Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος ὁ Βαρνακοβίτης

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΒΑΡΝΑΚΟΒΙΤΗΣ

 ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἐννέα αἰῶνες καί πλέον (ἀπό τό 1077μ.Χ.) στόν εὐλογημένο αὐτόν τόπο πού ὀρθώνεται ἀνίκητο ἀπό τό χρόνο τό μεγαλόπρεπο Μοναστῆρι τῆς Παναγιᾶς τῆς Βαρνάκοβας, συντελεῖται ἕνα μυστήριο Χάριτος. Ἡ Χάρις πού ἐδόθη παρά τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ διά τῆς Θεοτόκου, μεσιτείαις καί τοῦ Ὁσιωτάτου Μοναχοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς, ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Βαρνακοβίτου.
Ὅπως τό ὀξυγόνο, ἐνῶ πληροῖ τά πάντα, δέν γίνεται ἀντιληπτό παρρά μόνον ἀπό τό θαυμάσιο ἀποτέλεσμα ὑπάρξεως ζωῆς καί ὀμορφιᾶς, ἔτσι καί ἡ Χάρις, τό Θεϊκό αὐτό ὀξυγόνο τῆς Θείας ἀγάπης, χωρίς νά γίνεται αἰσθητά ἀντιληπτή, πληροῖ ἐπί αἰῶνες τό Ἱερό αὐτό μνημεῖο τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Προσκυνητής αἰσθάνεται ἀπό τήν πρώτη κιόλας στιγμή, πού θά μπῆ στό δασοστόλιστο δρόμο τῆς Μονῆς, μία ἀπροσδιόριστη ψυχική εὐεξία. Μιά γαλήνη ἐσωτερική, μία γλυκειά ἀνάπαυση καί παρηγορία, εἰδικά ὅταν βρεθῆ κάτω ἀπό τό Θεομητορικό βλέμμα τῆς μεγάλης εἰκόνας τῆς Παναγίας τῆς Βαρνάκοβας.
Αὐτή εἶναι ἡ κυρίως Χαριτόβρυτη πηγή τῆς Μονῆς.

Ὑπάρχει ὅμως καί μία ἄλλη πηγούλα Ὁσιακῆς Χάριτος, πού ὅσο κι ἄν εἶναι ταπεινή καί κεκρυμμένη μέσα στή μεθυστική Παρθενική δόξα τῆς Θεομήτορος – σύμφωνα μέ τήν ἐπιθυμία τοῦ Ὁσίου κτήτορος τῆς Μονῆς, Ἀρσενίου – προσθέτει χάρι στή χάρι καί αὐξάνει τήν πνευματική θαλπωρή στίς ψυχές.

 

Παναγία Βαρνάκοβα Φωτό: analogion.gr

Παναγία Βαρνάκοβα
Ὅλα μιλοῦν – μέ τή γλῶσσα πού κατανοεῖ καί ἀκούει μόνο ἡ ψυχή – γιά τήν Ὁσιακή αὐτή παρουσία τοῦ ταπεινοῦ Ἀρσενίου, τοῦ μοναχοῦ πού ἔθεσε τίς βάσεις τῆς “χιλιετιζούσης” σχεδόν, Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς.

Τό ἁγιασμένο ρᾶσο του σκεπάζει ὄχι μόνο τή Μονή, τῆς ὁποίας εἶναι κτήτωρ, ἀλλά καί τούς γύρω τόπους, ὅπου καί ἡ ἀσκητική σπηλιά του, τά γύρω χωριά καί ὅλη τήν εὑρύτερη περιοχή. Προστατεύει, μεταγγίζει χάρι καί πνευματικές δωρεές. Μέ τή γλυκειά δέ θαλπωρή τῆς πατρικῆς του ἀγάπης καί παρουσίας, ζωογονεῖ τίς ψυχές καί τίς παρακινεῖ “εἰς εὐσέβειαν, εὐλάβειαν καί ἀγαπητικήν κοινωνίαν μετά τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ”.
Ὅταν κανείς βάλει στά μάτια τῆς ψυχῆς του τίς “διόπτρες” τῆς ἀγάπης, τίποτε πλέον δέν εἶναι “μακράν”. Ἀκόμη κι ἄν ὑπῆρξε πρίν ἀπό ἐννέα αἰῶνες!
Ἡ εὐλάβεια καί ἡ ἀγάπη, οἱ δύο ἰσχυρότατες διόπτρες τῆς ψυχῆς, φέρνουν τά ἀγαπώμενα ἱερά Πρόσωπα ζωντανά μπροστά στά μάτια καθώς καί τά “δρώμενα ὑπ᾿ αὐτῶν”.
Μέσα ἀπ᾿ αὐτές τίς πνευματικές διόπτρες καλεῖται καί ὁ ἀναγνώστης νά κοιτάξη καί “νά δῆ” τή χαριτωμένη προσωπικότητα τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ Βαρνακοβίτου.

