Ὑπῆρξαν πράγματι μασόνοι οἱ κληρικοὶ οἱ ἀναφερόμενοι κατὰ καιροὺς ὡς τοιοῦτοι εἰς τὰ τεκτονικὰ ἔντυπα; Α΄

ΔΙΑΤΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΤΑΧΘΗ ΣΧΕΤΙΚΑΙ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΑΝΑΚΡΙΣΕΙΣ;

Ὑπῆρξαν πράγματι μασόνοι οἱ κληρικοὶ
οἱ ἀναφερόμενοι κατὰ καιροὺς ὡς τοιοῦτοι
εἰς τὰ τεκτονικὰ ἔντυπα;
Α΄
       Ἡ πληγὴ αὐτὴ – οἱ µασόνοι κληρικοὶ – στὸ Σῶµα τῆς Ἐκκλησίας µας, τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας, πυορροεῖ ἀπὸ χρόνων πολλῶν. Ἀπὸ τὰ τέλη ἤδη τοῦ προπερασµένου αἰώνα (εἰς τὰ 1882) ἀποκαλύπτουν οἱ τέκτονες τὴν πρώτη µύηση, τὴν εἰσδοχὴ δηλαδὴ ἐπισήµου – ὅπως δηλώνουν – κληρικοῦ στὴν Στοά τους, γενικότερα στὸν ἀθηναϊκὸ χῶρο! Καὶ ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις γιὰ τὴν ἀναζήτηση καὶ ἀποκάλυψη τοῦ ψεύδους ἢ τῆς ἀλήθειας τῆς µασονικῆς ἐκείνης ἀναφορᾶς δὲν ἔγιναν. Ζῶντος τοῦ ἐπισήµου ἐκείνου κληρικοῦ!
Τέτοιες ἀναφορὲς γιὰ µυήσεις κληρικῶν µας εἰς τὴν Μασονία ἔχουµε δεκάδες ὁλόκληρες, ἔκτοτε καὶ ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις, παρ’ ὅλα αὐτά, δὲν διατάσσονται!
Μόνο διαψεύσεις κατὰ καιροὺς γίνονται, τόσον ἀπὸ τοὺς «κατηγορούµενους» ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν κεντρικὴ ἐκκλησιαστικὴ Ἡγεσία µας. Ἀλλὰ οἱ διαψεύσεις τῶν σεβαστῶν κληρικῶν µας διαψεύδονται ἐν συνεχείᾳ ἀπὸ τοὺς τέκτονες διὰ τῆς δηµοσιεύσεως, πάλι καὶ πάλι, σειρᾶς ὁλόκληρης ὀνοµάτων, κάποτε δὲ καὶ µετὰ σχετικῶν φωτογραφιῶν!Ποιοὺς λοιπὸν νὰ πιστέψουµε;
Ποιοὺς λοιπὸν νὰ πιστέψουµε; Τοὺς µασόνους ἢ τοὺς «καταγγελλόµενους» κληρικούς µας καὶ τὴν ὑψηλὴ ἐκκλησιαστική µας ∆ιοίκηση; Μὰ τοὺς δεύτερους βεβαίως θὰ θέλαµε νὰ πιστέψουµε, ἀφοῦ «χείλη Ἀρχιερέων δὲν ψεύδονται», βεβαιότατα. Ἀλλὰ οἱ τέκτονες ἐπιµένουν. –Ναί, γράφουν, καὶ εἶπαν στὴν τηλοψία: ὑπάρχουν στὶς τάξεις µας κληρικοὶ µασόνοι! Ἀλλὰ – ἐπαναλαµβάνουµε γιὰ τρίτη φορά – ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις καὶ πάλι δὲν διατάσσονται. Τὸ πρόβληµα ἔτσι σέρνεται. Οἱ συνέπειες εἶναι σοβαρές. Ὁ δὲ σχετικὸς Συγκρητιστικὸς Οἰκουµενισµὸς καλπάζει ἤδη, τόσον ἐκτὸς ὅσον καὶ ἐντὸς τῶν τειχῶν µας. Οἱ δὲ ἀναφερόµενοι κατὰ καιροὺς ὡς µασόνοι, σεβαστοὶ κατὰ τὰ ἄλλα Ἀρχιερεῖς µας, ὑπῆρξαν πρωτοπόροι τοῦ ἰσοπεδωτικοῦ Οἰκουµενισµοῦ. Ἡ γενικότερη βλάβη εἶναι δηλαδὴ ὑπαρκτὴ καὶ συνεχῶς βαθαίνει, κατὰ τὰ ἡµέτερα δόγµατα.
