Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ,μέρος α΄

 

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

  Ὑπάρχει μιά προσωπική μαρτυρία τῆς ἀείμνηστης Γερόντισσας Μακρίνας, ἀπό τήν Πορταριά τοῦ Βόλου, πού τήν διηγεῖτο τακτικά. Τήν ἄκουσα κι ἐγώ, κάποτε, παρουσίᾳ καί ἄλλων χριστιανῶν, καί τήν καταγράφω:
Κάποια νεαρή κυρία εἶχε ὑποστῆ ἐγκεφαλικό ἐπεισόδιο, μέ ἀποτέλεσμα νά παραλύση τελείως ἀπό τήν μέση καί κάτω καί ἐλαφρά ἀπό τήν δεξιά της πλευρά. Τό μυαλό καί ἡ ὁμιλία της δέν πειράχθηκαν καθόλου.
Ἀπό τήν Γερόντισσα Μακρίνα, πρίν ἀπό χρόνια, εἶχε μάθει τήν Εὐχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», καί ἐπεκαλεῖτο συνεχῶς ὄχι μόνο τό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Ἔτσι, κατάκοιτη καί ἀκίνητη ὅπως ἦταν, μέ ἐλεύθερο τό ἀριστερό της χέρι, ἔκαμε συνέχεια κομποσχοῖνι στό ὄνομα τῆς Παναγίας, λέγοντας καί φωνάζοντας μέ πόνο καί θέρμη ψυχῆς: «Ὑπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι» ἤ «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον με» καί «Παναγία μου, σῶσε με, εἶμαι ἁμαρτωλή».

Ὕστερα ἀπό ἀρκετό χρόνο συνεχῶν ἐπικλήσεων –ὦ, τοῦ θαύματος! θά ἀνακράζαμε ὅλοι μαζί– ἕνα βράδυ, τήν ὥρα πού ἀπευθυνόταν πρός τήν Παναγία μέ τό κομποσχοινάκι της, παρουσιάσθηκε Ἐκείνη ὁλόλαμπρη μπροστά της καί φωτεινή, σάν τόν ἥλιο!… Καί εἶχε τέτοια ὀμορφιά, πού θαμπώθηκε ὄχι μόνο ἀπό τήν θεϊκή ἀκτινοβολία Της, ἀλλά καί ἀπό τήν ἀπερίγραπτη ὡραιότητά Της. Τό ἀνάστημά Της μεγαλοπρεπέστατο, οὐράνιο καί ἀκατάληπτο…, ἐνῶ πίσω Της ἐφαίνοντο πολύ καθαρά ἕνα πλῆθος ἀπό τάγματα Ἀγγέλων καί Ἀρχαγγέλων. Ταυτόχρονα, εἶχε τήν ὁρατή αἴσθησι ὅτι μέ τήν θεία παρουσία Της σκέπαζε ὁλόκληρο τόν κόσμο…
Καί μέσα στό ἱερό δέος της, τόν θαυμασμό καί τήν κατάπληξί της, ἄκουσε τήν οὐράνια φωνή Της νά τήν ρωτάη:
– Τί θέλεις νά σου κάνω, Μαρία;

