Ὁ διωγμός τοῦ Ἡσυχασμοῦ ἀπό τούς Φράγκους καί τόν Κοραή Πατερική Θεολογία, 11ο Μέρος, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ὁ διωγμός τοῦ Ἡσυχασμοῦ ἀπό τούς Φράγκους καί τόν Κοραή

 ΠατερικήΘεολογία, 11ο Μέρος, Ὁμιλία στίς 26-10-2014

 

Συνεχίζουμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τίς ὁμιλίες πού κάνουμε ἀπό τήν Πατερική Θεολογία τοῦ π. Ἰωάννου τοῦ Ρωμανίδη τό κεφάλαιο περί Φραγκοκρατίας καί περί Ἡσυχασμοῦ. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ Φραγκοκρατία ἀρχίζει ἀπό τό 1204, ὅταν τό λεγόμενο Βυζάντιο ἔπεσε γιά πρώτη φορά ἐξ αἰτίας τῆς Δ΄ Σταυροφορίας στά χέρια τῶν Φράγκων καί οὐσιαστικά ὑποδουλώθηκε. Αὐτό δέν συνέβη μόνο στήν Κωνσταντινούπολη ἀλλά καί σέ πολλές περιοχές τῆς Αὐτοκρατορίας κυριάρχησαν οἱ Φράγκοι καί ἔκαναν διωγμό ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας.

Λέγαμε τήν προηγούμενη φορά ὅτι γύρω στά 1000 μ.Χ. -δηλαδή 200 χρόνια πρίν ἔρθουν οἱ Φράγκοι- ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος ἔκανε μιά ἐπανάσταση, ὄχι μέ τά ὅπλα, ἀλλά πνευματική ἐπανάσταση. Μίλησε γιά τήν ἐκτροπή πού ἐπικρατοῦσε στήν Ἐκκλησία, τήν ἐκκοσμίκευση, τήν ἀλλοτρίωση καί τό γεγονός ὅτι ἐκλέγονταν Ἐπίσκοποι ἀκατάλληλοι, καθώς καί ὅτι ὑπῆρχαν Πνευματικοί χωρίς Ἅγιο Πνεῦμα.Ἐπεκράτησε ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Συμεών καί «καθιερώθηκε οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας νά λαμβάνωνται ἀπό τούς μοναχούς τῆς Ἡσυχαστικῆς παραδόσεως, τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως», νά εἶναι δηλαδή θεραπευμένοι πνευματικά καί νά ἔχουν φτάσει ἐκεῖ πού πρέπει γιά νά ἐκλεγοῦν ἐπίσκοποι.

Τό ‘ἐκεῖ πού πρέπει’ βέβαια, μᾶς τό λένε οἱ Πατέρες καί εἶναι ἡ θέωση. «Αὐτή ἡ γραμμή διατηρήθηκε σ’ ὅλη τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας καί κατά τήν Φραγκοκρατία». Δηλαδή παρ’ ὅλους τούς διωγμούς καί παρ’ ὅλες τίς ἀντιξοότητες ἄρχισαν νά ἐκλέγονται οἱ Ἐπίσκοποι ἀπό τούς μοναχούς.

«Σημειωτέον», λέει ὁ π. Ἰωάννης ὁ Ρωμανίδης, «οἱ Φράγκοι, πού ἦσαν γιά ἀρκετούς αἰῶνες στά διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἔκαναν μεγάλον ἀγῶνα γιά νά καθυποτάξουν τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς στούς Φράγκους ἐπισκόπους. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι πῆγαν καί στούς Ἁγίους Τόπους, ἅρπαξαν ὅ,τι μπόρεσαν, καί ἀπό τότε ἔχουμε τό λεγόμενο Λατινικό Πατριαρχεῖο.

Σήμερα πηγαίνουμε στόν Γολγοθά, στόν Πανάγιο Τάφο, στή Βηθλεέμ καί βρίσκουμε καί τούς Παπικούς, οἱ ὁποῖοι διεκδικοῦν κι ἄλλα πράγματα. Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὅτι οἱ κύριοι τῶν προσκυνημάτων ἀπό τά πρῶτα χρόνια εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι καί τρανή ἀπόδειξη καί θεόθεν -θά λέγαμε- ἐπιβεβαίωση εἶναι ὅτι τό Ἅγιο Φῶς τό δίδει ὁ Θεός κάθε Μεγάλο Σάββατο μόνο στούς Ὀρθοδόξους. Αὐτοί εἶναι οἱ πραγματικοί κύριοι. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι, καί οἱ Ἀρμένιοι πού ἔχουν ἁρπάξει κάποια προσκυνήματα καί ἔχουν κι αὐτοί κάποια δικαιώματα καί οἱ Φράγκοι, οἱ Παπικοί δηλαδή, ἦρθαν πολύ ἀργότερα. Καί ὄχι μόνο ἅρπαξαν προσκυνήματα, ἀλλά ἔκαναν διωγμούς ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι συνεχίζονται καί σήμερα μέ φανερό καί μέ ὕπουλο τρόπο.

Κατ’ ἐξοχήν στίς μέρες μας οἱ Παπικοί, οἱ Φράγκοι πολεμοῦν τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν Οὐνία, ἡ ὁποία εἶναι ὁ Δούρειος ἵππος τοῦ Παπισμοῦ\, γιατί ντύνονται οἱ ἱερεῖς τους ὀρθόδοξα, κάνουν φαινομενικά ὀρθόδοξη Θεία Λειτουργία, ἀλλά μνημονεύουν τόν Πάπα καί προσηλυτίζουν ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἄγνοια κάνοντάς τους Οὐνίτες. Ὁ τελικός σκοπός βέβαια τοῦ Παπισμοῦ εἶναι νά μᾶς κάνει ὅλους Οὐνίτες. Ὁ Πάπας δηλαδή δέν λέει νά ἀλλάξουμε τό δόγμα ἤ τήν πίστη. Νά κρατήσουμε τά δόγματα οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅπως τά ἔχουμε, ἀρκεῖ μόνο νά μνημονεύουμε ἐκεῖνον, νά τόν ἀναγνωρίζουμε ὡς πρῶτο. Δηλαδή αὐτό ἀκριβῶς πού κάνουν οἱ Οὐνίτες. Αὐτή εἶναι ἡ προσπάθεια πού κάνει ὁ Παπισμός σήμερα, ἀλλά καί ἀνέκαθεν προσπαθοῦσαν νά οὐνιτοποιήσουν τούς ὀρθοδόξους. Γι’ αὐτό, ὅπου εἶχαν κυριαρχήσει οἱ Φράγκοι δέν ἐπέτρεπαν χειροτονίες Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων. Βλέπουμε στά Ἰόνια νησιά δέν ὑπῆρχε Ἐπίσκοπος, ἦταν ὁ λεγόμενος Πρωτοπαπάς, λόγω τῶν Παπικῶν, τῶν Βενετῶν πού εἶχαν κυριαρχήσει ἐκεῖ.

Αὐτό δέν πρέπει νά μᾶς φαίνεται παράξενο, –τό ὅτι δέν ἐπέτρεπαν χειροτονίες Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων- ἀφοῦ Φραγκοκρατία ἔχουμε καί στήν πρόσφατη Ἑλληνική ἱστορία, ὅταν τά Δωδεκάνησα ἦταν ὑποδουλωμένα στήν Ἰταλία καί οἱ Φράγκοι δέν ἐπέτρεπαν στά Δωδεκάνησα χειροτονία Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου. Τά Δωδεκάνησα πρόσφατα ἀπελευθερώθηκαν. Διότι τό πρόγραμμα τῶν παπικῶν ἦταν νά καθυποτάξουν τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς στούς Φράγκους ἐπισκόπους. Αὐτό εἶναι Φραγκοκρατία. Φραγκοκρατία δέν εἶναι μόνο ἡ τοῦ Μεσαίωνος, πρό τῆς Τουρκοκρατίας δηλαδή. Φραγκοκρατία ἔχουμε καί μετά τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τούς Τούρκους, στήν Ἑλλάδα. Ἔχει δίκαιο ὁ π. Ἰωάννης, γιατί αὐτό πού μᾶς ἔδωσαν οἱ Μεγάλες Δυνάμεις εἶναι μία ἐπίφαση ἐλευθερίας.