Οἱ νέοι ἐνηµερώνονται τώρα.
Ἐπιπροσθέτως, κατὰ τοὺς χρόνους ἐτούτους, οἱ νέοι διὰ τοῦ ∆ιαδικτύου ἐνηµερώνονται γρήγορα γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικά µας ζητήµατα, ὅσοι ἐνδιαφέρονται, καὶ εἶναι πολλοί, εἶναι δὲ ἡ ἀφρόκρεµα τῆς νεολαίας µας. Καὶ βλέπουν στὸ ∆ιαδίκτυο νὰ ἀναρτῶνται ἀκόµη καὶ φωτογρα- φίες κληρικῶν µας µὲ στολὲς µασονικῶν ἱπποτικῶν ταγµάτων, καὶ τὰ λοιπὰ παρεµφερῆ καὶ ἀπαράδεκτα, χωρὶς νὰ γίνεται τίποτα!  Ἢ νὰ λαµβάνουν κατὰ καιροὺς µερικοὶ κληρικοί µας (γιὰ τοὺς πτωχούς τους) ἀπὸ τεκτονικὰ ἱδρύµατα καὶ Στοὲς λίγα χρήµατα ἢ καὶ δέµατα, στέλνοντας ἐν συνεχείᾳ εἰς τοὺς µασόνους αὐτοὺς εὐχαριστήριες ἐπιστολές.  Τὶς ὁποῖες δηµοσιεύουν, βεβαιότατα, οἱ τέκτονες, πρὸς µεγάλην χαρὰ – καὶ σκοπούµενη προβολὴ – τῶν τεκτονικῶν ἱδρυµάτων τους. ∆ικαιολογηµένα, ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τους. Οἱ δὲ χριστιανοὶ ποὺ τὰ «βλέπουν», διαποροῦντες κινοῦν τὴν κεφαλήν τους γιὰ τὴν «ἀφέλεια» τῶν κληρικῶν µας ἐκείνων. Καὶ διερωτῶνται: Ἀφελεῖς εἶναι οἱ κληρικοὶ µας αὐτοὶ ἢ µήπως καὶ συµµετέχουν εἰς τὶς Στοὲς τῶν τεκτόνων;
«Παράσηµα» ἐκκλησιαστικὰ σὲ µασόνους;
Φθάσαµε ἔτσι στὸ σηµεῖο νά «παρασηµοφοροῦνται» ἀπὸ κληρικοὺς κάποιοι τέκτονες, τὴν ἴδια στιγµὴ ποὺ γιὰ τὴν ἑδραία τους Πίστη οἱ «Νικόλαοι Σωτηρόπουλοι» ἀφορίζονται! (καὶ ἄλλοι «παραµερίζονται») Ζητᾶτε νὰ σᾶς ποῦµε ὀνόµατα τρανταχτὰ παρασηµοφορούντων κληρικῶν καὶ παρασηµοφορούµενων µεγαλοµασόνων; Ὅσα θέλετε! Καὶ µὲ φωτογραφίες, ἐνίοτε! Ἀλλὰ δὲν ἔχει αὐτὸ νόηµα. Ἀνακρίσεις λοιπόν. Κανονικὲς ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις νὰ γίνονται. Καὶ ἂν οἱ τεκτονικὲς δηλώσεις εἶναι ψευδεῖς, ἂν δηλαδὴ οἱ µασόνοι δὲν προσκοµίζουν γραπτὰ στοιχεῖα ἢ ἄλλες, ἀξιόπιστες µαρτυρίες, ὅτι οἱ κληρικοὶ τοὺς ὁποίους ἀναφέρουν ὡς «ἀδελφοὺς» των εἶναι πράγµατι µασόνοι, τότε νὰ λαµβάνουν τὰ ἐπίχειρα τῶν συκοφαντιῶν τους. Ἂν πάλι οἱ διαψεύδοντες κληρικοὶ ψεύδονται καὶ εἶναι πράγµατι µασόνοι, τότε ἡ ἐκκλησιαστική µας ∆ιοίκηση νὰ πράττει τὰ καθ’ ἑαυτήν, συµφώνως πρὸς τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέσµια.