Καί ἡ ἄρρωστη, ἀλλά εὐλαβής χριστιανή, χωρίς δισταγμό Τῆς ἀπάντησε:
– Θέλω νά γυρίζω ἀπό τό ἕνα πλευρό στό ἄλλο, γιατί εἶμαι παράλυτη καί δέν μπορῶ. Κουράσθηκε ἡ πλάτη μου ἀπό τήν ἀκινησία… Ἰδιαιτέρως ὅμως θέλω νά σωθῶ. Τήν σωτηρία μου ποθῶ, γι᾿ αὐτό καί Σέ φωνάζω!
Καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ γλυκυτάτη Παναγία μας, πού συναισθάνεται τούς πόνους καί τά βάσανά μας, τῆς ἀπάντησε:
– Αὐτά θά σοῦ τά δώσω. Καί γι᾿ αὐτό ἦλθα, ἐπειδή μέ φωνάζεις κάθε μέρα ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ. Γιατί θέλω νά μέ φωνάζετε,…, νά μέ φωνάζετε συνεχῶς… Κι ἐγώ ἀκούω… καί ἔρχομαι!
Πλημμύρισε ὄχι μόνο τό δωμάτιο ἀπό τήν ὑπέρλαμπρη φωτοχυσία Της καί τό οὐράνιο ἄρωμά Της, ἀλλά καί ὁλόκληρο τό σπίτι. Ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογένειάς της –κατά τήν μαρτυρία τῆς ἀείμνηστης Γερόντισσας– ἔζησαν τό ὁλοζώντανο αὐτό θαῦμα. Ἡ δέ οὐράνια αὐτή εὐωδία παρέμεινε διάχυτη γιά μέρες μέσα στό σπίτι καί ἰδιαίτερα στό δωμάτιο τῆς ἄρρωστης.
Τό πρόσωπο τῆς Μαρίας ἔλαμπε ἀπό τήν πολλή Χάρι πού ἔλαβε. Καί ὄχι μόνο ἄρχισε νά κινῆ τό σῶμα της καί νά γυρίζη πλευρό μέ εὐκολία, ἀλλά σέ λίγες ἡμέρες ἔγινε τελείως καλά καί σηκώθηκε ὑγιέστατη (προσωπικές σημειώσεις). 

Ἐμεῖς ὅμως δέν θά μείνουμε στό καταπληκτικό θαῦμα τῆς θείας παρουσίας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, οὔτε στό θαῦμα τῆς θεραπείας τῆς ἄρρωστης Μαρίας, ἀλλά θά παραμείνουμε σ᾿ αὐτά πού εἶπε ἡ Παναγία μας, ἡ Μητέρα ὅλων μας. Τί εἶπε; «Θέλω νά νά μέ φωνάζετε. Θέλω νά μέ ἐπικαλῆσθε. Κι ἐγώ ἀκούω… καί ἔρχομαι». «Θέλω νά μέ φωνάζετε μέ τό » Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσε με», ἤ «σῶσε τό παιδί μου» κι ὅ,τι ἄλλο νομίζετε ὅτι μπορεῖτε νά φωνάξετε ἀπό τό βάθος τῆς καρδιᾶς σας. (Αὐτό πού πιό πολύ σᾶς ἐνδιαφέρει καί σᾶς πονάει).
Ἄν ἡ Παναγία μας θέλη νά Τήν ἐπικαλούμεθα συνεχῶς, πόσο πολύ περισσότερο τό θέλει καί τό ἀγαπᾶ καί ἀρέσκεται σ᾿ αὐτό ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, πού εἶναι ὁ Σωτήρας  γιά τήν κάθε μιά ψυχή χωριστά! καί αὐτό τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου μας εἶναι παντοδύναμο, ὅπως τό βεβαιώνει καί ὁ ἁγιογραφικός λόγος ὅτι «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων»(Φιλ. β΄: 10).