Θυμᾶστε ἀπό τήν Ἱστορία παρενέβησαν τότε, ἔγινε καί ἡ Ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου καί ἡ «τελική νίκη» ἄς ποῦμε τῶν Ἑλλήνων καί ἔφυγαν οἱ Τοῦρκοι, ἀλλά οὐσιαστικά μᾶς ἐπέβαλαν τή δική τους γραμμή φέρνοντάς μας δικό τους βασιλιά, ὁπότε στήν πραγματικότητα ὑποδουλώθηκε ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στό Κράτος, τό ὁποῖο τότε τό κυβερνοῦσαν Βαυαροί. Ἑπομένως δέν ὑπῆρχε πραγματική ἐλευθερία. Ἦταν μιά ἐπίφαση ἐλευθερίας, αὐτό πού ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός «θά ’ρθεῖ ἕνα ψευτορωμαίικο». Ἀλλα καί τώρα εἴμαστε ὑπό δουλεία καί ἡ Ἐκκλησία ἔχει δεθεῖ στό ἅρμα τῆς πολιτείας, μέ ἀποτέλεσμα οἱ Ἐπίσκοποι νά τελοῦν Ὁρκωμοσίες καί νά βάζουν τούς ἀνθρώπους νά ὁρκίζονται, ἐπειδή τό ἐπιβάλλει τό κράτος. Τό Εὐαγγέλιο ὅμως ἀπαγορεύει τόν ὅρκο, ὅπως καί πολλά ἄλλα πράγματα, ἀπό τά ὁποῖα φαίνεται ἡ ἐξάρτηση πού ἔχει ἡ Ἐκκλησία ἀπό τό Κράτος. Γι’ αὐτό ὁ μακαριστός ὁ π. Αὐγουστίνος Καντιώτης ἔλεγε: «ζητᾶμε ἐλευθέρα καί ζῶσα Ἐκκλησία». Ἤξερε τί ἔλεγε, γιατί ὄντως ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἐλεύθερη.

Ὅλα λοιπόν ξεκίνησαν ἀπό τούς Φράγκους, οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν ἐλεύθερη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιατί, ὅπως μᾶς ἐξηγεῖ ἐδῶ πολύ ὡραῖα ὁ π. Ἰωάννης: ἐκεῖνο πού ἔχει σημασία εἶναι ὅτι καθ’ ὅλην τήν περίοδο, πού κατεῖχαν καί κυβερνοῦσαν ἐδάφη τῆς Ρωμιοσύνης οἱ Φράγκοι, ξέρανε πάρα πολύ καλά τήν δύναμη τῆς Ὀρθοδοξίας, πού ἦταν καί εἶναι ἡ Ἡσυχαστική παράδοσις. Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη δύναμη τῆς Ὀρθοδοξίας. Διότι ἡ Ἡσυχαστική εὐσέβεια ἦταν ἐκείνη πού ἔδινε τήν δύναμη στούς Ὀρθοδόξους νά ἀντέχουν τήν σκλαβιά. Αὐτό πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι δέν ἔχει τόση σημασία εἴτε δοῦλος εἶμαι, εἴτε ἐλεύθερος, δηλαδή ἠ πολιτική ἐλευθερία, ὅσο ἡ πνευματική ἐλευθερία. Γιατί; Διότι ὅταν κάποιος ἔχει νοερά προσευχή, ξέρει νά ζεῖ σωστά τήν ὀρθόδοξη πίστη, ἔχει περάσει δηλαδή στή θεραπεία πού ἔρχεται μέσω τῆς ἡσυχίας. Τότε ζεῖ κάποιος σωστά τήν ὀρθοδοξία, ὅταν ζεῖ ἡσυχαστικά. Ἀλλά γιά νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος ἔτσι, πρέπει νά τό διδαχτεῖ. Ἅμα ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἐλεύθερη, δέν μπορεῖ νά διδάξει τόν ἡσυχασμό.

Ἀντίθετα μάλιστα διώκεται καί διωκόταν ὁ ἡσυχασμός, δηλαδή τά μοναστήρια πού διαφύλαξαν τόν ἡσυχασμό, κατασυκοφαντήθηκαν, ἐδιώχθησαν καί ἔκλεισαν. Ὁ Ὄθωνας μέ τούς Βαυαρούς ἔκλεισαν πάνω ἀπό 400 μοναστήρια. Αὐτός ἦταν ὁ διωγμός πού ἔκαναν στήν Ὀρθοδοξία, γιατί ἤξεραν πολύ καλά ὅτι ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἡσυχασμός. Ἀποφάσισαν λοιπόν νά κλείσουν τίς πηγές τοῦ Ἡσυχασμοῦ, τίς φωλιές, τά κέντρα τοῦ Ἡσυχασμοῦ τά μοναστήρια, τά ὁποῖα δίδασκαν τόν λαό πῶς νά ζεῖ, ὥστε νά μήν ἐπηρεάζεται καί ἀπό τήν σκλαβιά ἀκόμα, τήν ἐξωτερική, τήν πολιτική σκλαβιά. Πῶς ἄντεξαν 400 χρόνια οἱ Ὀρθόδοξοι; Γιατί τά μοναστήρια δίδασκαν τήν σωστή πίστη καί στήριζαν τόν λαό. Πόσοι ἅγιοι νεομάρτυρες ἀναδείχθηκαν μέσα ἀπό τά μοναστήρια; Προετοιμάστηκαν ἐκεῖ -ὅπως καί στό Ἅγιο Ὄρος- καί μαρτύρησαν.