Ἡ µασονικὴ περιγραφὴ τῆς πρώτης µυήσεως κληρικοῦ (1882)
Γιὰ λόγους ἱστορικούς, τώρα, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἐπισηµάνουµε τὴν ταραχή, τὶς συνέπειες τῆς εἰσόδου κληρικῶν µας – καὶ γενικότερα χριστιανῶν – στὶς Στοὲς τῶν τεκτόνων θὰ παρουσιάσουµε ἐδῶ τὸ τί ἔγραψαν αὐτοὶ οἱ τέκτονες στὸ ἐπίσηµο περιοδικό τους γιὰ τὴν πρώτη εἰσδοχὴ κληρικοῦ στὶς Στοές τους, ἐπισυµβάσης τὸ 1882, στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο (Ἀθήνα). ∆ιαβάζουµε λοιπὸν στὸ τεκτονικὸ περιοδικό, φρίττοντες, τὰ ἑξῆς θλιβερότατα. Τίτλος τοῦ δηµοσιεύµατος ἐκείνου εἶναι:
ΤΕΛΕΤΗ ΜΥΗΣΕΩΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥ
Καὶ ἐν συνεχείᾳ: Μεγαλοπρεπὴς καὶ ἐπιβάλλουσα [ἐπιβλητικὴ] ἀπέβη τελευταία τις πρὸς µύησιν συνεδρίασις τῆς Στοᾶς ὁ Πυθαγόρας. Ἐπίσηµος κληρικὸς ὡδηγήθη κατὰ τὰ κεκανονισµένα ἐντός τῆς Στοᾶς, µετὰ θάρρους καὶ εὐσταθείας εἰς τὰς συνήθεις τοῦ Σεβασµίου [τοῦ προέδρου τῆς Στοᾶς] ἐρωτήσεις ἀπαντῶν καὶ τὸν νενοµισµένον ὅρκον ὠµόσας [ὁ «ἐπίσηµος» κληρικός, ὁ Ἀρχιµανδρίτης!] καὶ εἴτα ἕνα ἕκαστον ἀλληλοδιαδόχως ἀσπασθείς, ἁπάντων µετὰ κατανύξεως ἱσταµένων. Ἀφοῦ ὁ Σεβάσµιος ἀνέπτυξε ἁρµοδίως ὡραίαν περιληπτικὴν διδασκαλίαν τοῦ Α΄ βαθµοῦ ὁ µὲν ἀδελφὸς Ἀλεξανδρόπουλος [µεγαλοµασόνος] ἀπήγγειλεν ἀνάλογον πρὸς τὴν τελετὴν λογίδριον, ὁ δὲ νέος ἀδελφός, [ὁ «ἐπίσηµος» κληρικός!] ἐν ἱερᾷ συγκινήσει ἐξεδήλωσε τὴν εἰλικρινῆ χαράν του καὶ ὑπεσχέθη τὴν ἔνθερµον ἀρωγήν του, πρὸς τοὺς ὑψηλούς τῆς [µασονικῆς] ἀδελφότητος σκοπούς…
Καὶ ὁ ἀξιωµατοῦχος τῆς Στοᾶς συνεχίζει: …∆ιὰ πρώτην φορὰν ὁ ἡµέτερος Πυθαγόρας ἡ Στοὰ τῶν Ἀθηνῶν, ἡ πρωτεύουσα Στοὰ τῆς Ἑλλάδος ἔχει τὸ εὐτύχηµα νὰ χαιρετίση εἰς τοὺς κόλπους της ἀποδεχοµένη, θεράποντα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας [!]. Ὁ οἰωνὸς εἶναι ἄριστος. Ἡ θαρραλέα ἐµφάνισις καὶ ἡ θερµὴ ὑποδοχὴ τοῦ λογίου κληρικοῦ ἔσεται πρόδροµος καὶ ἀπωτέρου µεγαλείου διὰ τε τὸν ἐλευθεροτεκτονισµόν, ὅστις δεῖται ὁµολογουµένως τῆς συνδροµῆς ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων καὶ ὅλων τῶν ἐπιστηµονικῶν κύκλων, καὶ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν [τὸ µελλοντικὸ «µεγαλεῖο»!], ἥτις ἐπίσης ὁµολογουµένως δεῖται διαρρυθµίσεως (Τεκτ. περιοδικὸ «Πυθαγόρας» ἔτος Α’, ∆εκέµβριος 1882, ἀριθ. 12, σελ. 353-358)…
Ἐνδιάµεσο σχόλιο τοῦ ὑπογράφοντος.
