«Ὁ ὑπερήφανος ἀγωνιστής» (Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου)

*Από τη συλλογή ποιημάτων του Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου (1913-1960)
 ~ Σέ μιά σκήτη ζούσε κάποτε ενας άγωνιστής μοναχός, πού θεωρούσε τόν έαυτό του άρκετά μεγάλο και τρανό.
«Οντας στό σώμα δυνατώτερος άπό τούς άλλους άδελφούς τής σκήτης, εκτελούσε τό διακόνημα καί τόν κανόνα διπλόν.
Εβδομήντα πέντε κομποσχοίνια τακτικά αύτός έγύριζε, ένώ οί άλλοι —πιό άδύνατοι—δέν μπορούσαν νά τόν άκολουθήσουν.
«Εκλαιγαν λόγω τής άδυναμίας των εν άντιθέσει πρός τόν μνημονευθέντα ένώ αύτός γελούσε έξ αιτίας των, νομίζοντας ότι τούς ξεπέρασε.
Ό Πολυέλεος Θεός δέν άφησε τόν δούλο Του νά χάση τούς κόπους του λόγω τών κακών λογισμών του.

Του φανέρωσε ξαφνικά ένα φωτεινό άγγελο μ’ ένα κόσκινο στό χέρι άπό κομποσχοίνια πού είχε κάνει.
Υπερηφανεύεσαι; Τού είπε; όψηλόφρονώντας μέ τόν νοΰ σου γιά τά κομποσχοίνια πού έκανες καί χαίρεσαι όταν τ’ άριθμείς;Ιδού τό κόσκινο μέ τά κομποσχοίνια τής καθεμιάς ήμέρας καί λέγοντας αύτά ό άγγελος άρχισε νά κοσκινίζη.
Μετά άπ’ αυτό έδειξε στόν «μεγάλο όσιο» ότι άπό τό κόσκινο μόνο τρία κομποσχοίνια δέν έπεσαν.
Εβδομήντα πέντε κομποσχοίνια ποιά ήταν ή άξία των, όταν στόν ούρανό άπ’ όλα μόνο τρία έγιναν δεκτά;
«Οταν άρχιζες τόν κανόνα ό νους συγκεντρωνόταν λίγο, άλλά περνώντας ή ώρα σκορπιζόταν στά επίγεια.
Φρόντιζες νά μετράς καλά τά κομποσχοίνια τής σωτηρίας άλλά ό σκορπισμένος νοΰς σου έξουσίες καί μεγαλεία όνειρευόταν!
Γι’ αύτό άπό τόν κανόνα σου πού καθημερινά έκανες μόνο τρία κομποσχοίνια σου έγιναν δεκτά -αύτά πού έκαμες στήν άρχή-!
Τά άλλα χάθηκαν, όπως ή σκόνη στόν άνεμο, διότι ό νούς άντί στόν ούρανό βρισκόταν στήν γή.
Δέν θέλει ό Κύριος κομποσχοίνια μέ σκορπισμένο τό μυαλό λίγα θέλει νά κάνουμε άλλά μέ έπαγρύπνησι (νήψη) καί ταπείνωσι!
Ιδού γιά τόν άσθενή τί λέγει: «Αν κάνη τρεις μετάνοιες εύχαριστίας τίς δέχομαι σάν νά έξεπλήρωσε όλο του τόν κανόνα.
Κι αύτός πού εξ άδυναμίας δέν μπορεί νά τόν έκτελέση άλλά κάνει ό,τι μπορεί ό Θεός δέχεται τήν προσευχή του.
Ένώ έάν έχη διακόνημα ή άπό άρρώστια βασανίζεται άλλη θυσία δέν ζητεί ό Θεός παρά τό πνεύμα τής εύχαριστίας!
Ή εύχαριστία στήν άρρώστια είναι σάν ένα θειο άφιέρωμα πιό εύπρόσδεκτο άπό τόν κανόνα πού προσφέρει ό υγιής!
Ένώ ό στεναγμός του όκνηροΰ είναι πάλι περισσότερο δεκτός άπό τήν υπερβολική άσκησι του ύπερηφάνου άγωνιστοϋ!
Κατεβαίνει χωρίς καρπό ό ύπερήφανός αγωνιστής καί σάν κέδρο άνεβαίνει ό ταπεινόφρων μοναχός!
Νά δέχεται καθένας μας ό,τι του στέλνει ό Θεός καί έργαζόμενος κατά δύναμι νά ταπεινώνεται πάντοτε.
από το βιβλίο: «Ό Βίος καί τά ποιήματα του Όσίου Ιωάννου του Χοζεβίτη 1913-1960 (Μετάφρασις: Μον. Δαμασκηνος Γρηγοριάτης 1984).

 https://simeiakairwn.wordpress.com/2015/10/07/%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AE%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF/
http://www.hristospanagia.gr/?p=51433#more-51433