Ἡ Ἡσυχαστική εὐσέβεια ἦταν ἐκείνη πού ἔδινε τήν δύναμη στούς Ὀρθοδόξους νά ἀντέχουν τήν σκλαβιά. Γιατί; Διότι Ἡσυχαστική εὐσέβεια, δηλαδή ἡ μέθοδος πού ἔχουμε πεῖ: κάθαρση, φωτισμός, θέωση, κάνει τόν ἄνθρωπο κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, ἔχει μέσα του τόν Θεό, δέν φοβᾶται τίποτα, οὔτε νά χάσει τή ζωή του φοβᾶται, οὔτε νά τοῦ πάρουν τά κτήματα, οὔτε νά τοῦ πάρουν τά παιδιά, τίποτα. Ὁπότε κάθε δυνάστης εἶναι ἀνίσχυρος μπροστά σέ ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό ἔχουμε μικρά παιδάκια πού κατεξευτελίζουν τούς τυράννους. Ἐνῶ τούς ἔκαναν φοβερά μαρτύρια, εἶχαν αὐτή τήν σταθερότητα, ἡ ὁποία προκαλοῦσε μεγαλύτερη λύσσα σ’ ἐκείνους πού περίμεναν νά τούς κάμψουν τό φρόνημα. Γιατί; Διότι ἐκεῖνος πού ἔχει νοερά προσευχή, ἔχει ἀδιάλειπτη προσευχή, δέν φοβᾶται τίποτε, ἀφοῦ μέσα στήν καρδιά του ἔχει τήν μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού τόν πληροφορεῖ ὅτι κατέχει τήν ἀληθινή πίστη περί Θεοῦ, καθώς καί τά ὀρθά φρονήματα περί Θεοῦ -καί ὄχι μόνο, ἔχει καί τήν παρηγορία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχει ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, τήν εἰρήνη, πού ὑπερέχει πάντα νοῦν (Φιλιπ. 4,7), ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος. Ἀκόμα κι ἄν ἔχεις ἄφθονα ὑλικά ἀγαθά καί πολιτική ἐλευθερία κι ἄν ἔχεις, ψῆφο καί ὁ,τιδήποτε κι ἄν ἔχεις, δέν ἔχεις τέτοια εἰρήνη, ὅπως ὅταν μέσα στήν καρδιά σου ἔχεις τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Αὐτή λοιπόν τήν εἰρήνη τήν ἐξασφαλίζει αὐτή ἡ ἡσυχαστική μέθοδος καί σέ κάνει ἀτρόμητο στίς ἐξωτερικές διώξεις καί ταλαιπωρίες. Αὐτή ἡ πίστη καί ἡ πληροφορία ἡ ἐσωτερική γεννιέται ἀπό τήν νοερά προσευχή καί εἶναι ὁ ἄνθρωπος αὐτός σέ θέση νά ὑπομείνει ὁποιαδήποτε βασανιστήρια γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Αὐτό τό ἤξεραν ὄχι μόνο οἱ Φράγκοι, ἀλλά καί οἱ Τοῦρκοι. Ὁπότε ἦταν γνωστό ἐπί αἰῶνες ὅτι ἡ δύναμις τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ὁ Ἡσυχασμός. Γιατί εἶναι ἡ ἀλήθεια καί εἶναι ἡ ὁδός γιά τήν ἀλήθεια. Εἶναι ἡ μέθοδος γιά νά φτάσει ὁ ἄνθρωπος νά βιώσει τήν Ἀλήθεια, ἡ ὁποία εἶναι πρόσωπο, εἶναι ὁ Χριστός, εἶναι ὑπόσταση. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὑποστατική. Ὁ Κύριος εἶπε «ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια» (Ἰω. 14,6) καί γιά νά φτάσει κανείς νά γνωρίσει τήν ἀλήθεια, τόν Χριστό δηλαδή, πρέπει νά περάσει ἀπό τήν κάθαρση, νά ἀποκτήσει καθαρότητα, αὐτό πού λέγαμε ὅτι εἶχαν οἱ ἅγιοι.

Δέν εἶναι ἁπλό πράγμα νά γίνει κάποιος μάρτυρας. Σέ ἕναν ὀδοντίατρο πάει κάποιος καί μόλις μᾶς ἀκουμπήσει τό νεῦρο, τιναζόμαστε. Ποῦ νά μᾶς βγάζουν δόντια χωρίς ἀναισθησία καί νά μᾶς κόβουν χέρια καί πόδια! Πῶς γινόταν αὐτό; Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶχαν τόν νοῦ τους στόν Χριστό ἐκείνη τήν ὥρα καί ἦταν σάν νά μήν ἔχουν σῶμα, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅπου εἶναι ὁ νοῦς του. Ὁ νοῦς τους δέν ἦταν στίς αἰσθήσεις, ὥστε νά αἰσθάνονται τόν πόνο, ἦταν στόν Θεό, γι’ αὐτό φαινόντουσαν σάν ἀναίσθητοι. Ὄχι ὅτι εἶχε καταργηθεῖ τό σῶμα ἤ δέν λειτουργοῦσαν τά νεῦρα τους. Λειτουργοῦσαν, ἀλλά ὅλη ἡ δύναμη τῆς ψυχῆς ἦταν στόν Θεό. «Νοῦς ὁρᾶ καί νοῦς ἀκούει», τό λένε καί οἱ ἀρχαῖοι μας αὐτό. Ὅταν ὁ νοῦς σου εἶναι στόν Θεό, δέν προσέχεις αὐτά, εἶναι ἀσήμαντα, εἶναι σάν τσιμπήματα.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος κάποτε εἶχε κάνει καυτηριασμό χωρίς ἀναισθησία. Ἔφριξε ὁ γιατρός καί τόν ρωτοῦσε «μήπως εἶσαι γιόγκι;». Δηλαδή μήπως τό κάνει μέ τήν δύναμη τοῦ σατανᾶ. Ὄχι τό ἔκανε μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Εἶχε κολλήσει τόν νοῦ του στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ ὁ ἅγιος Πορφύριος τή στιγμή ἐκείνη.

Αὐτό λοιπόν τό ἤξεραν πολύ καλά οἱ Φράγκοι, ὅτι ἡ δύναμή μας εἶναι αὐτή ἡ μέθοδος: κάθαρση, φωτισμός, θέωση, αὐτό πού λέμε Ἡσυχασμός, ἀλλά αὐτοί θεωροῦσαν ὅτι ὁ Ἡσυχασμός δέν ἦταν Πατερική παράδοσις, ἀλλά διαστροφή τῆς Πατερικῆς παραδόσεως! Ἔτσι τούς διδάσκανε, γι’ αὐτό ἔχει κατασυκοφαντηθεῖ ὁ Μοναχισμός καί ὁ Ἡσυχασμός στή Δύση. Κυρίως οἱ Προτεστάντες διώκουν τά μοναστήρια, γιατί θεωροῦν τόν μοναχισμό αἵρεση καί διαστροφή. Δυστυχῶς αὐτό τό πνεῦμα τό προτεσταντικό διά τῶν Βαυαρῶν -πιστεύω- πού ἦρθαν καί κυβέρνησαν τήν πατρίδα μας ἀμέσως μετά τήν ἀπελευθέρωση, πέρασε καί στόν λαό μας. Ὁπότε, ἄν κάποιος ἐκφράσει τήν ἐπιθυμία νά γίνει μοναχός, ὅλοι στρέφονται ἐναντίον του σάν νά εἶναι μιά διαστροφή, κάτι ἀκραῖο καί ὑπερβολικό. Ἔχει ποτιστεῖ τό ὑποσυνείδητο τοῦ λαοῦ μ’ αὐτές τίς προτεσταντικές ἰδέες, οἱ ὁποῖες θεωροῦν τόν Μοναχισμό καί τόν Ἡσυχασμό ὡς διαστροφή, ὡς μή φυσιολογικό. Ἐνῶ αὐτή εἶναι ἡ φυσιολογική ζωή πού πρέπει νά κάνουν ὄχι μόνο οἱ μοναχοί, ἀλλά καί ὅλοι οἱ λαϊκοί χριστιανοί, πού ζοῦν μέσα στόν κόσμο, γιατί εἶναι ἡ μέθοδος γιά νά ἔχεις μέσα σου ἐνεργό τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Οἱ Φράγκοι δέν ἐδέχθησαν ποτέ ὅτι αὐτή ἡ Παράδοσις ἦταν γνήσια Χριστιανική παράδοσις τῶν πρώτων Χριστιανῶν. Οἱ Φράγκοι ἦταν τά Γερμανικά φύλα, πού ἦταν ἀπολίτιστοι. Μετά τόν 4^ο αἰῶνα ἀρχίζουν νά κατεβαίνουν ἀπό Βορρά πρός Νότο καί νά καταλαμβάνουν ἐδάφη τῆς λεγόμενης Βυζαντινῆς, οὐσιαστικά τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (πού ἦταν ἡ Ρωμανία, ἡ ἐκχριστιανισμένη Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία, πού ἦταν Ὀρθόδοξη). Ὅλη ἡ Εὐρώπη ἦταν Ὀρθόδοξη. Ἦρθαν ὅμως αὐτοί οἱ Φράγκοι, πού κάποιοι ἦταν εἰδωλολάτρες καί κάποιοι ἦταν Ἀρειανοί καί μέ τό ἔτσι θέλω δημιούργησαν αὐτό πού λέμε Ρωμαιοκαθολικισμό, Παπισμό. Τούς ταίριαζε γιατί στήν οὐσία ἐξυπηρετοῦσε τήν φιλαρχία τους μέ τό φεουδαρχικό σύστημα πού εἶχαν, καθώς καί μέ τό ἀλλοτριωμένο δόγμα.