Τὰ προαναφερθέντα ἐκεῖνα λόγια τοῦ µασόνου κατὰ τὴν πρώτη µύηση κληρικοῦ στὸν ἀθηναϊκὸ χῶρο ἦταν «προφητικά». ∆ιότι 1) ἐπακολούθησαν καὶ ἄλλες µυήσεις «λογίων» ἐπίσης κληρικῶν µας, ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων µάλιστα δι᾽ ἐπισήµου ἐπιστολῆς του ἐντάσσει µεγαλοτέκτονα «εἰς τὴν γενναίαν καὶ τετιµηµένην παρεµβολὴν τῶν συµµετόχων καὶ συνεργατῶν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας ἐν τῇ προσπαθείᾳ αὐτῆς εἰς προώθησιν τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν» (Ἴδε πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἀναστασίου Κ. Γκοτσόπουλου, «Πατριάρχης Ἀθηναγόρας πρὸς Μελισσαρόπουλο» (στὸν «Ὀρθ. Τύπο» ἀπὸ 2/10/ ἕως καὶ 16/10/2015) τρία ἐνδελεχῆ ἄρθρα), δίδοντας εἰς αὐτὸν καὶ ἀναφορὰν περὶ τῶν σχετικῶν πρὸς τοῦτο ἐνεργειῶν του, 2) ἐµφανίστηκαν «µεταπατερικὲς» θεωρίες στὸν χῶρο τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας µας, καί, 3) ἡµέτεροι κληρικοὶ συνεχίζουν – ἀγαλλοµένῳ στόµατι – ἀτελευτήτως τὶς «συζητήσεις» εἰς τὸ Παγκόσµιο Συµβούλιο τῶν «Ἐκκλησιῶν» (καὶ ἀλλοῦ), µὲ ὁµοτράπεζους – καὶ ἰσότιµους – ἀκόµη καὶ ὁµάδες αἱρετικῶν (καὶ ἀντιτριαδιστῶν, παλαιότερα)!
Οἱ «προοδευτικὲς» διαρρυθµίσεις λοιπὸν στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας µας ποὺ εὐχήθηκε καὶ «διεῖδε» ὁ τέκνων ἐκεῖνος, τότε – τὸ 1882, ἐντός τῆς Στοᾶς – ἔρχονται, ἦλθαν καὶ σίγουρα θ’ ἀκολουθήσουν κι ἄλλες, παρόµοιες ἢ καὶ χειρότερες διαρρυθµίσεις στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πολιτείας ὁµοῦ, ἔτσι ὥστε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυµος (Λιάπης) µὲ πόνον ψυχῆς νὰ κραυγάζει, πάλι καὶ πάλι: – «Μὲ ποιὸ θράσος ζητᾶτε τὴν κατάργηση τῶν θρησκευτικῶν, τῆς προσευχῆς, τοῦ ἐκκλησιασµοῦ;» («Ὀρθόδοξος Τύπος» 4/9/2015)
Σηµεῖα τῶν καιρῶν ὅλ’ αὐτά.