Ἡ προσευχή, ἴσως θά πεῖτε πώς ὑπάρχει σέ ὅλες τίς θρησκεῖες, ἀκόμη καί στίς εἰδωλολατρικές! Στήν Ὀρθόδοξη ὅμως χριστιανική μας πίστι ἡ προσευχή διαφέρει καί ξεχωρίζει, διότι γίνεται «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» (Ἰωαν. δ΄: 23), ἀφοῦ Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωαν. δ΄: 24). Καί ἐδῶ εἶναι τό ἀπροσπέλαστο μεγαλεῖο τῆς προσευχῆς, πού διαφέρει ἀπό τίς ἱκεσίες καί προσφορές ὅλων τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Ἐμεῖς ἔχουμε συνειδητή συμμετοχή στήν ἄμεση προσωπκή ἐπικοινωνία μας μέ τόν Θεό, πού εἶναι Πρόσωπο. Ἄρα ἔχουμε προσωπική ἐπικοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό. Ἄλλο πρᾶγμα ἡ ἐπικοινωνία μας μέ τόν Θεό Πρόσωπο μέ πρόσωπο καί ἄλλο πρᾶγμα ἡ ἐπικοινωνία μέ κάτι, πού εἶναι ἀφηρημένο ἤ καί ἀνύπαρκτο.
Ἐπομένως, ἡ Ὀρθόδοξη χριστιανική προσευχή εἶναι πραγματική καί ὀντολογική, διότι στηρίζεται στήν ζωντανή παρουσία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, κάτι πού τό ἔχει ἀποδείξει ἡ ἱστορική ἐμπειρία χιλιάδων ἐτῶν, μέσα ἀπό τήν ζωή ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΑΓΙΩΝ. Γιατί, ἄν ὁ Θεός δέν ἦτο παρών καί μάλιστα πανταχοῦ παρών, δέν θά ἦτο Θεός.
Ὁ Θεός, ὡς παρών, εἶναι καί ζωντανός καί μᾶς βλέπει, μᾶς ἀκούει, μᾶς ἀπαντάει μέ τόν δικό Του ἀκατάληπτο θεϊκό τρόπο, συμπάσχει μαζί μας καί ἔχει μυριάδες τρόπους γιά νά μᾶς δείξη καί ἀποδείξη τήν ζῶσα θεϊκή Του παρουσία μέσα μας. Καί νά πῶς μᾶς τό βεβαιώνει ὁ ἅγιοςἸωάννης ὁ Χρυσόστομος:«Θεῷ ὡς ἀληθῶς λαλοῦμεν τῷ καιρῷ τῆς προσευχῆς, δι᾿ ἧς καί τοῖς ἀγγέλοις συναπτόμεθα» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος περί προσευχῆς, P.G. 50, 779-780).Δηλαδή, στόν καιρό τῆς προσευχῆς μας μιλοῦμε πραγματικά μέ τόν Θεό, γι᾿ αὐτό καί μοιάζουμε καί συνυπάρχουμε μέ τούς Ἀγγέλους. Γιατί ὅπως οἱ Ἄγγελοι ἔχουν ἄμεση ἐπικοινωνία μέ τόν Πανάγιο Τριαδικό Θεό, αἰνοῦντες καί δοξάζοντες Αὐτόν, ἔτσι καί ἡ δική μας ἐπικοινωνία διά τῆς προσευχῆς εἶναι ἄμεση, ζωντανή καί προσωπική.
Σέ ὅλες τίς ἄλλες θρησκεῖες βασιλεύει:

• τό μαγικό στοιχεῖο,
• τό τυπολατρικό,
• οἱ μηχανοποιημένες κινήσεις καί ἀσκήσεις,
• οἱ ἄναρθρες κραυγές
• καί οἱ τυποποιημένες λέξεις, γιά νά συγκεντρώσουν δῆθεν τήν παγκόσμια ἐνεργεια τοῦ σύμπαντος μέσα τους. 