Ἔτσι λοιπόν οἱ Φράγκοι ποτέ δέν δέχτηκαν ὅτι ἡ παράδοση αὐτή τοῦ Ἡσυχασμοῦ ἦταν ἡ γνήσια χριστιανική παράδοση τῶν πρώτων χριστιανῶν παρά τό γεγονός ὅτι αὐτή ἡ ἴδια Παράδοσις ὑπῆρχε καί στήν Δύση γιά πολλούς αἰῶνες. Ἡ Δύση, πρίν κατέβουν οἱ Φράγκοι, εἶχε γίνει Ὀρθόδοξη μέ τούς ὀρθοδόξους ἱεραποστόλους. Γι’ αὐτό παντοῦ ἔχουμε Ὀρθόδοξους Ἁγίους στήν Ἀγγλία, στήν Ἰσπανία, στήν Οὐαλία, στή Γερμανία, στήν Ἰρλανδία… Ὑπῆρχε αὐτή ἡ παράδοση ἀλλά δέν τήν δέχτηκαν οἱ Φράγκοι.

Αὐτήν τήν παράδοση, κάθαρση-φωτισμός-θέωση, δέν τήν ἐφηύραν κάποιοι ἀσκητές ἤ κάποιοι μοναχοί, εἶναι ἡ εὐαγγελική παράδοση πού δίδαξε ὁ Χριστός καί μετά οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ὁ Κύριος λέει ὅτι πρέπει νά καθαριστοῦμε γιατί ἡ καρδία βγάζει μολυσμούς: «Ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχονται πονηροί λογισμοί» (Ματθ. 15,18). Καί τί πρέπει νά γίνει; Πρέπει νά καθαριστεῖ ἡ καρδιά. Αὐτό εἶναι ὁ Ἡσυχασμός, ἡ κάθαρση τῆς καρδίας ἀπό τά πάθη. Ἑπομένως εἶναι ἡ χριστιανική, ἡ εὐαγγελική, ἠ ἀποστολική παράδοση. Γι’ αὐτό καί τό πρῶτο ὄνομα τῶν μοναχῶν καί τοῦ Μοναχισμοῦ ἦταν Ἀποστολική ζωή, δηλαδή ζωή σύμφωνη μέ τούς Ἀποστόλους.

Δυστυχῶς ὅμως αὐτή ἡ Παράδοσις χάθηκε μέσα στήν παράδοση τῶν κατακτητῶν τῆς Δυτικῆς Ρωμηοσύνης. Ἐνῶ ἦταν Ὀρθόδοξη ἡ Δύση, ἔχασε τήν ὀρθοδοξία της, ἐξ αἰτίας τῆς κατάληψης ἀπό τούς Φράγκους καί τῆς ἐπικράτησης τῆς παράδοσης τῶν Νορμανδῶν, Γότθων, Φράγκων, Βουργουνδῶν, Λογγοβάρδων, ὡς καί ὅλων τῶν Γερμανῶν. Αὐτοί ὅλοι ἦρθαν ὡς κατακτητές. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Ἡσυχασμός δέν ἦταν φαινόμενο μόνο τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλά ἦταν ἕνα φαινόμενο πού ὑπῆρχε σέ ὅλη τήν Χριστιανοσύνη στήν ἀρχαιότητα, γιατί εἴπαμε εἶναι ἡ εὐαγγελική παράδοση. Κι ἄν θέλουμε σήμερα νά λειτουργήσουμε σωστά ὡς χριστιανοί πρῶτα, ὡς ἐνορία στή συνέχεια, ὡς μοναστήρι καί ὡς ἔθνος ἀκόμα -νά τό ποῦμε εὐρύτερα- πρέπει νά γυρίσουμε σ’ αὐτή τήν παράδοση. Τά κομποσχοίνια, ἡ νοερά προσευχή, ἡ ὑπακοή καί ἡ νηστεία δέν εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς, εἶναι γιά ὅλους.

Καί, ἄν κανείς κάνει σωστή ἑρμηνεία τοῦ ἀποστόλου Παύλου, βλέπει ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπανειλημμένως ὁμιλεῖ γιά τήν νοερά προσευχή, ἡ ὁποία εἶναι ἡ καρδιά τοῦ Ἡσυχασμοῦ ἐξ ἀπόψεως μεθοδολογίας. Δηλαδή ἡ βασική πρακτική τοῦ Ἡσυχασμοῦ εἶναι ἡ νοερά προσευχή. Πῶς καθαρίζεται ἡ καρδιά δηλαδή; Μέ τήν νοερά προσευχή καθαρίζεται. Τότε καθαρίζεται ἡ καρδιά ἀπό τά πάθη γιατί λένε οἱ Πατέρες ὅτι, ὅταν κάνεις προσευχή μέ τήν καρδιά σου, ἡ καρδία θερμαίνεται, ἐκπυρώνεται καί καίει τά πάθη. Ὅπως τό χρυσάφι πού ἔχει προσμείξεις γιά νά τό καθαρίσουμε τό βάζουμε μέσα σέ πολύ δυνατή φωτιά, ὁπότε καίγονται ὅλες οἱ προσμείξεις, τά ὀξείδια, οἱ σκουριές κλπ καί μένει τό καθαρό χρυσάφι. Ἔτσι κι ὅταν ἡ καρδιά φλογιστεῖ, θερμανθεῖ μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καίει τά πάθη. Δηλαδή ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι πού καίει τά πάθη, ἀλλά γιά νά προσκαλέσουμε, νά προκαλέσουμε καί νά πείσουμε τή χάρη νά ἔρθει στήν καρδιά χρειάζεται αὐτή ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή.

Αὐτό ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος, ὅταν λέγει «προσεύξομαι τῷ πνεύματι, -δηλαδή μέ τήν καρδιά- προσεύξομαι δέ καί τῷ νοΐ· -καί μέ τόν ἐγκέφαλο». Εἶναι δύο εἰδῶν προσευχές: ἡ μία γίνεται μέ τήν καρδιά καί ἡ ἄλλη γίνεται ἐγκεφαλικά, ὅπου ὁ ἄνθρωπος μέ τή λογική προσεύχεται στόν Θεό. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι προσευχή μέ τόν νοῦ, μέ τή λογική, εἶναι λογική λατρεία. Ἀλλά ὑπάρχει καί ἡ καρδιακή λατρεία πού δέν ἀκούγεται λόγος, δέν μιλᾶς μέ τό στόμα, μιλάει ἡ καρδιά. Ἡ ἐσωτερική προσευχή, ἡ ὁποία εἶναι πιό δυνατή καί αὐτή εἶναι πού καθαρίζει τήν καρδιά ἀπό τά πάθη. Λέει λοιπόν πάλι ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «ψαλῶ τῷ πνεύματι, ψαλῶ δέ καί τῷ νοΐ.» (Α΄Κορ. 14,15), θά ψάλω μέ τήν καρδιά, θά ψάλω καί μέ τή λογική. Ὅταν ψάλλουμε στήν Ἐκκλησία, ἀντιστοιχεῖ μέ αὐτό «τῷ νοΐ» τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἀκούγεται, γιατί τό λέμε μέ φωνή, ἔχει λογική. Καί κάποιος πού ἀκούει τίς φωνές τῶν ψαλτῶν καί αὐτός μέ τή λογική κατανοεῖ καί προσεύχεται, συμπροσεύχεται.

Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ ἐσωτερική προσευχή τῆς καρδιᾶς πού δέν ἀκούγεται. Καί ποιός τήν ἀκούει; Τήν ἀκούει μόνο αὐτός, ὁ ὁποῖος ἔχει καί ὁ ἴδιος νοερά προσευχή. Αὐτή εἶναι ἡ νοερά εὐχή ὅπως τήν ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας -«προσεύξομαι τῶ πνεύματι». Ἄν θέλετε νά βεβαιωθεῖτε, πηγαίνετε στήν ἑρμηνεία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, γιά νά δεῖτε πῶς ἑρμηνεύει τά χωρία αὐτά τῶν ἐπιστολῶν τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ὁπότε ἡ Ἡσυχαστική παράδοσις δέν εἶναι Βυζαντινή παράδοσις, πού ἐφευρέθηκε δηλαδή στά χρόνια τοῦ Βυζαντίου, ἀλλά ἀρχαία Χριστιανική παράδοσις, ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο. Ἀπό τόν Χριστό μας ἀκόμα εἶναι αὐτή ἡ παράδοσις.

Ἀφοῦ λοιπόν ἀνιχνεύσανε οἱ Φράγκοι τήν δύναμη αὐτή τῆς Ὀρθοδοξίας, τί ἔκαναν γιά νά τήν ἐξαφανίσουν; Ἔθεσαν ὡς στόχο τους τήν διάλυση τοῦ Ἡσυχασμοῦ μετά τήν ἵδρυση τῆς Νέας Ἑλλάδας. Ἦταν στόχος αὐτός. Ἤξεραν πολύ καλά τί ἔκαναν ὅταν μέ νόμο ἔκλειναν τά Μοναστήρια. Ὅπως καί τώρα, ψηφίζουνε νόμους: ἀντιρατσιστικό, ὑπέρ τῶν ἐκτρώσεων, ὑπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας σιγά-σιγά καί χειρότερα.. Μέ τούς νόμους μετά ἐπιβάλλουν αὐτό πού θέλουν.

Ἔκαναν τότε τρεῖς νόμους μέ κάποιους ὅρους. Γιά παράδειγμα, μοναστήρια πού εἶχαν λιγότερους ἀπό ἕξι μοναχούς, ἔπρεπε νά κλείσουν. Στήν οὐσία διέλυσαν τά περισσότερα Μοναστήρια καί ἐνῶ στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ἡ Ἑλλάδα εἶχε περίπου 600 Μοναστήρια, μέ αὐτούς τούς νόμους ἔκλεισαν πάνω ἀπό 400 καί ἀνάγκασαν μάλιστα τίς μοναχές νά παντρεύονται, ἤ τέλος πάντων νά ἀφήνουν τό Μοναστήρι! Καί πῶς γινόταν αὐτό; Μέ τήν ἄδεια καί τήν εὐλογία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου! Ἄν εἶναι ποτέ δυνατόν ἡ Σύνοδος, ὅταν ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας, νά δώσει τέτοια εὐλογία. Ἀλλά ἐπειδή ἦταν δέσμια στό Κράτος καί μέσα στή Σύνοδο ὑπῆρχε καί ἀντιπρόσωπος τοῦ Κράτους, ὁ ὁποῖος ἤλεγχε τά πάντα, ὅλες δηλαδή τίς ἀποφάσεις, -γι’ αὐτό λέγαμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑποδουλώθηκε στό Κράτος- ἐκδώσανε τέτοια ἐγκύκλιο, ὅτι μποροῦν οἱ μοναχές, ἔχουν εὐλογία νά παντρευτοῦν. Αὐτό λέγεται πνευματική μοιχεία καί εἶναι πολύ χειρότερη ἀπό τή μοιχεία πού κάνουν οἱ χριστιανοί στόν κόσμο, γιατί εἶναι ἀπιστία στόν ἴδιο τόν Χριστό.

Ἔθεσαν ὡς στόχο τους τήν διάλυση τοῦ Ἡσυχασμοῦ καί τό ἔργο αὐτό ἀνέλαβε –ἕνας πού τόν θεωροῦμε καί μᾶς τόν διδάσκουν στό σχολεῖο γιά μεγάλο– ὁ Ἀδαμάντιος Κοραής. Αὐτός κήρυξε πόλεμο κατά τοῦ Ἡσυχασμοῦ τότε, πού στόχος καί τῶν Ρώσων -γιατί καί οἱ Ρώσοι εἶχαν παρασυρθεῖ τότε ἀπό τό παπικό καί τό προτεσταντικό πνεῦμα- καί τῶν Εὐρωπαίων μετά τήν Ἐπανάσταση του ’21 ἦταν ἡ ἐκρίζωσις, ἡ ἐκθεμελίωσις, τοῦ Ἡσυχασμοῦ ἀπό τήν Χριστιανική Παράδοση. Ἔτσι φθάσαμε σήμερα στό σημεῖο νά θεωροῦμε αὐτήν τήν παράδοση ὅτι εἶναι μία παρονυχίδα, μία λεπτομέρεια, ἕνα παρελθόν φαινόμενο τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ὅτι κάποτε δηλαδή ὑπῆρχε καί ὁ Ἡσυχασμός. Μάλιστα στά σχολικά βιβλία, πού χρησιμοποιοῦνται στό Γυμνάσιο –μιλᾶμε γιά τό 1983, τώρα μᾶλλον καί χειρότερα θά γράφουν-, μάθαμε ὅτι εἶναι μία αἵρεσις αὐτός ὁ Ἡσυχασμός, μία μηδαμινή, μία τιποτένια παράδοσις. Βλέπετε πῶς καί τά βιβλία μας ἔχουν αὐτό τό πνεῦμα τό προτεσταντικό καί τά διδάσκουμε στά σχολεῖα; Γιατί οὐσιαστικά καί ἡ παιδεία εἶναι ὑπόδουλη σ’ αὐτά πού μᾶς λένε οἱ Φράγκοι. Γι’ αὐτό τώρα σ’ ἕνα βιβλίο τῆς Α΄ Λυκείου προωθοῦν τό τσίπ. Ὑπάρχει μάθημα πού ἐκθειάζει τό τσίπ καί λέει πόσα πράγματα μπορεῖς νά κάνεις μ’ αὐτό καί ὅτι δέν πονάει κ.λ.π. Προπαγάνδα δηλαδή, μέ ἀποτέλεσμα ἡ ἑπόμενη γενιά θά πεῖ: – Τί πειράζει τό τσίπ, γιατί νά μήν τό πάρω; Ἴσα – ἴσα μπορεῖς νά κάνεις ἕνα σωρό δουλειές.

Ἔτσι ἀνακεφαλαιώνοντας λέμε ὅτι πρῶτα ἔχουμε τήν ἐπανάσταση τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, μετά ἔχουμε τήν ἀναβάθμιση τῆς Ἱεραρχίας τουλάχιστον ἀπό αὐτήν τήν παράδοση –πού εἴπαμε ὅτι οἱ ἐπίσκοποι ἄρχισαν νά ἐκλέγονται ἀπό τά μοναστήρια, ἀπό τούς ἡσυχαστές-, μετά φθάνουμε μέχρι τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση τοῦ ’21 μέ αὐτήν τήν πάραδοση –τή σωστή δηλαδή παράδοση νά ἐκλέγονται οἱ ἐπίσκοποι ἀπό τούς μοναχούς– καί τέλος ἔρχεται ἡ ἐποχή μετά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση, ἡ ὁποία σχεδόν θάβει τήν παράδοση αὐτή, τήν ἡσυχαστική παράδοση, αὐτό πού ζοῦμε καί στήν ἐποχή μας δηλαδή, τό θάψιμο τοῦ Ἡσυχασμοῦ, τό ἀντιεκκλησιαστικό καί κατεξοχήν τό ἀντιμοναχικό πνεῦμα, πού μᾶς ἦρθε ἀπό τή Δύση.