Τί «ἔπαθε» λοιπὸν (ἐθελουσίως) ὁ κληρικὸς µας ἐκεῖνος κατὰ τὴν µύησιν του εἰς τὴν Στοὰν τῶν τεκνόνων;
«Ἔπαθε» ὅσα ἀκριβῶς καὶ ἐπισηµότατα εἰς τὰ µασονικὰ Τυπικὰ ἀναφέρονται, δηλαδή: -Τὸν ὁδήγησαν σ’ ἕνα στενό, µισοσκότεινο καὶ χωρὶς παράθυρα µὲ µαύρους τοίχους δωµάτιο, γιὰ νὰ συντάξει τὴν «πνευµατική» του διαθήκη, τὴν ὁποία σὲ λίγο παρέλαβαν καρφώνοντάς την στὴν αἰχµὴ ξίφους! Εἶδε στὸν σκοτεινὸ αὐτὸν θάλαµο – µεταξὺ ἄλλων – ἕνα βαλσαµωµένον πετεινὸ καὶ ἀνθρώπινο κρανίο, ἀπὸ τὶς κόγχες τῶν ὀφθαλµῶν τοῦ ὁποίου ἐξήρχετο (τεχνητὸ) φῶς. Ἐν συνεχείᾳ: -Μ’ ἕνα µαῦρο πανὶ τοῦ ἔδεσαν καὶ τὰ δύο του µάτια. -Ἀφήρεσαν ἀπὸ τὰ ἐνδύµατά του ΟΛΑ τὰ µεταλλικὰ ἀντικείµενα, δηλαδὴ κέρµατα, ρολόϊ, τυχὸν δαχτυλίδια, σταυρούς -Ἄρχισαν νὰ τὸν ξεγυµνώνουν (τὸν «ἐπίσηµο» ἐκεῖνον κληρικόν, ὅπως καὶ κάθε µυούµενον!), δηλαδὴ τοῦ γύµνωσαν τὸ ἀριστερὸ στῆθος (σὺν τοῖς ἄλλοις γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν ὅτι δὲν ἦταν γυναίκα!), τοῦ σήκωσαν ἕως πάνω ἀπὸ τὸ γόνατο τοῦ δεξιοῦ του ποδιοῦ τὸ παντελόνι, τοῦ ἔβγαλαν τὰ παπούτσια, τοῦ φόρεσαν στὸ δεξιὸ πόδι µία µαύρη παντόφλα, ἐνῷ κατὰ τὸ ἀριστερὸ τὸν ἄφηναν νὰ εἶναι ξυπόλητος (Στὰ «Τυπικὰ» µυήσεως στὸν Α’ τεκτονικὸ βαθµό, παλαιὰ καὶ νεώτερα, καθὼς καὶ εἰς τὰ κείµενα τεκτόνων: Ἰωάννου Μαργαρίτου Ἰωαννίδου, Τεκτονικὰ Θέµατα, ἔκδοσις Σεβάσµιας Στοᾶς «∆ηµήτριος Μαργαρίτης», Θεσσαλονίκη, Τιµ. Βρατσάνου, Τὸ βιβλίο τοῦ µαθητοῦ, Ἀθῆναι 1953, Ἀχιλλέως Ξενάκη, τέκτονος 30ου, Φροντιστήρια εἰς Α’ βαθµὸν τὸ Ἐγκόλπιον τοῦ Τέκτονα Μαθητῆ, µετὰ προλόγου τοῦ Μεγάλου ∆ιδασκάλου αὐτοῦ Ν. Παναγόπουλου, καὶ πολλάκις ἀλλοῦ).
Ἡ τελετὴ µυήσεως τοῦ ἀφελοῦς ἐκείνου Ἀρχιµανδρίτη – ὅπως καὶ κάθε ἄλλου εἰσερχόµενου στὴ Μασονία – ἦταν µακρὰ καὶ σχολαστική. Γιὰ νὰ µὴ πολυλογοῦµε, ἰδοὺ ὀλίγα ἀκόµη, ὄχι τῆς νοσηρῆς φαντασίας «συν ωµοσιολόγων» ἀποκυήµατα, ἀλλὰ ἔτσι ὅπως τὰ ἀντλοῦµε ἀπὸ ἐπίσηµα τεκτονικὰ τυπικά. Ἰδοὺ τί διαβάζουµε σ’ ἕνα τέτοιο: «… Στερηθείς τῶν µετάλλων του [κάθε µυούµενος], γυµνωθείς καὶ µὲ τοὺς ὀφθαλµοὺς στερεῶς κεκαλυµµένους, φέρων σχοινίον ἀπὸ τοῦ λαιµοῦ, σύµβολον τῆς ὀµφαλικῆς λωρίδος τοῦ νεογεννήτου, ὁ ὑποψήφιος διὰ µέσου ἐµποδίων, κρότων καὶ ταραχῶν, συµβόλων τῶν δυσκολιῶν διὰ τὴν ἀπόκτησιν τῆς Γνώσεως καὶ τὴν ἀπόλαυσιν τοῦ φωτὸς ὁδηγεῖται πρὸ τῆς θύρας τοῦ [µασονικοῦ] Ναοῦ, τὴν ὁποία κρούει ἀτάκτως [καὶ ὄχι συνθηµατικά] … ∆ιὰ νὰ διέλθη τὸ κατώφλιον τοῦ Ναοῦ, ὀφείλει νὰ κύψη µέχρι τοῦ δαπέδου…» («Τεκτονικὰ θέµατα, τυπικὸν ἐπεξηγηµατικὸν τοῦ Α´ Συµβολικοῦ Βαθµοῦ», σελ. 9, Ἀλεξάνδρεια, 525 (1925;)).
