοι τόλμησαν να διασαλεύσουν το ακλόνητο θεμέλιο του θεολογικού του αλαθήτου. Στο συνέδριο λοιπόν, αυτό της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου από 28 έως 30 Οκτωβρίου 2011, ενώ ήδη και σε άλλες ευκαιρίες και από τον Σεβ. Ναυπάκτου αλλά και από άλλους Μητροπολίτες και καθηγητές είχαν κατατεθεί ισχυρές θεολογικές ενστάσεις για την προβληματική «λειτουργικότητα» του νεοπατερικού ιδεολογήματος, ο σεβ. Περγάμου δεν απάντησε επί της ουσίας σε τίποτε από τις εύστοχες θεολογικές παρατηρήσεις επί του θέματος αλλά περιέπεσε σε πολλαπλές ανακολουθίες στο λόγο του.
Με λύπη διαπιστώσαμε ότι εκ μέρους του αγαπητού μας Σεβ. Περγάμου εξεφράσθη μια φτωχή και φτηνή θεολογική αντιπαράθεση ενώ έβγαινε από μέσα του ένα παράπονο, μια πικρία, ίσως και μια εμπάθεια που μετατρεπόταν συνειδητά ή ασυνείδητα σε έναν ξύλινο, τετριμμένο, πεπαλαιωμένο, μη σύγχρονο λόγο. Επίσης εδώ μπορεί να παραρατηρηθεί ως μη ώφειλε σε έναν τόσο έμπειρο σεβαστό Ιεράρχη να εξασκεί ένα είδος πνευματικής τρομοκρατίας σε όποιον τολμήσει να ασκήσει μια καλοπροαίρετη κριτική, μια διαφορετική άποψη σε αντιπατερικοβιβλικές του θέσεις μάλλον προτεστάντικης απόχρωσεως που εισάγουν πολλαπλές εκκλησιολογίες μέσα στον ορθόδοξο χώρο διασπώντας έτσι την αποστολική, αγιοπατερική, θεανθρώπινη ενότητα του Σώματος του Χριστού, της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

[14] Νικοδήμου Αγιορείτου, Νέα Κλίμαξ., σ.188,(από «Το Μυστήριον του Θανάτου», ένθ. αν., σελ. 486.)

---

  Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
26  ΜΑΪΟΥ  2016 

Read more: http://www.egolpion.com/7971049C.el.aspx#ixzz49t5meYZk

http://www.hristospanagia.gr/?p=54710