Καί ποιά εἶναι ἡ βασική διαφορά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες; Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ! Δηλαδή, τό διακριτικό γνώρισμα τῆς πίστεώς μας καί τῆς προσευχῆς εἶναι ὁ ὑπερφυσικός χαρακτῆρας τους. Ἐδῶ δέν γίνεται λόγος γιά κάποιες διαφορές, λίγες ἤ πολλές, μικρές ἤ μεγάλες, ἀλλά γιά ἀποκάλυψι. Γιατί:
–  ἡ Ὀρθόδοξη πίστις,
–  ἡ Ἐκκλησία της,
– τά Μυστήρια της,
– ἡ Προσευχή της,
δέν εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα, ἀλλά ὑπερφυσική ἀποκάλυψις.
Αὐτό δηλώνει ὅτι ἡ πίστις καί ἡ προσευχή ξεπερνοῦν τίς δυνατότητες τοῦ ἀνθρωπίνου μυαλοῦ καί τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις στό σύνολό τους, καί ὁλοκληρο τό κοσμοσωτήριον ἔργον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἰσέρχεται στόν χῶρο τῆς θείας Χάριτος. Εἶναι δῶρον Θεοῦ καί Χάρις Θεοῦ!
Μέ ἄλλα λόγια, δέν ἀνακαλύπτει ὁ ἄνθρωπος τόν Θεό, ἀλλά ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται στόν ἄνθρωπο. Τήν πρωτοβουλία καί τήν ἀγωνία δέν τήν ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Θεός, πού ἀποκαλύπτεται μπροστά του ἀπό ἀγάπη. Καί τότε ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε χριστιανός, ἄν θέλη, ἀποδέχεται ἐλεύθερα, μέ ταπείνωσι καί σκέψι, ἀλλά ἐνεργεῖ καί ἐργάζεται ὡς ἐλεύθερη προσωπικότητα, πού μπορεῖ νά δεχθῆ ἤ καί νά ἀπορρίψη: – καί τήν θεία Χάρι
– καί τόν θεῖο φωτισμό
– καί τήν σωτηρία του.
Ἔτσι, ἐνῶ στίς ἄλλες θρησκεῖες ἔχουμε μιά ἀγωνιώδη προσπάθεια τῶν ὁπαδῶν τους νά φθάσουν καί νά κατευνάσουν μέ ἱκεσίες τό Θεῖον, πού τό περιβάλλει πέπλο ἀοριστίας, μυστηρίου καί φόβου, στήν δική μας πίστι ὁ Θεός ἔρχεται στόν ἄνθρωπο ὅλος ταπείνωσι, πραότητα καί ἀγάπη, ἀφοῦ γιά ἐκεῖνον ἔγινε ἄνθρωπος-Θεάνθρωπος στό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀπό τότε μέχρι σήμερα, ἀποδεικνύοντας στήν πρᾶξι αὐτή τήν ἀγάπη Του μᾶς τρέφει μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, μᾶς διδάσκει καί μᾶς φωτίζει μέ τό λόγο Του καί μᾶς κοινωνεῖ πνευματικά, ὅποτε τό θελήσουμε, μέσῳ τῆς προσευχῆς.
Στίς ἱερές αὐτές στιγμές τῆς πνευματικῆς μας ἐπικοινωνίας ὁ ἄπειρος καί ἀπρόσιτος Θεός γίνεται προσιτός καί μᾶς ἀποκαλύπτεται ὡς στοργικός Πατέρας. Εἶναι ἤ δέν εἶναι μιά πραγματική ἀπόδειξις ἀγάπης αὐτή ἡ προσέγγισις καί ἕνωσις μέ τόν Θεό Πατέρα; Καί μάλιστα πρός ὅλους ἐμᾶς, ἄν καί εἴμεθα ἁμαρτωλοί! Ἄραγε γιατί; Δέν ὑπάρχει «γιατί»! Ἡ ἀπάντησις εἶναι ἁπλῆ! Εἴμεθα παιδιά Του! Δικά Του παιδιά, πλασμένα ἀπό τόν Ἴδιο, «κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσίν Του»! Κι αὐτό τά λέει ὅλα!
Πώ, πώ, πώ!… τό πλάσμα, ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, ὁ ρυπαρός, ὁ ἀποστάτης, ὁ ἀνάξιος…, νά ἐπικοινωνῆ μέ τόση οἰκειότητα μέ τόν Πλάστη του! Ναί! ὁ ἄξιος πάσης καταδίκης καί τιμωρίας ἄνθρωπος, ἔχει ὅλη τήν ἄνεσι νά ἐπικοινωνῆ μέ τήν ζωντανή παρουσία τοῦ Θεοῦ καί νά ἀπολαμβάνη εὔνοιες καί δωρεές, πού ὁ νοῦς μας δέν μπορεῖ νά χωρέση. Ποιός θά τολμοῦσε ἕνα τέτοιο πλησίασμα, ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός;…