Ἀρχίζουν µετὰ οἱ ἐντός τῆς Στοᾶς τελετουργικὲς περιοδεῖες τοῦ µυουµένου ἐν µέσῳ φλογῶν, ἐµποδίων καὶ κρότων, ἕως τῆς στιγµῆς ποὺ οἱ ὀφθαλµοὶ του ξεσκεπάζονται καὶ «βλέπει τὸ τεκτονικὸ φῶς». Ὁ νεοµύητος ἔτσι «ἀναγεννᾶται» µασονικῶς, γίνεται «νέος» ἄνθρωπος πλέον, «τέκνον τοῦ φωτός», µασόνος κανονικὸς δεσµευµένος µὲ ὅρκους βαρεῖς.
Τί σηµαίνουν λοιπὸν ὅλ’ αὐτά;
Κατὰ τὴν γνώµη µας ὡς χριστιανῶν ἐρευνητῶν, µὲ ὅλα ἐτοῦτα, τὸ βάπτισµα τῶν χριστιανῶν ἀµαυρώνεται. Ἂν ὁ µυηθείς εἶναι κληρικός, τότε ἀµαυρώνεται, βεβηλώνεται καὶ αὐτὴ ἡ ἱερωσύνη του. Μὲ δύο λόγια: ὁ χριστιανὸς «ξεβαφτίζεται» (∆ιότι κατὰ τὶς µασονικὲς διδασκαλίες ὁ Σκοτεινὸς Θάλαµος στὸν ὁποῖο εἰσάγεται ὁ µυούµενος συµβολίζει τὴν Μητρικὴ κοιλότητα ἀπ’ τὴν ὁποία βγαίνοντας τὸ ἔµβρυο [ἐν προκειµένῳ ὁ µυούµενος] βλέπει τὸ φῶς καὶ τὴ ζωή. Ὅταν ὁ ∆όκιµος βγαίνει ἀπὸ τὸν Σκοτεινὸ θάλαµο, ἀτενίζει τὸ Φῶς τῆς Σοφίας καὶ µπαίνει στὴν Τεκτονικὴ Ζωή, γιὰ νὰ γνωρίσει τὴν Ἀλήθεια. (Ἀχιλλέα Ξενάκη, 30ο, ὅπως παραπάνω σελ. 33).
Εἶναι αὐτονόητο, ὅτι τὰ ἀµέσως παραπάνω εἶναι ἐντελῶς βλάσφηµα γιὰ κάθε βαπτισµένον χριστιανόν. Τὸν «ξεβαπτίζουν»!), ὁ δὲ κληρικὸς ποδοπατεῖ µὲ βαναυσότητα τὴν ἱερωσύνη του! Στὸ σηµεῖο αὐτὸ κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες µας εὐλαβούµενοι τὸ ράσο θὰ µποροῦσαν ἐνδεχοµένως νὰ διερωτηθοῦν καὶ νὰ ἐρωτήσουν: -Μήπως ὅµως δὲν ἔγιναν στὸν ἱερέα ἐκεῖνον ὅλες οἱ φοβερὲς δοκιµασίες ποὺ γίνονται εἰς τοὺς λαϊκούς;
Ἀπάντηση. Κατὰ τὴν εἰσδοχή, τὴν πρώτη µύηση στὸν τεκτονισµὸ δὲν γίνονται ἐξαιρέσεις. Ὅποιος καὶ νὰ εἶσαι τὰ ἴδια (ἐθελουσίως) θὰ «πάθεις»! Ὅλα ἔγιναν λοιπὸν καὶ σ’ ἐκεῖνον. Ἰδοὺ ὀλίγα στὴν συνέχεια τῆς περιγραφῆς εἰς τὸ τεκτονικὸ περιοδικὸ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης (1882). Λέγουν ἀπευθυνόµενοι πρὸς τὸν νεοµυηθέντα ἀρχιµανδρίτη: « Ἀδελφέ! Ὡδηγήθητε διὰ φίλου σας [τοῦ ἐντεταλµένου τέκτονα «δοκιµαστῆ»] εἰς µονῆρες δωµάτιον … Σᾶς ἀφήρεσαν πᾶν ὅ,τι ἐν τῷ κόσµῳ τούτῳ δεικνύει τὸν πλούσιον, τὸν ἰσχυρόν… Ἔπρεπε νὰ προσέλθετε ἐν τοιαύτῃ καταστάσει, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἔρχεται κατὰ πρῶτον ὁ ἄνθρωπος. Ἐκλείσθησαν οἱ ὀφθαλµοί σας … καὶ ὀλίγον γυµνὸν ἔχοντες τὸ στῆθος εἰσήλθατε…» (Τεκτ. περιοδικὸ «Πυθαγόρας» ἔτος Α’, ∆εκέµβριος 1882, ἀριθ. 12, σελ. 257).
