HOLY LAND ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ 2: «Παράδειγμα ἀπό ἄλλον ἕνα ἀθλητήν τῆς ὑπακοῆς»

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

«Παράδειγμα ἀπό ἄλλον ἕνα ἀθλητήν τῆς ὑπακοῆς»

Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης

«Τήν ἐποχήν τῆς συγκομιδῆς τῶν λεπτοκαρυών συνήθιζε ὁ Γέροντάς μας, λέει ὁ παπα-Χαράλαμπος, νά στέλλει τούς παραδελφούς μου Ἀθανάσιον καί Ἰωσήφ στοῦ Καρακάλλου, νά βοηθήσουν καί ν᾿ ἀποκομίσουν στήν συνοδείαν μας μερικές ἀπαραίτητες προμήθειες. Μιά μέρα παραδόξως, μοῦ λέγει ὁ Γέροντας:

“Νά πᾶς παιδί μου, νά βρῆς τούς παραδελφούς σου στά φουντούκια”.

Τήν ἄλλην ἡμέρα βρέθηκα κιόλας στοῦ Καρακάλλου. Γιά πρώτη φορά δούλεψα στά φουντούκια, ἀλλά μοῦ φάνηκε μιά πολύ εὐχάριστη ἐργασία. Μηχανικά μαζεύεις καί ὁ νοῦς ἀπερίσπαστος συγκεντρώνεται στήν ἀδιάλειπτον εὐχήν. Ὅμως, ὅπως εἶναι σύνηθες, ὅταν εἶναι πολλοί μαζί, ἀρχίζουν κουβέντες, καλαμπούρια, ἀστεῖα κλπ. γιά νά περάση εὐχάριστα ἡ ἡμέρα. Γιά ὅσους δέν γνωρίζουν ἀπό εὐχή καί πρό πάντων γιά τούς κοσμικούς, ἡ ἡμέρα μέ τά καλαμπούρια καί τ᾿ ἀστεῖα βγαίνει πολύ ἄνετα.Ὅταν ὅμως συνηθίσης στήν ἀδιάλειπτον εὐχήν, τότε ὄχι μόνο στενοχωριέσαι, ἀλλά καί ἄθελα ὁ νοῦς σου πάει στήν κατάκρισιν κατά τῶν ἄλλων ἤ κλέβασαι ἀπό ὑπερηφάνεια ὅτι κάτι κάνεις ἀνώτερο καί οἱ ἄλλοι δέν κάνουν.

Κάτι τέτοιο σάν ἀρχάριος τότε, κινδύνεψα κι ἐγώ νά πάθω, ἀλλά τό κατάλαβε ὁ παραδελφός μου Ἰωσήφ καί προκειμένου νά μέ προφυλάξη μοῦ λέγει:

“Ἔλα, νά σοῦ δείξω ἕνα πραγματικόν ἀγωνιστήν”.

Πλησιάζουμεν ἕνα μοναχόν, ὁ ὁποῖος δούλευε ἀλλά καί ἀσταμάτητα ἔλεγε τήν εὐχήν, χωρίς νά μιλᾶ μέ κανένα. Τοῦ λέω:

“Πράγματικά αὐτός πρέπει νά ᾿χη κατάστασιν (δηλαδή πνευματική πρόοδον). Ποιός εἶναι αὐτός;”.

“Αὐτός εἶναι ὁ π. Εὐθύμιος ὁ Κύπριος καί εἶναι ὑποτακτικός σ᾿ ἕναν αὐστηρό Γέροντα στήν Κερασιάν”.

(Κερασιά. Ἡ ὑψηλότερη σκήτη τοῦ ἁγίου Ὄρους, κειμένη παρά τούς πρόποδες τῆς ἁγίας κορυφῆς.).

“Π. Ἰωσήφ, προτείνω, δέν τόν πλησιάζουμε νά μᾶς πῆ κανένα ὠφέλιμον λόγον;”.

“Δέν συνηθίζει νά μιλᾶ, ἀλλά ἄν θέλεις δοκίμασε”.

