«Ἄλλα τά τοῦ Λειτουργοῦ Ἱερέως καί ἄλλα τά τῶν ἁπλῶν χριστιανῶν.

 

 Νομίζω πάς κάθε ἱερεύς, πού βαδίζει στά ἴχνη τοῦ Χριστοῦ, συχνά ἐμπαίζεται, ἀδικεῖται, σταυρώνεται. εἶναι σάν νά βλέπουμε τόν Χριστό νά βαδίζη πρός τόν Γολγοθᾶ. Τό φαιλόνι δέν ἔχει μανίκια. Κι αὐτό, ὅπως λέγει ὁ Ἄγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, εἶναι γιά νά μήν «ἀνακατεύωνται» οἱ ἱερεῖς μέ πράγματα κοσμικά. Κάποτε διαβάστηκαν οἱ ἐξορκισμοί σέ μία ψυχή, ἡ ὁποία ὑπέφερε ἀπό ἐνέργειες τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων. Ξέρετε γιατί ἄρχισε νά διαμαρτύρεται καί νά φωνάζη; Διότι, μόλις τῆς ἔβαλε ὁ ἱερεύς ἐπάνω της τό φαιλόνιο, αὐτό μέ τό ὁποῖο εἶχε λειτουργήσει, γέμισε εὐωδία, καί τό δαιμόνιο δέν τήν ἄντεξε καί ἄρχισε νά διαμαρτύρεται. Κατά τήν δική της βέβαια ὁμολογία, πού ἔκανε τήν ἑπομένη ἡμέρα.
Μιά ἀκόμη ἱστορία μαρτυρεῖ τήν ἱερότητα τῶν ἀμφίων καί τή δύναμι τῆς Ἱερωσύνης:

Ἑτοιμαζόταν ὁ Ἀνώνυμος Ἡσυχαστής νά τελέση τήν Θεία Λειτουργία. Εἶχε «πάρει καιρό», ὅπως λέγεται ἡ προετοιμασία, πού κάνουμε οἱ ἱερεῖς μπροστά στό ἱερό Τέμπλο καί ὕστερα μπαίνουμε στό Ἅγιο Βῆμα καί ἐνδυόμεθα τά ἱερά ἄμφια.
Τήν ὥρα, πού πήγαινε νά πάρη τά ἄμφιά του ἀπό κάποιο ντουλάπι τοῦ Ἱεροῦ, γιά νά τά φορέση, βλέπει νά ἀνοίγουν τά οὐράνια καί νά κατεβαίνη ἀπό ψηλά ἕνα πλῆθος Ἀγγέλων, πού κρατοῦσαν ἕνα τεράστιο σκεῦος, σάν δίσκο, σάν πανέρι – ἀκατανόητο αὐτό γιά τά ἀνθρώπινα μάτια. εἶχε μέσα ἄμφια, τά ὁποῖα ἔφεραν ἀπό τόν οὐρανό οἱ Ἀγγελοι καί τόν ἔντυσαν θεοϋφάντως! Ἡ στολή ἦταν θεοΰφαντη! Τί ἄμφια ἦταν ἐκεῖνα, πού τόν ἔντυσαν! Ποιός μπορεῖ νά τά περιγράψη, ποιός μπορεῖ νά μιλήση γι᾿ αὐτά;(Ἀνωνύμου Ἡσυχαστοῦ, «Νηπτική Θεωρία», λόγος 18ος, Θεσ / νίκη 1979, σελ. 205 – 206).
Προσέξτε μιά ἁκόμη ἱστορία, ἄλλο ἕνα γεγονός πολύ σημαντικό: Σ᾿ ἕνα χωριό τῆς πατρίδος μας ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος ἐπόθησε νά δῆ πῶς τοῦ πᾶνε τά ἱερά ἄμφια τοῦ ἱερέως τοῦ χωριοῦ, τόν ὁποῖο καί «ζήλευε», ὅταν τόν ἔβλεπε ὁλόλαμπρο νά ἱερουργῆ. Ἔτσι κάποιο πρωϊνό πού ἔλειπε ὁ παπᾶς, μπῆκε κρυφά μέσα στήν Ἐκκλησία καί ντύθηκε τά ἱερά ἄμφια. Τί σκεφτόταν, ὅταν φοροῦσε τά ἄμφια, δέν γνωρίζουμε. Ἐκεῖνο ὅμως πού ἔκανε μεγάλη ἐντύπωσι ἦταν ὅτι, ὅταν προσπάθησε νά τά βγάλη, διεπίστωσε τρομαγμένος ὅτι δέν ἔβγαιναν ἀπό πάνω του!
Ἄρχισε νά φωνάζη, νά καλῆ σέ βοήθεια. Ἔτρεξε κόσμος πολύς. Προσπάθησαν ἀρκετοί νά τοῦ βγάλουν τά ἄμφια, ἀλλά εἰς «μάτην». Τά ἄμφια δέν ξεκολοῦσαν ἀπό πάνω του μέ κανέναν τρόπο!
Ἦρθε ὅμως καί ὁ παπᾶς καί τοῦ τά ἔβγαλε μέ τάξι, μέ εὐπρέπεια, ἱερατικά, εὐλογῶντας καί προσευχόμενος.

Ὅσα ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας, εἶναι ἅγια, σεβαστά. Γι᾿ αὐτό μήν ἀκουμπᾶτε τό χέρι σας, ἐκεῖ πού δέν πρέπει. Ἄλλα τά τοῦ Λειτουργοῦ Ἱερέως καί ἄλλα τά τῶν ἁπλῶν χριστιανῶν.
Εὔχομαι κάθε φορά πού μπαίνετε μέσα στόν Ναό γιά νά λειτουργηθῆτε, νά βγαίνετε μπολιασμένοι, μεταμορφωμένοι. Νά σᾶς ἔχη ἤδη μεταγγισθῆ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά ζῆτε μιά καινούργια ζωή, ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

πηγή:ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο 

http://www.hristospanagia.gr/?p=14979#more-14979