Ποιὸς ἦταν ὁ ἀρχιµανδρίτης ἐκεῖνος καὶ τί ἀπέγινε; Ὀνοµαζόταν Εὐγένιος ∆επάστας.
Κατὰ τὸ ἔτος 1893, ἕντεκα δηλαδὴ χρόνια µετὰ τὴ µύηση καὶ εἰσδοχή του στὴ Μασονία ψηφίζεται καὶ ἀναβιβάζεται εἰς τὸν βαθµὸν τοῦ Ἐπισκόπου τῆς ἑλλαδικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας! -Ὄχι, λένε τότε ὀλίγοι µόνον ἐπίσκοποι, ὄχι, δὲν λαµβάνουµε µέρος στὶς ὑπόλοιπες διαδικασίες, στὴν χειροτονία καὶ τὸ σχετικὸ «Μήνυµα» (διότι ἐν τῷ µεταξὺ ὑπῆρξε αἰφνίδια καταγγελία, ὅτι ὁ ψηφισθείς Εὐγένιος ∆επάστας ἦταν µασόνος!), ἂν δὲν δώσει λίβελλον, ἀρνούµενος τὴν µασονική του ἰδιότητα, διαψεύδων τοὺς καταγγέλλοντας. Ἀλλὰ τότε «λαβών τὸν λόγον ὁ Σεβ. Ἅγιος Μαντινείας κ. Θεόκλητος λέγει ὅτι δὲν ἀρκεῖ ὁ λίβελλος· ἀπαιτεῖται καὶ ἀνάκρισις, καθ’ ὅσον οἱ µασόνοι εἶναι Σατανολάτραι καὶ ὁ ∆επάστας ἐὰν εἶναι µασόνος, εἶναι τοιοῦτος, ὅστις καὶ περιφρονεῖ καὶ τὴν Σύν οδον, τὴν ψηφισαµένην αὐτόν, καὶ τὸν ἱερὸν κλῆρον, δὲν φαίνεται [δὲ] ἐκκλησιαζόµενος ἐν τοῖς ἱερεῖς ναοῖς…»! (Παν. Ν. Τρεµπέλα «Μασσωνισµός», ἔκδοσις Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτὴρ» σελ. 164-170). Καὶ ὅµως, παρὰ τὴν σθεναρὴ αὐτὴ ἀντίδραση (καὶ πρόταση) τοῦ Μαντινείας Θεοκλήτου, ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἐπίσκοποι ἀρνοῦνται τὴν διεξαγωγὴ ἀνακρίσεως καὶ ἀρκοῦνται εἰς τὸ νὰ δώσει ὁ ∆επάστας λίβελλον ἁπλῆς διαψεύσεως, ὅτι δὲν εἶναι µασόνος, πρᾶγµα ποὺ ἔγινε. Καὶ «κουκουλώθηκαν» ὅλα.
 Ἡ Μασονία ὑπερασπίζεται τὸν ∆επάστα
Ἡ Μασονία ἐν τῷ µεταξὺ σπεύδει νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸ µέλος της ἐκ τοῦ πλαγίου, διὰ τοῦ τεκτονικοῦ περιοδικοῦ «Ἀθηνᾶ» (τεῦχος Αὐγούστου 1893, σελ 114), ρίπτοντας µάλιστα κατὰ πρόσωπον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τὴν δήλωση: -«Ὁ µυούµενος [γενικῶς] δὲν δύναται νὰ ὁµολογήση τὴν ἰδιότητά του [ἀφοῦ ἔχει δώσει ὅρκους φρικτούς!] εἰς ἀµυήτους καὶ µάλιστα φανατικούς»! (Ἡ µασονικὴ ἐκείνη δήλωση συνεχῶς ἐπαναλαµβάνεται, ἔκτοτε, σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις.)