Τόν πλησιάζω, τόν χαιρετῶ· μοῦ ἀπαντᾶ μέ νεῦμα καί γυρνᾶ στήν δουλειά του. Λέω:

Πάτερ, πές σέ παρακαλῶ σ᾿ ἐμένα τόν ἀρχάριον κανένα ὠφέλιμον λόγον.

Αὐτός σιωπή. Τόν ξαναπαρακαλῶ μιά, δυό, τρεῖς, ὁπόταν ἐκάμφθηκε καί μοῦ λέγει:

Θέλεις νά βρῆς τήν εὐχήν; Θέλεις νά βρῆς τόν Χριστόν; Νά, ἐδῶ μέσα, μ᾿ αὐτούς πού δουλεύουμε μαζί θά τήν βρῆς. Ἀκοῦς πού ἀργολογοῦν, ἀστειεύουν, γελοῦν; Πρόσεξε ὅσο μπορεῖς· οὔτε θά τούς μιμηθῆς, ἀλλά ὅμως οὔτε μέσα σου νά λές “μωρέ τί ἄνθρωποι εἶναι αὐτοί….” καί νά τούς κατακρίνης. Θά εἶσαι σιωπηλός σάν νά δουλεύης μόνος σου καί νά λές συνέχεια τήν εὐχήν. Τότε θά δῆς τί εὐχή θά βρῆς ἐδῶ μέσα στό βουνό σάν δουλεύεις· σάν σκοτώνεσαι στήν δουλειά.

Ἔ, αὐτό τό μάθημα, δέν θά τό ξεχάσω ποτέ. Κι ὅμως, ὅταν ἤμασταν στήν Ν. Σκήτη, ξεχάστηκα κι ἔπαθα τήν ζημιά. Μιά φορά μ᾿ ἔστειλε ὁ Γέροντας σέ μιά πανήγυρι στόν ἅγ. Παῦλον (Ἐννοεῖ τήν Ἱεράν Μονήν ἁγίου Παύλου), γιά νά λειτουργήσω. Μπαίνω στό ἱερό· γεμάτο παπάδες. Κάθησα σέ μιά γωνιά κι ἔλεγα μέ πολλήν προθυμίαν τόσον ὡραία τήν εὐχήν, πού αἰσθανόμουν πραγματικήν πνευματικήν ἀγαλλίασιν. Ὅμως συγχρόνως τό αὐτί ἔπιανε καί κάτι ψιθύρους. Δυό-δυό, τρεῖς-τρεῖς οἱ παπάδες τά λέγανε. Τί λέγαν δέν ξέρω. Χωρίς νά προσέξω, ἐδέχθηκα μέσα μου ἕνα λογισμόν κατακρίσεως.

“Βρέ, λέω. Τόση χαρά δίνει ἡ εὐχούλα στήν ψυχήν καί αὐτοί τήν καταφρονοῦν καί κουβεντιάζουν;”.

Ἔ, αὐτό ἦταν. Φεύγει ἡ ζεστασιά καί ἡ γλυκύτητα τῆς προσευχῆς καί τήν διαδέχεται ἀμέσως μιά ἐσωτερική ψύχρα, ἕνα πάγωμα σέ βαθμόν, οὔτε καί μέ τό στόμα νά μή μπορῶ νά προσευχηθῶ. Ἀμέσως ἐννόησα τό σφάλμα μου, ἀλλά ὁ κανόνας συνεχίστηκε. Στό διάστημα ὅλης ἐκείνης τῆς ἀγρυπνίας, ἔμεινα μέσα μου παγωμένος καί κατάξερος. Γυρνάω τό πρωΐ στόν Γέροντα καί μέ δάκρυα καί λυγμούς διηγοῦμαι τό πάθημά μου, ζητῶντας καί θεραπείαν. Καί πάλιν ὁ σπλαχνικός Γέροντας μέ βάζει, στήν ἀγκαλιά του, μέ παρηγορεῖ καί μοῦ ὑπόσχεται, ὅτι ἐφ᾿ ὅσον ἀναγνώρισα τό σφάλμα μου, σύντομα καί πάλιν θά ἐπανακάμψη ἡ φλόγα τῆς προσευχῆς. Πράγματι ἤδη τήν ἴδιαν νύχτα ἐπανῆλθα στήν σειρά μου».