Ἄς ποῦμε λίγα καί γιά τόν Κοραῆ. Θυμᾶστε τήν «Ἑλληνική Νομαρχία», πού διδασκόμαστε στό σχολεῖο, ἔργο ἀνωνύμου, ἀλλά κι αὐτό ὑπηρετοῦσε αὐτόν τόν σκοπό, γι’ αὐτό καί περιέχει βλασφημίες κατά τοῦ κλήρου, τῶν μοναχῶν κ.λ.π. Ἀπαξιώνεται ὁ κλῆρος μέσα στήν Ἑλληνική Νομαρχία. Μᾶς τό δίδασκαν τάχατες σάν ἕνα κείμενο ἐλευθερίας, ἀλλά ἦταν κείμενο προπαγανδιστικό, τό ὁποῖο ἦρθε ἐπίσης ἀπό τή Δύση καί ὑπηρετοῦσε τόν ἴδιο σκοπό. Ἀλλά καί ἐπώνυμα ὁ Κοραῆς, τό 1805 ἕνα ἔτος πρίν ἀπό τήν ἔκδοση τῆς «Ἑλληνικῆς Νομαρχίας», ἐξέδωσε τό ἔργο του «Διάλογος μεταξύ δύο Γραικῶν γιά τίς νίκες τοῦ Ναπολέοντα». Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι ὁ Κοραῆς ἦταν πράκτορας τοῦ Ναπολέοντα, ὅπως καί ὁ Ρήγας Φεραῖος. Ὁ Ρήγας Φεραῖος μετά διαφώνησε, γι’ αὐτό καί τόν σκότωσαν. Ὁ Ρήγας Φεραῖος εἶχε ἁγνό περιεχόμενο, πατριωτικό, ὁπότε, ἀφοῦ δέν τούς ἔκανε τή δουλειά πού ἤθελαν, τόν δολοφόνησαν. Ὁ Κοραῆς ὅμως τούς ὑπηρέτησε. Καί τί γράφει σ’ αὐτό τό ἔργο του «Διάλογος μεταξύ δύο Γραικῶν»; «Προσπαθεῖ νά πείσει τόν ἀναγνώστη γιά τήν ἀνάγκη τῆς ἐγκατάλειψης τῆς ὀνομασίας Ρωμαῖος», Ρωμιός, τῆς ἀληθινῆς μας ὀνομασίας δηλαδή. Δέν λεγόμαστε Ἕλληνες, Ρωμιοί λεγόμαστε καί μέχρι σήμερα στά Πατριαρχεῖα τῶν Ἱεροσολύμων καί τῆς Ἀντιοχείας Ρωμιούς (Rum Ortodox) μᾶς ἀποκαλοῦν. «Καί νά προτιμᾶται στό ἑξῆς ἡ ὀνομασία «Γραικός» ἤ «Ἕλληνας».

Δέν εἶναι τό ὄνομά μας Ἕλληνες ἤ Γραικοί (Greece), εἶναι Ρωμιοί γιατί εἴμαστε Ρωμαῖοι καί ἡ Ρώμη ἦταν ἑλληνική ἀποικία καί οἱ Ρωμαῖοι ἦταν Ἕλληνες. Καί μᾶς περάσαν τό ψέμα ὅτι οἱ Ρωμαῖοι μᾶς ὑποδούλωσαν. Τούς ἑαυτούς τους ὑποδούλωσαν; Ἀφοῦ ἐμεῖς εἴμαστε οἱ Ρωμαῖοι. Αὐτή ὅλη ἡ συκοφάντηση καί ἡ διαστροφή τῆς ἱστορίας πέρασε μέσα ἀπό τόν Κοραῆ, ὁ ὁποῖος ἔπεισε μέ τά ἔργα του νά μήν ὀνομαζόμαστε πλέον Ρωμιοί, ἀλλά νά ὀνομαζόμαστε Γραικοί ἤ Ἕλληνες, γιατί ἡ Ρωμιοσύνη συνδέεται μέ τόν Ἡσυχασμό. Ἡ Ρωμιοσύνη εἶναι ἡ ἐκχριστιανισμένη Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία, ἡ Ρωμανία.

Τά ὀνόματα πού δίνουμε στά πράγματα ἔχουν τεράστια σημασία. Ὅταν ἀλλάζεις τό ὄνομα, ἀλλάζουν πάρα πολλά πράγματα καί οἱ ἑπόμενες γενιές ξεχνοῦν τήν οὐσία τῶν πραγμάτων. Ἔτσι τώρα μᾶς ὀνόμασαν Ἕλληνες, πού Ἕλληνας τί θά πεῖ; Θά πεῖ εἰδωλολάτρης. Ἤθελαν νά μᾶς ξαναγυρίσουν στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή, νά ξεχάσουμε τήν Ὀρθοδοξία καί νά γυρίσουμε στούς ἀρχαίους Ἕλληνες. Γι’ αὐτό στό σχολεῖο διδάσκουν τήν μυθολογία. Κι ἐγώ μικρός μπερδευόμουνα μέ τούς 12 θεούς καί ἔλεγα τί καλά νά εἴμαστε καί ἐμεῖς ὅπως οἱ 12 θεοί ἀθάνατοι! Ποῦ νά ξέρω ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἔχει κάνει ἀθάνατους! Ἀλλά σκόπιμα μᾶς μπερδεύουν μ’ αὐτές τίς ἀνοησίες, τήν Λερναία Ὕδρα, τόν Ἡρακλῆ, κτλ γιά νά ξεχάσουμε τήν ἡσυχαστική παράδοσή μας καί νά μᾶς πᾶνε πίσω καί μάλιστα μᾶς τό περνᾶνε μέ τό πρόσχημα τῆς προόδου. Οἱ ἴδιοι πῆγαν πίσω μέ τόν λεγόμενο Διαφωτισμό, πού ἦταν ὀπισθοδρόμηση καί τήν Εὐρώπη πού ἦταν Ὀρθόδοξη, τήν γύρισαν πρό Χριστοῦ. Ἐνῶ ὑπῆρχε ἡ Ὀρθόδοξη παράδοση καί ὁ Ὀρθόδοξος πολιτισμός, αὐτοί ἐπιδίωξαν τήν ἐπιστροφή στούς ἀρχαίους Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἀναμφισβήτητα εἶχαν κάποια καλά στοιχεῖα. Ἀλλά δέν μπορεῖ ἕνας εἰδωλολατρικός πολιτισμός, ὅπου οὐσιαστικά μέσω τῶν θεῶν λατρευόντουσαν τά πάθη, νά συγκριθεῖ μέ τήν Ὀρθοδοξία, μέ τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας καί μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη.

