«Δέν ἔχομε ἀπολογία, ἄν γνωρίζομε τό καλό καί δέν τό πράξομε»

Ἅγιος Ἡσύχιος

«Συμβουλές γιά τό ἦθος τῶν ἀνθρώπων

καί τήν ἐνάρετη ζωή…»

183. Δέν εἶναι δυνατό νά γραφοῦν γράμματα πάνω στόν ἀέρα, ἀλλά πρέπει νά χαραχτοῦν πάνω σέ κάποιο σῶμα γιά νά μένουν διαρκή. Ἔτσι καί στήν κοπιαστική νήψη ἄς κολλήσουμε τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά νά μένει ἡ ὡραιότατη ἀρετή τῆς νηφαλιότητας διαρκής μαζί μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό καί μέσω Αὐτοῦ νά διατηρεῖται σ᾿ ἐμᾶς ἀναφαίρετη στόν αἰώνα.
184. Στήριξε τά ἔργα σου πάνω στόν Κύριο καί θά βρεῖς χάρη. Τότε δέ θά λέγεται καί γιά μᾶς ἀπό τόν προφήτη: «Στό στόμα τους Κύριε εἶσαι κοντά, πολύ μακριά ὅμως ἀπό τά νεφρά τους»¹ (τήν ἕδρα τοῦ θυμικοῦ).
Κανείς, ἐκτός ἀπό τόν Ἰησοῦ, δέν μπορεῖ νά εἰρηνεύσει τήν καρδιά σου ἀπό τά πάθη, παρά αὐτός ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πού συνένωσε ἐκεῖνα πού ἦταν ἀπομακρυσμένα².

 185. Τό ἴδιο σκοτίζουν τήν ψυχή, τόσο οἱ συνομιλίες τῶν λογισμῶν κατά διάνοια ὅσο καί οἱ ἐξωτερικές συναναστροφές καί ἀργολογίες. Γιά νά ἀποφύγομε τή βλάβη τοῦ νοῦ μας πρέπει καί τούς δύο, δηλ. καί τούς λογισμούς καί τούς ἀνθρώπους πού θέλουν νά ἀργολογοῦν, νά τούς λυποῦμε γιά πολύ εὔλογη κατά Θεόν αἰτία, γιά νά μή σκοτισθεῖ ὁ νοῦς καί χαλαρώσει τή νήψη. Γιατί ὅταν μᾶς σκοτίσει ἡ λήθη, χάνομε τήν προσοχή τοῦ νοῦ.
186. Ἐκεῖνος πού μέ κάθε προθυμία κρατᾶ τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς, θά ἀποκτήσει δάσκαλο αὐτῆς τῆς ἱερῆς ἐργασίας τόν νομοθέτη της Χριστό, πού θά τοῦ ὑπαγορεύει μυστικά τό θέλημά Του. «Θ᾿ ἀκούσω τί θά πεῖ μέσα μου ὁ Κύριος ὁ Θεός»³, λέει ὁ Δαβίδ, φανερώνοντας αὐτό τό πράγμα. Μιλώντας γιά τό νοητό πόλεμο καί θέλοντας νά δηλώσει τήν ἐπιστροφή τοῦ νοῦ πρός τόν ἑαυτό του καί τήν προστατευτική ὑπεράσπιση ἀπό τό Θεό, ἔλεγε: «Καί θά ρωτήσει ὁ ἄνθρωπος, ἄραγε ὁ δίκαιος θά ἀμοιφθεῖ;» Κατόπιν ἀπό τή συζήτηση ἀνάμεσά τους, ἐγκρίθηκε ἡ ἀπόφαση: «Ἄρα ὑπάρχει ὁ Θεός πού θά κρίνει αὐτούς»⁴, δηλ. τούς πονηρούς δαίμονες, στό χῶρο τῆς καρδιᾶς μας. Καί σέ ἄλλο μέρος λέει: «Θά προσέλθει ἄνθρωπος μέ βαθιά καρδιά καί θά ὑψωθεῖ ὁ Θεός»⁵. Καί τότε τίς πληγές τῶν δαιμόνων θά τίς θεωρήσομε σάν βέλη νηπίων.
187. Μέ παιδαγωγημένη τήν καρδιά μας ἀπό τή σοφία⁶ ἄς ζοῦμε πάντοτε, κατά τόν Δαβίδ, ἀναπνέοντας ἀδιάκοπα αὐτή τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί τή σοφία τοῦ Θεοῦ⁷, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἄν ἀπό οἱαδήποτε περίσταση χαλαρωθοῦμε καί ἀμελήσομε τήν νοητή αὐτή ἐργασία, τό ἄλλο πρωί ἄς σφίξομε πάλι γερά τή μέση τοῦ νοῦ μας καί ἄς ξαναρχίσομε μέ δύναμη τήν νοητή αὐτή ἐργασία. Γιατί δέν ἔχομε ἀπολογία, ἄν γνωρίζομε τό καλό καί δέν τό πράξομε.
συνεχίζεται…..

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

«ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ» Τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν
Τόμος α΄(σελ. 212-213)

Ἐκδόσεις: ”Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας»

Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις  ”Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας», γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τα βιβλία πού ἐκδίδουν.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/ 

1Ἱερ. Ιβ΄ : 2.

2Ἐφ. β΄: 14.

3Ψαλμ. 84 : 9.

4Ψαλμ. 57 : 12.

5Ψαλμ. 63 : 7.

6Ψαλμ. 89 : 12.

7Α΄ Κορ. α΄ : 24.

http://www.hristospanagia.gr/?p=53508#more-53508