Ἀποτέλεσµα: Ὁ Εὐγένιος ∆επάστας γίνεται Ἀρχιεπίσκοπος Χαλκίδος, καί, ὤ! τῆς φρίκης, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀρχιερωσύνης του φέρεται ὅτι ἐλάµβανε ὅλους ἐν συνεχείᾳ τοὺς µασονικοὺς βαθµούς, ἕως καὶ αὐτὸν τὸν 33ον!
Πῶς τὸ γνωρίζουµε; Τὸ γνωρίζουµε ἐκ τῆς, µετὰ 38 ἔτη (ἀπὸ τὸ 1893 ποὺ διέψευδε ὁ ∆επάστας) δηµοσιευθείσης Ἐπετηρίδος τῆς Στοᾶς του, ὅπου ἀναγράφεται πλάϊ στὸ ὄνοµά του, ὅτι µετὰ τὴν εἰσδοχὴ του εἶχε λάβει ἐν συνεχείᾳ ὅλους τούς βαθµοὺς ἕως καὶ αὐτὸν τὸν ὕπατον τοῦ 33ου! («Λεύκωµα ἐπὶ τῇ Πεντηκονταετηρίδι τῆς Σεπτῆς Στοᾶς» «Πυθαγόρου», 1881-1931, Τεκτόνων Ἔργα καὶ Ἡµέραι» ἐν Ἀθήναις, µεσοῦντος Θαργηλιῶνος 1931, σελ. 158). Συµπέρασµα. Σὲ τέτοιες σοβαρότατες περιπτώσεις, ὅτι κάποιος κληρικὸς εἶναι µασόνος, µόνο διὰ σχετικῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἀνακρίσεως πιθανὸν νὰ ἀποκαλυφθεῖ τὸ ψεῦδος ἢ ἡ ἀλήθεια. ∆ιότι οἱ διαψεύσεις, ἀκόµη καὶ οἱ ὑπὸ µορφὴν λιβέλλου διδόµενες, δυστυχῶς διαψεύδονται ἀπὸ τοὺς µασόνους διὰ στοιχείων ἐγκύρων. Τέτοιες περιπτώσεις ὑπάρχουν πολλές Πόσες ὅµως νὰ παρουσιάσουµε; Γιὰ νὰ πικραθοῦν περισσότερο οἱ ἀναγνῶστες µας; Οἱ τυχὸν σχετικοὶ στρουθοκαµηλισµοί, γιὰ νὰ µὴ «σκανδαλισθεῖ» – τάχα – τὸ ποίµνιο, τὸ «φιλάδελφον» µεταξὺ τῶν ἐκκλησιαστικῶν µας ἀνδρῶν, οἱ κίνδυνοι ἱεροκατηγοριῶν κτλ δὲν ὠφελοῦν πάντα. Ἴσα ἴσα, βλάπτουν. Καὶ βλάπτουν µακροχρονίως. Χωρὶς τὴν «κάθαρση» – τὶς «καθάρσεις» µὲ διάκριση – ἐπὶ θεµάτων Πίστεως, τὰ πράγµατα θὰ χειροτερεύουν, τὸ δὲ ἀδιαφανὲς παρασκήνιο θὰ περιγελᾶ τὸν ἱερὸ κλῆρο µας.
(Στὸ ἑπόµενο φύλλο, οἱ µασονικοὶ ἰσχυρισµοὶ ὅτι πατριαρχικὸ γραφεῖο µεταµορφώνεται ἐπ’ ὀλίγον σὲ µασονικὴ Στοά, προκειµένου ὁ Πατριάρχης νὰ γίνει µασόνος! Ἀπίστευτα πράγµατα…).
 Μοναχὸς Ἀβέρκιος

Αναδημοσίευση από τον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ (αριθ.φυλ 2102)
 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον       www.egolpion.com
15   ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  2016
Read more: http://www.egolpion.com/32F86DDD.el.aspx#ixzz47Uqg48Xh
http://www.hristospanagia.gr/?p=53866#more-53866