«Μάλιστα ὁ Κοραῆς ὑπογραμμίζει τήν προτίμηση τοῦ ὀνόματος Γραικός», νά ἀλλάξουμε δηλαδή τήν ταυτότητά μας. Ἔχει τεράστια σημασία τό ὄνομα. Ἕλληνας σημαίνει εἰδωλολάτρης καί Γραικός σημαίνει αἱρετικός, γιατί γιά αὐτούς ὁ Ἡσυχασμός ἦταν αἵρεση, «ὁπότε ἐσεῖς πού εἶστε ἀπόγονοι τῶν ἡσυχαστῶν εἶστε γραικοί, δηλαδή αἱρετικοί». Καί ἐμεῖς τά ἀποδεχτήκαμε αὐτά… Ἐκφράζει τήν προτίμησή του νά ὀνομαζόμαστε Γραικοί μέ τό ἑξῆς ἐπιχείρημα: «διότι οὕτως μᾶς ὀνομάζουσι ὅλα τά φωτισμένα ἔθνη τῆς Εὐρώπης», τά σκοτισμένα δηλαδή ἔθνη. Μᾶς ὀνομάζανε αἱρετικούς ὄντως, ὁπότε νά πάρουμε αὐτό τό ὄνομα ἀφοῦ ἔτσι μᾶς ὀνομάζουν. «Ἀγνοώντας βεβαίως τήν αἰτία, ἀλλά ἀδιαφορώντας γιά τό γεγονός ὅτι ὅλοι οἱ μή Εὐρωπαῖοι μᾶς ὀνόμαζαν Ρωμαίους». Τήν εἴπαμε τήν αἰτία πού μᾶς ὀνόμαζαν Γραικούς, οἱ ἄλλοι ὅμως γιατί μᾶς ὀνομάζουν Ρωμαίους; Εἶναι ἀνιστόρητοι; Ὄχι, ἀλλά κρατᾶνε τήν ὀρθή ὁρολογία. Στά Ἱεροσόλυμα μᾶς φωνάζουν Rum Ortodox καί στήν Ἀντιόχεια, ἀλλά καί στήν Κριμαία, ὅπου ὑπάρχουν Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι εἴμαστε Ρωμαῖοι. Αὐτή εἶναι ἡ παράδοσή μας.

Στή συνέχεια ὅμως τί συμβαίνει; Τό θάψιμο τῆς παραδόσεως αὐτῆς –τοῦ ἡσυχασμοῦ– σκορπίζεται καί στούς χώρους τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων! Δυστυχῶς δηλαδή τώρα πολεμᾶται ἡ Ὀρθοδοξία καί ἀπό μέσα. Ἐκτός ἀπό τόν Κοραῆ καί τούς Νεοέλληνες Διαφωτιστές, πολεμιέται τώρα καί ἀπό ὄργανα αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι γίνονται κληρικοί καί ὑψηλόβαθμοι κληρικοί. Τό ἔργο αὐτό ἀνέλαβε νά φέρει εἰς πέρας κυρίως ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Μελέτιος Μεταξάκης, πού ἔκανε καί τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Ἐξ αἰτίας του ἔγινε σχίσμα στήν Ἑλλάδα καί χωριστήκαμε μέ τά ἀδέλφια μας τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου. Αὐτός ἦταν μεγάλος Μασόνος. Ἐδῶ ἔχω καί τά στοιχεῖα πού λένε οἱ ἴδιοι οἱ Μασόνοι καί τήν ὁμολογία πού ἔκανε. Πρόσφατα μάλιστα ἀνακινήθηκε τό θέμα τοῦ Μεταξάκη, γιατί αὐτοί οἱ ἀπόγονοι τῶν Φράγκων -ἰδεολογικά δηλαδή- καί τῶν ἀντι-ἡσυχαστῶν καί τοῦ Κοραῆ ὑπάρχουν καί σήμερα. Εἶναι οἱ λεγόμενοι Οἰκουμενιστές. Αὐτοί πολεμᾶνε τήν Ὀρθοδοξία, τήν Ρωμιοσύνη, τήν Πατερική παράδοση καί πρόσφατα ἔκαναν καί συνέδριο ὑπέρ τοῦ Μεταξάκη στήν Κύπρο. Καί ἔγινε ἀφορμή αὐτό γιά νά μάθουμε περισσότερα γιά τόν Μεταξάκη.

«Αὐτός κατήργησεν τό παλαιόν ἑορτολόγιον καί εἰσήγαγεν τό Γρηγοριανόν, τό Παπικόν, ὅλως αὐθαιρέτως, ὅλως ἀπερισκέπτως, ἀντικανονικῶς καί παρανόμως». Δέν ἐπιτρεπόταν. Ἡ Ρωσία μέχρι σήμερα ἔχει τό παλαιό ἑορτολόγιο καί δέν ἔχουν κανένα πρόβλημα μέ τίς ἡμερομηνίες κ.λ.π. Ἀλλά ἦταν ὅλα αὐτά σχεδιασμένα γιά νά χτυπηθεῖ ἡ ἡσυχαστική παράδοση καί ἡ Ὀρθοδοξία. Δέν ἔκανε μόνο αὐτό, ἔκανε κι ἄλλα πράγματα.

Στό Τεκτονικό Δελτίο ὑπάρχει τό ἄρθρο ‘’Διάσημοι Τέκτονες’’ καί ἔχει στοιχεῖα πού ἀποδεικνύουν ὅτι ὄντως ἦταν Μασόνος. «Ζήτησε νά γνωρίσει καί νά μυηθεῖ στά μυστήρια πού κρύβονται στόν Τεκτονισμό καί τότε τόν ἔφεραν στήν Στοά ‘Ἁρμονία’ ὑπ’ ἀριθ. 44 τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πού εἶχε συγκεντρώσει στούς κόλπους της τήν ἀφρόκρεμα τοῦ ἐκεῖ Ἑλληνισμοῦ, ὅ,τι καλύτερο σέ γράμματα, ἐπιστῆμες καί δύναμη διέθετε τότε τό ἑλληνικό στοιχεῖο στήν Πόλη καί ἡ ὁποία κατά ἕναν τρόπο μέ τά μέλη της πού βρισκόταν σέ κάθε ὀργάνωση κοινοτική ἤ ἐθνική ἤ ἄλλη οὐσιαστικά ἐπηρέαζε τήν ἑλληνική ζωή. Ζήτησαν ἀπό τήν τότε Μεγάλη Ἀνατολή τῆς Ἑλλάδος τήν ἄδεια νά τόν μυήσουν καί ὅταν τήν ἔλαβαν ὁ Μελέτιος δέχθηκε καί τό τεκτονικό φῶς (τοῦ σκότους δηλαδή, τοῦ διαβόλου) κατά τίς ἀρχές τοῦ 1909. Παραμένει στήν Πόλη ἕνα χρόνο ἀκόμη καί μελετᾶ μέ πάθος τήν τεκτονική διδασκαλία πού τοῦ ἐπέτρεψε νά χαράξει μέ πραγματικά τεκτονικό τρόπο, ὅλες τίς πράξεις καί τά λόγια». Αὐτά τά γράφουν οἱ Μασόνοι τώρα. Εἶναι δικό τους κείμενο αὐτό, τό ὁποῖο μάλιστα ἔχει δημοσιευτεῖ στό Τεκτονικό Δελτίο αρ. 71, Ἰαν.-Φεβρ. 1967. Τό ἔχει γράψει κάποιος Ἀλέξανδρος Ζερβουδάκης καί ἔχει τίτλο: Διάσημοι Τέκτονες, Μελέτιος Μεταξάκης. Λέει κι ἄλλα… «ὀλίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού σάν τόν ἀδελφό Μελέτιο, δέχθηκαν τόν Τεκτονισμό καί τόν ἔκαμαν βίωμά τους». Δηλαδή τόν ὑμνεῖ κιόλας αὐτός ὁ Τέκτονας.

Τί ἔκανε αὐτός τώρα; Αὐτός ὁ Μεταξάκης ἔγινε πρῶτα Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν. Μετά ἔγινε Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας. Πράγμα πού ἀπαγορεύεται.