 

 
Αὐτό τό πέλαγος τῆς θείας ἀγάπης θαυμάζοντας ὁ ἁγιος Νήφων διηγεῖτο στό πνευματικό του παιδί, τόν ἅγιο Ἐπιφάνιο:
– Σκέψου, παιδί μου, ὅτι κάποτε στά χρόνια τῆς ἀγνοίας μου, πού ἔπεσα σέ μεγάλη ἁμαρτία, παρουσιάστηκε μπροστά μου ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καί μέ προειδοποίησε ὅτι μέ αὐτά πού κάνω δέν θά σωθῶ. Ἐγῶ ἔπεσα ἀμέσως στά ἄχραντα πόδια Του καί καταφιλῶντας τα ψιθύρισα μέ πόνο ψυχῆς:
– Κύριε, οὔτε στό ἄπειρό Σου ἔλεος θά βρῶ σωτηρία;
Κι Ἐκεῖνος, νικημένος ἀπό τήν ἄμετρη φιλανθωπία Του, μέ ἀνασήκωσε καί μοῦ εἶπε σπλαγχνικά:
– Ναί! Θά βρῆς σωτηρία στό ἔλεός μου. Μόνο ὅσες φορές πέφτεις, γύριζε σέ μένα μέ ταπείνωσι, λέγοντας «ἥμαρτον, ἐλέησόν με!», κι ἐγώ θά σοῦ θεραπεύσω τά πάθη καί θά σοῦ παραστέκωμαι βοηθός.
Ἔτσι μοῦ εἶπε ὁ γλυκύς στό ἔλεος καί ἄφατος στούς οἰκτιρμούς Ἰησοῦς καί χάθηκε ἀπό τά μάτια μου (Πέτρου Ἱερομονάχου (μαθητοῦ τοῦ ἁγίου Νήφωνος), Ἕνας ἀσκητής ἐπίσκοπος, Ἅγιος Νήφων ὁ Κωνσταντιανῆς, Ἀστήρ, σελ. 152).
Ἐπαναλαμβάνουμε, γιά νά τό τονίσουμε ἰδιαιτέρως, ὅτι, ὁ Θεός εἶναι μπροστά μας καί μέσα μας. Ὁλόκληρος ὁ Θεός. Ζωντανός, Παντοδύναμος, Φιλάνθρωπος καί γεμάτος ἀπό ἄπειρη ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία, γι᾿ αὐτό καί μποροῦμε νά ἐπικοινωνοῦμε μαζί Του ΟΠΟΤΕ τό θελήσουμε μέσῳτῆς προσευχῆς. Ὄχι μέ τυπικές λέξεις, πού τίς λέμε παπαγαλίζοντας ἤ ἀφηρημένα ἤ μηχανικά, πετῶντας ὁ νοῦς μας ἐδῶ καί κεῖ, ἀλλά μέ λέξεις πού ἀγγίζουν τήν ψυχή μας, πού τήν συγκλονίζουν, πού τήν κατανύσσουν καί πού μεταμορφώνουν ὁλόκληρη τήν ζωή μας.        Τῷ Θεῷ πρέπει δόξα τώρα καί πάντοτε καί
στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Ἀμήν!

 συνεχίζεται…

 Ἀπότόβιβλίο:«Ἡ«Εὐχήμέσαστόνκόσμο«

 Πρωτ. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου

 Ἐκδ. Γ. Γκέλμπεσης

 http://www.hristospanagia.gr/?p=25004#more-25004