 

Ἀγαθότης, ἀσκητικός δυναμισμός, δημιουργική ἔφεσις, θεῖος ἔρως πρός τόν Σωτῆρα Χριστό καί τήν Παναγία Μητέρα του Θεοτόκο Μαρία, πνευματική στοργική πατρότης, σοφία Πνευματοκίνητη συνθέτουν τήν ἁγία προσωπικότητά του ἀλλά καί τήν εὐλογημένη ζωή του. Ἡ ἀδιόρατη εὐωδία τῆς πνευματέμφορης ψυχῆς του ἀλλά καί ἡ ἄγρυπνη ἀντίληψη καί παράκλησή του εἶναι ἔντονη γιά ὅλους ἐκείνους πού πιστεύουν, εὐλαβοῦνται καί ἀγαποῦν.
Ἀπό τήν πεπαλαιωμένη εἰκόνα του ἀριστερά στό τέμπλο τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς, αἰσθάνεται κανείς νά βγαίνουν τά κύματα τῆς ὁσιακῆς του χάριτος καί τῆς πατρικῆς πνευματοπρογονικῆς του ἀγάπης.
-“Ἅγιε Ἀρσένιε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν…”
Πολλά χείλη, ἀφοῦ ἀποδώσουν πρῶτα τήν τιμή στή Δέσποινα τοῦ κόσμου, τήν Πολυαγαπημένη τοῦ Ὁσίου, τή Μεγαλομάτα Παναγία τῆς Βαρνάκοβας, μετά ἀρχίζουν τόν ἀγαπητικό καί ἱκετευτικό διάλογο μέ τόν Ὅσιο Πατέρα τῆς Βαρνάκοβας.
Ἀνέπαυσε τόσο τόν Κύριο μέ τή Θεάρεστη ζωή του, ὥστε Ἐκεῖνος ἐπροίκισε τό πνευματικό Του καθίδρυμα μέ Θεϊκές δωρεές ἀναλλοίωτες καί ἀμετάβλητες στό πέρασμα τῶν αἰῶνων.
Ἀκόλουθος καί διάκονος ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος τῆς Οὐράνιας Δέσποινας κατά τόν ἐπίγειο ἀσκητικό καί κοινοβιακό του βίο, ἐξακολουθεῖ τό ἴδιο ἀλλά σέ ἄλλες διαστάσεις μέσα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

 

Κι ἐδῶ ὅμως, μέσα στήν κατανυκτική Ἐκκλησία τῆς Παναγίας, στό ἀριστερό μέρος τοῦ ξυλόγλυπτου ἐπιχρυσωμένου τέμπλου, τόν βλέπει κανείς στήν εἰκόνα του νά κατεβαίνη, φτερωτος λές, ἀπό τό βουνό του πρός τό Μοναστῆρι του μέ ἱλαρή ἔκφραση στό πρόσωπό του.
Οἱ δύο μεγάλοι σταθμοί τῆς ζωῆς του! Ἡ σπηλιά του καί τό Μοναστῆρι του! Ἡ κοιτίδα τῆς ἀφιερώσεώς του καί τό ἀποκορύφωμα τῆς πνευματικῆς του δημιουργίας!
Οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας – μοναδικά δικό της προνόμιο, γιατί καμμία αἱρετική ἤ ἀλλόδοξη θρησκεία δέν ἔχει ἁγίους – εἶναι Ἁγιοι ζωντανοί καί εὐεργετικοί σάν τόν ζωντανό, ἀληθινο καί Πανάγαθο Θεό πού πίστεψαν. Σάν τό Θεό καί Σωτῆρα Χριστό, ὁ Ὁποῖος τούς ἐθέωσε καί τούς καταξίωσε.
Οἱ Ἅγιοι, σημεῖα φωτεινά τῆς πλέον ἀληθινῆς καί οὐσιαστικῆς ἐπαφῆς τῶν ἀνθρώπων, ἑνώνουν τούς Πιστούς, τούς ἐμπνέουν, τούς βοηθοῦν μέ τή θερμή τους συμπαράσταση καί τίς μεσιτεῖες τους πρός τόν Παντοκράτορα Κύριο.
Ἔτσι κι ὁ ἅγιος Ἀρσένιος εἶναι σημεῖο ἐπαφῆς καί ἀγάπης ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ γιά ὅλους τούς πιστούς, ἰδιαίτερα ὅμως γιά τούς κατοίκους τῶν γύρω χωριῶν καί κωμοπόλεων τῆς Δωρίδος, καί ὁπωσδήποτε καί γιά τίς ψυχές πού κατοικοῦν καί διακονοῦν στή Μονή του.

 

Ὅταν χτενίζει τό βλέμμα στοχαστικά τό παλαιό Μοναστῆρι, τόν ἀπέναντι τῆς Μονῆς κατάφυτο λόφο, τή βουνοκορφή τοῦ ἁγι – Ἀρσένη, τίς πλαγιές καί τά φαράγγια τοῦ δάσους, εἴτε χαμογελᾶ ἡ ἡμέρα, εἴτε ἁπαλοφωτίζει τό φεγγάρι, τότε ἡ καρδιά καταλαμβάνεται ἀπό ἱερή νοσταλγία καί “διαβάζει” καί ζεῖ τήν πιό ὡραία ἱστορία τῆς Μονῆς. Τότε ἡ ψυχή αὐθόρμητα προσεύχεται καί ὁ στοχαστής ἱερῶν προσώπων καί ἐποχῶν ὅπως τοῦ ἁγίου Ἀρσενίου καί τῆς ἐποχῆς του, ψυθιρίζει μέ συγκίνηση:
“ Ὦ, ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πόσο πολύ αἰσθάνομαι τήν ἁγιασμένη παρουσία σου! Πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν…”

Ἀπό τό βιβλίο: “Ο ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΒΑΡΝΑΚΟΒΙΤΗΣ
ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ Ι.ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
(1077Μ.Χ.)”
Ἔκδοσις: Ἱ. Μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας
Δωρίδα 2005
 http://www.hristospanagia.gr/?p=18327#more-18327