Τό «μεταθετό» δέν ἐπιτρέπεται. Νά μετατείθεται κάποιος ὄντας Ἐπίσκοπος ἀπό μία Μητρόπολη σέ μιά ἄλλη Μητρόπολη. Γιατί ὁ Ἐπίσκοπος νυμφεύεται τήν συγκεκριμένη Ἐκκλησία. Καί ὅταν φεύγει τί κάνει; Μοιχεύει. Φεύγει ἀπό τήν νύμφη του. Ἡ κάθε τοπική Ἐκκλησία γίνεται νύμφη τοῦ Ἐπισκόπου. Ὁ ἴδιος εἶναι ὁ νυμφίος. Δέν ἐπιτρέπεται νά ἀφήσεις τήν νύμφη καί νά πᾶς ἀλλοῦ, νά πάρεις ἄλλη νύμφη. Αὐτός λέγεται μοιχός. Θά πεῖτε ‘’γίνονται αὐτά σήμερα’’. Γίνονται, ἀλλά εἶναι παρά τούς Κανόνες, ἀντίθετα μέ τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι πρός τιμήν τοῦ π. Ἰερόθεου τοῦ Βλάχου, πού τοῦ πρότειναν νά ἀφήσει τήν Μητρόπολή του, μία πολύ μικρή Μητρόπολη, καί νά πάει νά γίνει Ἰωαννίνων καί δέν δέχθηκε. Καί γι’ αὐτό εἶναι ἀξιέπαινος ὁ ἄνθρωπος. Δέν δέχθηκε νά πάει σέ μεγάλη δηλαδή Μητρόπολη. Τί θά πεῖ μικρή καί μεγάλη; Αὐτή σοῦ ἔδωσε ὀ Θεός, μ’ αὐτή θά πεθάνεις. Ἐκεῖ θά πεθάνεις.

Ἀφοῦ ἔγινε Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας μετά ἔγινε καί Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Κι ἄλλη μετάθεση μετά. Ὁπότε μ’ αὐτή τήν ‘περιοδεία’ πού κάνει ὁ Μεταξάκης -ἦταν σκόπιμη ἡ περιοδεία- ἀπό τήν Ἀθήνα στό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καί μετά στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἔκανε καί Μητροπολίτης Κιτίου στήν Κύπρο –πέρασε κι ἀπό τήν Κύπρο! Καί ἐκεῖ ἔκαναν Συνέδριο πρός τιμή του– θάβει στή σειρά σέ ὄλα τά μέρη ἀπό τά ὁποῖα πέρασε τόν Ἡσυχασμό. Πολέμησε τόν Ἡσυχασμό ὅπου πῆγε.

Ἐπίσης, ὅταν ἦταν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυνήγησε τόν ἅγιο Νεκτάριο. Ὅταν ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀγωνιζόταν μέ πάρα πολλές δυσκολίες νά κτίσει τό Μοναστήρι του στήν Αἴγινα, μέ μεγάλη φτώχεια, μόνες τους οἱ καημένες οἱ μοναχές νά φορᾶνε παντελόνια καί νά ζυμώνουν τό τσιμέντο μέ τά πόδια τους, πῆγε ἐκεῖ αὐτός ὁ Μεταξάκης καί τόν ἀπέτρεπε: «Τί κάνεις ἐδῶ; Μοναστήρι κτίζεις τώρα; Δέν βλέπεις ὅτι τόσα ἐξωκκλήσια γύρω ἐδῶ ἐρήμωσαν; Δέν εἶναι γιά Μοναστήρια στήν σημερινή ἐποχή», αὐτά τοῦ ἔλεγε. Ὁ Νεαπόλεως ὅμως ἐξακολούθησε καί ἔγινε τό Μοναστήρι καί ἄλλα πολλά κατόπιν, ὥστε ἡ Αἴγινα σήμερα νά ἔχει τά πιό πολλά Μοναστήρια. «Τό προεῖπε ὁ Ἅγιος: «Θά γίνει ἡ Αἴγινα τό Ἅγιον Ὄρος τῶν Μοναζουσῶν». Καί ἤδη ἔχει ἐννέα Μοναστήρια γυναικῶν.

«Ἀλλά καί ποιά ἡ διαφορά στό τέλος τῶν δύο Ἱεραρχῶν; Ὁ Μεταξάκης πού ἔκανε τόσα εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶχε οἰκτρό τέλος. Τόν βρῆκαν ἕνα πρωί κάτω ἀπό τό κρεβάτι του -πεσμένο δηλαδή- νεκρό καί μέ τή γλῶσσα ἔξω. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν γλῶσσα, πού ἔλεγε αὐτά στόν Ἅγιο καί τόσα εἰς βάρος τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ἐξ ἀντιθέτου, ὁ Πενταπόλεως, ἔμεινε πιστός εἰς τήν Ἱερά Παράδοση καί ὑπέμεινε τούς πειρασμούς καί διώξεις, εἶχεν ἅγιον τέλος καί σήμερα τιμᾶται» παγκοσμίως, ὡς Ἅγιος. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἦταν Ἡσυχαστής καί ἀπό τόν ἴδιο ἔχουμε τήν ἁγιασμένη σειρά τῶν διαδόχων του, τά πνευματικά του παιδιά. Ὁ Ἅγιος Σάββας τῆς Καλύμνου, ὁ π. Φιλόθεος ὁ Ζερβάκος ἦταν πνευματικά παιδιά τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἕνας Ἅγιος μεταλαμπαδεύει τό φῶς, τήν Ὀρθοδοξία στούς ἄλλους, στά πνευματικά του παιδιά καί γίνεται αὐτή ἡ Ἡσυχαστική ἀναγέννηση στήν Ἑλλάδα πού φτάνει μέχρι τίς μέρες μας.

Ὁ μασόνος Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης ὑπῆρξε πρωτοπόρος τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τότε ξεκίνησε ὁ Οἰκουμενισμός, κάπου τό 1920, μέ κάποιες ἐγκύκλιους καί μάλιστα ὁ ἴδιος δέχτηκε καί τόν Ἀγγλικανό ‘Ἐπίσκοπο’ μέ μεγάλες τιμές κ.λ.π. Αὐτά τά πράγματα ἦταν ἡ ἀρχή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως δυστυχῶς τούς δεχόμαστε καί σήμερα αὐτούς καί τούς τιμᾶμε σάν νά εἶναι Ἐκκλησία. Πρόσφατα σέ μία Μητρόπολη τούς Μονοφυσίτες, τούς Ἀρμένιους τούς ἔβαλε καί μέσα στό Ἱερό Βῆμα ὁ Ἐπίσκοπος ἐπίσημα, τό ὁποῖο ἀπό τούς ἱερούς Κανόνες ἀπαγορεύεται. Ὄχι στό Ἱερό Βῆμα, οὔτε στήν Ἐκκλησία δέν ἐπιτρέπεται νά βάλεις τόν αἱρετικό. Δέν ἐπιτρέπεται νά μπεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία αἱρετικός, οὔτε κι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπιτρέπεται νά πηγαίνουμε καί νά παραστεκόμαστε σέ ἐκκλησίες αἱρετικῶν καί πολύ περισσότερο νά συμπροσευχόμαστε.

Ἔκανε καί τό ἡμερολογιακό σχίσμα καί πολλά πολλά ἄλλα. Μέ ἕνα λόγο θάβει στή σειρά, σέ ὅλα τά μέρη ἀπό τά ὁποῖα πέρασε, τόν Ἡσυχασμό. Μόνο στήν Ἀντιόχεια δέν μποροῦσε νά πάει -γλιτώσανε ἐκεῖ- διότι ἡ Ἀντιόχεια εἶχε ἐπαναστατήσει ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ρωμηοσύνης ἀπό τόν προηγούμενο αἰῶνα καί δέν δεχόταν πλέον ἡ Ἀντιόχεια Ἑλληνορθοδόξους ἐπισκόπους. Ἀλλιῶς θά εἶχε πάει καί στήν Ἀντιόχεια ὁ Μεταξάκης. Οὔτε στά Ἱεροσόλυμα πῆγε. Ὑποψιάζομαι δέ ὅτι δέν εἶναι ἀμέτοχοι οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες στήν ὅλη αὐτή ἐξέλιξη, διότι αὐτοί πάντα ἔβαζαν καί βάζουν ὡς στόχο τους τό θάψιμο τοῦ Ἡσυχασμοῦ.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

http://www.hristospanagia.gr/?p=61315#more-61315